Heimilisblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 11

heimilisblaðið
171
— Það reyndist þá sannleikur í raun og
veru, sagði Smidt.
Já, það' vissi maður fyrir, sagði Seiffert.
Hann sagði það sjálfur hér við borðið, að
mn ætlaði ti! Hamborgar vegna arfs. Haldið
Jið, að jafn sparsainur maður og liann er,
hefði gefið öllum \ið borðið öl fyrir ekki
neitt?
Sokkavefarinn andvarpaði.
Það er nú ekki vandfarið að komast
afram í heiminum, Jiegar lániö leikur við
iiiann. Frændi minn einn fluttisl af landi burt
íyrir fjörutíu árum. Ég lield ég ætli að spyrj-
ast fyrir um, hvernig honum hefur farnazt
1 heiminum.
Gestgjafanum var eittlivað meira niðri fyrir.
— Þið vitið ekki allt enn, það er dálítið
nýstárlegt fyrir ykkur á öftustu síðunni í hlað-
Hm. Gerið svo vel og lesið jietta þarna á
uieð’al auglýsinganna, herra réttarritari. Hann
henti með fingrinum á stutta tilkynningu.
Gamli maðurinn renndi augunum yfir til-
hynninguna og lét svo liendina falla með
þunga á borðið.
— Sá er eftirlætisbarn hamingjunnar, liróp-
aði hann.
Alla langaði J>á til að lesa þetta, en þar
seni þeir voru liver fyrir öðrum, gátu þeir
það ekki og sögðu því einróma:
i . — Lésið það hátt!
Og hvítskeggur las:
„Hér með leyfi ég mér að tilkynna ættingj-
uin og vinum trúlofun einkadóttur minnar,
Elsu og herra Axels Wang. — Fr. Redwitz“.
Þar fyrir neðan stóðu aðeins tvö nöfn:
„Elsa Redwitz — Axel Wang“.
Alger þögn ríkti um stund við borðið, en
s'o tók sokkavefarinn að ásaka liamingjuna:
- Já, er það ekki eins og ég segi, lánið
ehir suma menn. Þvílík lieppni fyrir mann-
uui. Sokkavefarinn átti son, kominn á gift-
Utgaraldur, og hefur ef til vill verið farinn
að gera sínar áætlanir.
Seiffert strauk á sér ennið.
—- Bókhaldarinn minn! tautaði hann.
Allir skellihlógu við þetta taut hans.
— Bókhaldarinn yðar? sagði sokkavefar-
inn. Já, í dag en á morgun? Haldið þér að
liann verði lijá y8ur? Nei, Jiér getið verið
viss um, að hann ætlast annað fyrir. Maður
heldur ekki áfram að vera bókhaldari, þegar
tengdafaðir lians syndir í Brasilíu-gulli!
Hinir voru Jiessu sammála.
Hann hefur verið lengi í Jijónustu yðar
og Jiekkir alla viðskiptamennina. Með pen-
ingum tengdaföður síns getur hann orðiö
örðugur keppinautur, sagði Smidt.
Seiffert var orðinn mjög þögull. Hann
strauk ennið hvað eftir annað og svo tók
hann sig upp og fór heim löngu fyrr en hann
var vanur.
Þegar liann kom inn í verzlun sína mætti
hann Axel Wang.
— Má ég tala við yður andartak, lierra
Seiffert?
—- Hvað viljið þér? svaraði gamli pipar-
karlinn snúðugt og var fokreiður.
— Aðeins leyfa mér að segja upp stöðu
minni frá fyrsta október.
- Það er gott, Jiér getið farið.
Seiffert réði ekki lengur við sig. Hann
rauk inn í einkaskrifstofu sína og skellti
hurðinni hart aftur á eftir sér. Þar fleygði
hann sér stynjandi í stóra liægindastólinn sinn.
— Naðran sú arna, naðran sú arna ! Ég lief
alið Jiessa nöðru við mitt eigið brjóst!
Og svo fór liann að hugsa fyrir alvarleg-
um varnarráðstöfunum gegn Jiessu unga ham-
ingjubarni.
Ritstjóri bæjarblaðsins var einnig frétta-
ritari tveggja höfuðborgarblaðanna og hann
notaði líka tækifærið lil að segja frá milljón-
unum þar. Þar sem bæði tínii og staður var
tilgreint í fréttinni, veigruðn liöfuðborgar-
blöðin sér ekki við að birta hána. Hamborgar-
blöðin gátu ekki á sér setið um að taka frétt-
ina um milljóna-arfinn upp líka eftir höfuð-
borgarblöðunum, og Jiess vegna vildi Jiað
svo til að Redwitz las Jiar skrúðbúna og nær
óþekkjanlega frásögn um hin gífurlegu auð-
æfi sín.
Redwitz liafði þá Jiegar lokið erindum sín-
um og var í þann veginn að snúa heirn, er
hann rakst á fréttina, en eftir nánari íhugun
á því, hvernig sakirnar stóðu, brosti hann
í kampinn og virtist hafa breytt um fyrir-