Heimilisblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 10

170
HEIMILISBLAÐIÐ
— J;í, annað eins og þetta getur ekki fari?!
fram í kyrrþey! Við vitum þetta allir og
fögnum því mikillega, kvað við úr öllum
áttum.
— Þá verðum við að drekka ]>ví til. Tæmiö
glös ykkar, lierrar mínir, og komið með eina
umferð í viðbót á minn kostnað, lierra gest-
gjafi.
— Það skal ske samstundis, herra Redwitz.
Svo kom ölið -á borðið.
—- Skál, herrar mínir!
— Skál, lierra Redwitz, og við óskum yð-
ur enn til hamingju!
— Jaeja, nú getið þið blegið, sagði hinn
digri Smidt, stóreignamaður. Sá, sem ein-
hverntíma kæmist í aðra eins dýrð!
Þá rak gamli bankastarfsmaðurinn upp stór
augu.
— Hverju höfum við þá drukkið til, herr-
ar mínir? spurði hann.
— Nei, heyrið þér nú til, verið þér ekki
með þessi ólíkindalæti, auðvitað arfinum frá
Brasilíu!
Það lék bros um varir gamla mannsins.
Orðrómurinn um þetta hafði þá borizt út
án Iians vitundar, svo að hagir hans voru nú
aðal umræðuefni manna.
Er þetta mikið? ypurði eigandi „Seiff-
erts ekkja & sonur“.
Redwitz vppti öxlum.
Mikið? Hvað er mikið? Það fer eftir
því hvernig á það er litið. Þegar ég var starf-
andi í ríkisbankanum, fóru tuttugu milljónir
oft um mínar hendur án þess að mér fynd-
ist það mikið.
Sokkavefarinn gaf sessunaut sínum aftur
olnhogaskot, sem harst umhverfis borðið á
ný. Þeir höfðu allir heyrt þetta, svo um eng-
an misskilning gat verið að ræða, — tuttugu
milljónir!
n.
— Jæja, þarna hafið þið, svart á hvítu,
herrar mínir!
Það var Hutt ölgerðarmaður og gestgjafi,
sem mælti þessi orð mjög hátíðlega, um leið
og hann lagði blað bæjarins, sem kom út
þrisvar í viku og var málgagn bæjarins og
nágrennis, á horðið og leit- sigrihrósandi í
kring um sig eins og um hann sjálfan væri
að ræða.
Sex hendur voru á lofti í einu að grípa
hlaðið, en Seifferl har sigur af liólmi.
— Lestu það liátt! sagði Smidt hinn auðgi.
— Lestu það hátt! endurtók liinn ákafi
sokkavefari.
Seiffert aftók að gera það, því að hann
hafði gleymt gleraugunum sínum heima.
Hann rétti blaöið virðulegum, hvítskeggjuð-
um manni og sagöi:
— Lesið þér það, herra réttarritari.
Sá, sem til var talað, ræskti sig tvívegis
og las svo, við mikla eftirvæntingu áheyrend-
anna, eftirfarandi:
„Milljónaarfur.
Á sérstöku tímabili ár liverl koma öll blöð-
in með fregn um það, að einn eða annar lán-
samur erfingi liafi hlotið milljónaarf, cn al-
gengast er að fregnir þessar reynast vera
meira eða minna magnaðar skröksögur. I’ess
vegna er oss það því meira ánægjuefni, eftir
að hafa aflað oss fullkominna og öruggra
upplýsinga, að geta skýrt lesendum voruni
frá eftirfarandi: Fyrir nokkrum árum and-
aðist landi vor einn í Brasilíu, sem við liag-
kvæm og hyggileg gróðafyrirtæki tókst að
verða einn auðugasti maðurinn í kjör-fóðui'-
landi sínu. Þar sem hann átti (*nga afkoin-
endnr, sehh ríkisstjórnin meginhluta lunna
gróðursælu landeigna og málmnáma, sem
hinn látni lét eftir sig og jafnframt var liafin
eftirgrennslan í Norðurálfunni um va*ntan-
lega erfingja hans þar. Árangur þeirrar eftn'-
grennslunar varð sá, að einn mikilsvirtur borg-
ari þessa hæjar, herra R.........., er einka-
erfingi mannsins. Samhorgari vor er ]iegar
farinn áleiðis til Hamborgar, samkvæml f>-r'
irmælum ræðismannsskrifstofu Brasilíu þar-
til þess að veita milljónunum viðtöku, en þær
híða eigandans vel varðveittar í þjóðhankau-
um. Vér ílrekum það, að vér áhyrgjumst að
]>essi frásögn vor er áreiðanleg og vér gei’-
um ráð fvrir að túlka álit almennings, er ver
segjum, að naumast niuni vera nokkur mað-
ur eða kona í hæ vorum, er ekki fagni 1,VI
innilega, að vor lilli bær skuli geta talið
jafn ágætan mann og lierra R........... meðal
barna sinna“,