Heimilisblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 29

HEIMILISBLAÐIÐ
189
É|i reikna með, að ég fái að liggja liér
inni, sagði ég, og lagði taumana fram á
makka liestsins, sem hengdi höfnðið.
Það veit ég ekki, svaraði hann aulalega.
Ég henti á skiltið.
Þetta er gistiliús, er ]>að ekki? sagði ég.
Jú, svaraði hann silalega. Það er gisti-
hús. En —-
En það er fullt hjá ykknr, eða þið hafið
engan mat eins og er, eða konan yðar er
veik, eða eittlivað annað er að hjá ykkur,
svaraði ég önugur. — En mér er alveg sama,
ég ætla að gista hérna. Þér verðið því að
gera eins gott úr því og liægt er, og konan
yðar líka — ef þér eruð kvæntur.
Hann klóraði sér í höfðinu og leil á mig
með Ijótu augnaráði. En liann sagði ekk-
ert, og ég steig af haki.
— Hvar get ég látið hestinn minn inn?
spurði ég.
— Ég skal sjá um liann, svaraði hann
ólundarlega, gekk til mín og tók í beizlis-
tauminn.
Gott og vel, sagði ég. En ég kem með
yður. Miskunnsamur maður er miskunnsam-
ur við dýr sín, og hvert sem ég fer, sé ég
um, að hestinum mínum sé gefið.
— Honum verður gefið, sagði hann stutt-
ur í spuna og beið þess, að ég færi inn í
húsið. Konan er þarna inni, liélt liann áfram
og leit þvérmóðskulega á mig.
Imprimis -— ef þér skiljið latínu, vin-
ur minn, svaraði ég; — hestinn í liúsið.
Hann sá, að ekki tjáði að malda í móinn,
sneri við með hestinn og liélt vfir götuna.
Bak við gistiliúsið var skúr, sem ég hafði
tekið eftir og lialdið að væri liestliús. Ég varð
hissa, er ég sá, að liann ætlaði ekki þangað,
en sagði þó ekki neitt, og innan fárra mín-
utna hafði liann séð vel fyrir liestinum í
kofa, sem éinhver nágranni hans virtist eiga.
Þcgar þessu var lokið, fvlgdi maðurinn
uii'r aftur til gistiliússins og har tiisku mína.
Eru ekki aðrir gestir hjá yður? sagði
ég kæruleysislega. Eg vissi, að hann gaf mér
nánar gætur.
-— Nei, svaraði hann.
■— Þessi staður er sennilega ekki mikið
í þjóðbraut?
— Nei.
Það var að vísu auðséð, því að ég hef
aldrei séð afskekktari stað. Skógarþykknið,
sem náði liátt upp í brattar hlíðamar, af-
girti dalinn svo gersamlega, að ég gat varla
ímyndað mér að nokkur leið lægi út úr lion-
um önnur en sú, sem ég hafði komið. Kof-
arnir, sem ekki voru annað en litlir og ljótir
skúrar, stóðu í tveim gisnum röðum, og var
víða langt á milli þeirra — þar lágu fallin
tré og illa hirt engi. Milli kofanna rann
straumharður lækur. Og íbúarnir — kola-
brennslumenn, eða svínahirðar, eða lítils meg-
andi ræflar af slíku tagi, voru engu betri
en liíbýli þeirra. Ég litaðist árangurslaust
um eftir kastalanum. Hann var hvergi sjá-
anlegur og ég þorði ekki að spyrja um hann.
Maðurinn fór með mig inn í veitingastofu
krárinnar. Þar var lágt undir loft, stofan óað-
laðandi, enginn reykháfur né glerrúður í
gluggum, enda var allt þakið sóti og óhrein-
indum. Eldstæðið var hlaðið úr steini, um
það hil eitt fet á liæð, og brann þar stór
trjábolur. Yfir honum kraumaði í geysi-
stómm potti, og út við einn gluggann var
einhver sveitamaður að tala við liúsfreyjuna.
Það var orðið of dimmt til að ég gæti greint
andlit lians, en ég kallaði í konuna, og settist
niður til að bíða eftir kvöldverði mínum.
Hún virtist ekki vera eins málgefin og kon-
ur af hennar tagi eru að jafnaði, en það gat
stafað af því, að maður liennar var viðstadd-
ur. Meðan hún var á stjái við matreiðsluna,
stóð maðurinn við dvrastafinn, og tók að
veita mér svo nánar gætur, að mér var ekki
farið að verða um sel. Hann var hávaxinn
og kraftalegur, með loðið yfirskegg og hrúnt
kjálkaskegg, klippt svo sem tízka var á dög-
um Hinriks fjórða; og konungur sá reynd-
ist eina umræðuefnið, se.111 ha^gt var að fá
manninn til að taka til máls um, og ég vissi,
að um það væri í alla staði óliætt að tala
við Béarnbúa. En samt var tortryggnisglampi
í augum hans, sem aftraði mér frá að spyrja
nokkurra spurninga; og er myrkrið seig yfir,
og bjarminn af eldinum varpaði æ kynlegri
hlæ á svip hans, og mér varð hugsað til liins
óravíða skóglendis, sem skildi milli þessa
afskekkta dals og Auch, minntist ég aðvör-
unar kardínálans um, að ef mér tækist ekki
að leysa þetta starf mitt af hendi, væru ekki
miklar líkur til að ég gerði frekari óskunda
af mér í París en orðinn var.