Heimilisblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 30

190
HEIMILISBLAÐIÐ
Lubbinn viS glufigann veilti niér enga at-
liygli, og ég ekki honum, þegar ég liaffti
fullvissað mig um, að liann væri sá, sem
liann virtist vera. En smám saman höfðu
nokkrir menn óheflaðir og rustalegir að
sjá safnazt inn í veitingastofuna, eins og
til liðveizlu við liúsráðanda, því þeir virtust
ekki vera til annars komnir en sitja þegj-
andi og liorfa á mig, auk þess sem þeir skipt-
ust einstöku sinnum á nokkrum orðuin á ein-
liverri mállýzku. Þegar maturinn var tilbú-
inn, voru þr jótarnir orðnir sex að tölu; og
þar eð þeir voru allir vopnaðir stóreflis
spánskum bnífum, og létu greinilega í Ijósi
andúð sína á nærveru niinni, á sinn þegj-
andalega sveitamannsliátt sveitamenn eru
sem sé alltaf tortryggnir - - fór mér að detta
í bug, að ég liefði óafvitandi brugðið snör-
unni um báls mér.
Engu að síður lét ég líta svo út, sem ég
befði liina beztu matarlyst, en lét samt fált
fram bjá mér fara af því, sem séð varð við
ljósið frá óbreinum lampanum. Ég gaf lireyf-
inguni þeirra og augnaráði að minnsta kosti
eins nánar gætur og þeir gáfu mér; og ég
braul lieilann í sífellu um einliverja leið’ til
að sigrast á tortryggni þeirra, eða, ef það
tækist ekki, að verða einhvers vísari um að-
stæður mínar, sem virtust vera langtum örð-
ugri og bættulegri, en ég bafði nokkurntíma
búizt við. Það var eins og allur dalurinn
stæði vörð uni manninn, sem ég átti að kló-
festa!
Ég liafði af ásettu ráði komið með tva'i'
flöskur af úrvals Armagnac-víni frá Aucli,
og voru þær í bnakklöskum nijnum, sem
ég hafði tekið með mér inn í veitingastof-
una. Ég tók nú upp aðra flöskuna, dró úr
benni tappann, og bauð húsráðandanum kaíru-
leysislega að bragða á víninu. Hann þáði
það, og ég tók eftir, að roði færðist á and-
lil lians, er bann dreypti á víninu; liann
rétti mér aftur glasið, eins og bann lang-
aði í meira, og ég lét ekki standa á mér að
veita Iionum. Slerkt vínið fór strax að liafa
sín ábrif, og innan fárra mínútna fór bon-
um að verða liðugra um málbeinið, svo að
samtal okkar varð <*kki lengur eins þvingað
og áður bafði verið. Sanit voru spurningar
lionuni bugleikiiastar - Iiann vildi fá að
vita iim bitt og Jiella, en ég var engu að síð-
ur feginn breytingunni, sem á honum var
orðin. Ég sagði honum undanbragðalaust,
livaðan ég befði komið, livaða leið, bversu
lengi ég hefði dvalið í Aucli og hvar, og
livað allt slíkt snerti, saddi ég forvitni hans.
En þegar talið barst að erindi mínu til Coclie-
forét, varðist ég allra frétta, en lét skína
í, að erindi inín væru Spáni viðkoinandi, og
að ég ætti vini biniim megin við landamærin
og annað fleira í þeim dúr, og vildi með því
gefa bændunum í skyn, ef þá langaði til að
vita það, að líkt stæði á fyrir mér og flótta-
manninum, yfirboðara þeirra.
Þeir glevptu við agninu, gáfu bverjir öðr-
um inerki og tóku upp vingjarnlegri. afstöðu
í minn garð — og þó fyrst og fremst hús-
ráðandinn. En þegar þar var komið, þorði
ég ekki að teyma þá lengra, ]>ar sem annars
gat verið bætta á að ég kæmi upp um sjálf-
an mig. Ég lét því staðar numið, sneri um-
ræðunum inn á almennari brautir, og tók
að gera samanburð á þeirra landsbluta og
mínuni. Húsráðaiidinn, sem nú var íiæstum
orðinn málgefinn, var ekki seinn á sér að
grípa þráðinn, og leiddi það til ]>ess, að ej;
komst á snoðir um ýmislegt, sem ég vissi
ekki áður. Hann var hreykinn af snæviþökt-
um fjöllunum, skóguiiiiili, sem þau voru um-
vafin, björnununi, sem þar liöfðust við, geit-
unum, sem kuiinu svo vel við sig í snjo og
frosti, og göltunum, sem lifðu á akörnum
eikitrjánna.
O, jæja, sagði ég af tilviljun, — þa<'
er satt, þetta er ekki lil bjá okkur. En 1
norðiirhéruðuniim er margt það til, sem ekki
er lil bjá ykkur. Við höfum tugi þúsunda
af góðum liestum — ekki smáhestum, eins og
þið bafið. Á brossamarkaðinum í Fécamp
niundi ekki bera mikið á bestinum niínum,
en bér uni slóðir er bægt að fara svo heiki
dagleið, að maður rekist ekki á neinn liest.
sem þyldi samanburð við bann.
Þér skuluð nú ekki vera svo viss um
það, svaraði maðuriim, og sigurvissa, lífguð
ölteiti, Ijómað'i í augum hans. Hvað inuiid-
uð þér segja, ef ég sýndi yður fallegri hest
og það í liestbúsinu mínu?
Ég sá, að biiiuni gestumim brá við það sem
bann sagði, og þeir, sem skildu liann — tveir
eða þrír af ]>eim tiiluðu ekki annað en mal-
lýzku sína - litu reiðilega á liann; og nier