Heimilisblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
175
markalaus. Sé hann einu sinni vakinn, getur
ekkert ráðið niðurlögum lians. Hinar traust-
ustu og voldugustu stofnanir lirynja til grunna,
hinum beztu fyrirtækjum verður ekki við
bjargað, ef menn eru einu sinni farnir að
efast um áreiðanleik þeirra. Minnstu þessa
nú, þegar við þér blasir svona vænleg fram-
tíðarbraut!
Menn voru ekki á einu máli nm það, livern-
ig Redwitz mundi gera dóttur sína úr garði.
Mundi bann gefa lienni þá heimanfylgju, er
konungsdóttur sæmdi, eða liaga því á þann
hátt, er tíðast var á meðal almennra borgara?
Þeir, sem þess gátu ti! liöfðu á réttu að standa.
Þótti mönnum slíkt látlevsi lofsvert og fara
vel á því. Það er fátt, sem kenmr eins ónota-
lega við menn og það, er nýríkir menn láta
mikið yfir sér, og láta sem mest bera á auð-
æfum sínum. Kaupmenn bæjarins voru hin-
ir ánægðustu. Þeir höfðu enga óhófsmuni á
boðstólum, og ef þeirra befði verið óskað,
befðu bæjarbúar ekki notið góðs af inni-
baldi peningaskápsins. í þess stað voru kevpt-
ir traustir og góðir munir og andvirði þeirra
greitl út í bönd, alveg andstætt binum óheppi-
legu og skaðlegu lánsviðskiptum, sem tíðk-
uðust þar í bænum. Virðingin fyrir Redwitz
og fjölskyldu hans fór því, ef mögulegt var,
stöðugt vaxandi. Menn fóru að vmpra á því
sín á milli, að það væri óverjandi að gera
ekki slíkan mann sem Redwitz að heiðurs-
borgara bæjarins það væri aðeins tíma-
atriði það hlvti að koma á sínum líma.
IV.
Að afstöðnu brúðkaupi þeirra Elsu og Axels
fluitist nokkuð af ljómanum, sem var um
arfinn frá Brasilíu, til hins nýja verzlunar-
búss, því að stóri peningaskápurinn var flutt-
"t' þangað undir eins eftir brúðkaupið. Red-
'vitz liélt aðeins einu liólfi í honuin eftir
banda sér, en liann lét lykilinn að því aldrei
af bendi við nokkurn mann.
Nýja verzlunarfyrirtækið „Wang & Co.“
'arð aðnjótandi velvilja almennings. Eink-
"m var eins og sérstakur liljómur af Brasilíu-
gnllinu í þessu ókunnuglega viðskeyli: „Co.“
Ehginn var fær um að komast undan að-
dráttarafli þess.
Það var enginn banki í bænum og kusu
stórbændurnir í nágrenninu því að leita ráða
hjá Redwitz varðandi verðbréfakaup og ávöxt-
un fjáruppliæða. Hvers vegna áttu Jieir að
vera að taka á sig langferðir, fyrst að í ná-
grenninu var maður, sem nauðsvnlega varð
að bera skvn á þessa bluti? Það var því ekki
liðið meira en hálft ár, er fyrirtækið varð
að stofnsetja sína eigin bankadeild og
loks fólu menn þeim allt, er á einhvern liátt
snerti kaup eða sölu á verðbréfum. Jafnt
ríkir sem fátækir kepptust um að láta „Wang
& Co.“ annast ávöxtun sparifjár síns og stór-
upphæða.
Þegar fimm árin voru nákvæmlega liðin,
var Seiffert gerl aðvart um að nú ætluðu
þeir að borga kaupverð verzlunarinnar út.
Hinn aldni piparkarl varð skelfingu lost-
inn. Hann hafði lifað áliyggjulausu lífi og
næðissömu á vöxtunum af eignurn sínum
og nú ætti Iiann að flytja fé silt, seni var
iiriigglega komið fyrir þarna?
Hann rauk til Wangs og Redwitz og ræddi
við þá fram og aftur og loks létu þeir til-
leiðast, vegna gamallar vináttu og fvrir þrá-
beiðni hans, að háta féð standa áfram gegn
fjórum af liundraði í vexti. Hann sneri aft-
ur að daglega borðinu hjá Hutt, hinn ánægð-
asti, — já, var liann nú ekki ágœtismaSur,
þessi Redwitz?
Lánið Iiélt áfram að fylgja Brasilíu-arfin-
um. Viðskiptasambönd fyrirtækisins urðu æ
víðtækari og tekjurnar meiri og meiri.
Velgengni bæjarins óx ótrúlega mikið vegna
iðnaðarstofnana, sem Wang & Co. voru þátt-
takendur í, ýmist sem meðeigendur eða lánar-
drottnar. Blað bæjarins liafði, meira að segja,
orðið svo marga kaupendur, að því var breylt
í dagblað. En því viðurkenningarverðara var
það, að eigendur „Wang & Co.“ béldu hin-
um látlausu lífernisháttum sem áður að heita
mátti. Það var ekki svo að skilja, að þeir
lifðu ekki notalegu og þægilegu lífi, en þeir
sýndu ekkert prjál eða fordihl með neins
konar óliófslífi. Þeir höfðu keypt gamlan
jurtagarð rétt við bæjarmúrinn og þar byggðu
jieir sér snoturt og rúmgott liús. Þar ríkti
Elsa sem fögur, ung og lífsglöð húsmóðir. Þar
bjó Redwitz gamli hjá börnum sínum og þar
voru jn jú liraust barnabörn að leikjum síuum
hjá honurn og ungu, gæfusömu hjónunum.
En afi var jió sálin í snotra heimilinu.