Heimilisblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 25

HEIMILISBLAÐIÐ
185
Heldurðu, að hann elski mip, svo vond-
u r sem é<; lief verið?
Það segir mamma mín.
Jæja, mælti Tom gamli. Ef til vill gerir
liann það. Mikið þætti mér vænt um, ef þú
lilir inn til mín á morgun, stúlka mín.
Svo fór Helen lieim til mömmu sinnar
og sagði henni allt af létta um Tom gamhi
og livað þeim hafði farið á milli.
Næsta dag fór Helen aftur til Tom og færði
honum hressingu. En nú sagðist liann vera
húinn að missa lystina, þó nærðist liann dá-
lítið. Síðan fóru þau að ræða saman, litla
stúlkan og gamli maðurinn.
Mig grunar, stúlka mín, að ég muni ekki
stíga á fæturna framar. Og livað gerir það
til? Mennirnir liafa hatað mig, og ég hef liat-
að þá. Ef ég þekkti einlivern, sem þætti
ofnrlítið vænt um mig, yrði mér hugliægra.
Hefurðu ahlrei elskað, Tom? spurði
Helen litla.
— Hvað þýðir það að elska og vera svik-
inn?
Mamma segir, að Jesú liafi verið svik-
inn, og samt elskaði hann þann, er sveik
hann. Hefurðu aldrei elskað Jesú?
(), nei, nei. Ég Iief ekki skipt mér af
honum frekar öðrum.
En liann elskar þig samt, ínælti Helen.
Mamma mín segir það. Og ef þú biður liann
af lieilum liug fyrirgefur liann þér allar þín-
ar syndir.
Sú barnslega einlægni er fólst í orðum litlu
stúlkunnar bafði ótrúleg áhrif á gamla mann-
inn. Ef liann tæki þetta saklausa barn sér
til fyrirmyndar og bæði lausnaranh að misk-
unna sér, gæti þá ekki átt sér stað, að liann
yrði bænheyrður?
Þegar Helen bjó sig undir að fara, mælti
Tom:
Mér hefur verið mikil huggun og ánægja
að komu þinni. Hehlurðu, að þú kornir ekki
aftur á morgun?
—- Jú, ég liugsa það. Ou kannske vildirðu,
að mamma mín kæmi líka?
- Ef lmn liefði tíma til þess þætti mér
það ekki verra.
Svo fór Helen heim til mömmu sinnar og
sagði lienni frá samræðum sínum við Tom.
Daginn eftir fóru báðar mæðgurnar lil Tom.
Þá var töluvert (lregið af gamla manninum,
og gat hann ekki nærzt á neinu nema dreypt
á vatnsdropa.
Þegar mæðgurnar böfðu hagrætt lionum
sem bezt, sagði liann:
Dagar mínir eru þegar taJdir. Lífið lief-
ur verið mér sem lieljarslóð. En þó liefur
mér verið sendur ljósgeisli síðustu dagana,
ég á við blessaða stúlkuna, liana Helenu litlu.
Hún liefur bent mér á þá leið, sein okkur
ber öllum að fara, að ákalla Drottinn vorn
Jesúrn Krist. í nótt fól ég lionum sálu mína
og bað liann að fyrirgefa mér svndir mínar.
Og nú bef ég öðlast óumræðilegan frið. Ég
dey sáttur við Guð og menn. En það á ég
dóttur þinni að þakka, kona góð. Hún er
elskuleg og góð stúlka.
Um kvöldið var svo af lionum dregið, að
liann mátti varla mæla. Hann rétti fram
böndina og mælti svo lágt að tæplega beyrðist:
ViJtu ekki, kona góð, lofa barninu að
halda í liönd mína? Aðeins saklausu barni
liefði tekizt að snúa mér til Guðs.
Helen litla tók í liönd gamla mannsins
og yfir ásjónu bans færðist djúpur friður.
Eftir stundarþögn beyrðist liann segja:
— líg sé ljós. Guð vertu mér syndugum
líknsamur. Að svo búnu tók liann andvörpin
og var liðið Jík.
Á meðan ekkjan veitti gamla manninum
nábjargirnar þakkaði liún Guði fyrir, að liann
skyldi liafa sent Helen litlu til Tom ein-
búa, áður en það var um seinan.
Kristín Ölaf sson frá Hábœ ritaSi.
GetiS ])ér haldiS jafnvœgi?
Franski sálfræiVilipurinn Coué var fræpur fyrir tutt-
ujíu og fimni áruni síiVan fyrir bók sína og kennslu-
aiVferðir scm miiVuiVu aiV því, acV stjórna undirvitund-
inni. Hann skýrgreindi aiVferiVir sínar með þessu dæmi:
I.eggið nijóan planka þvert yfir stofugólf, og allir
geta gengið eftir honuin fyrirhafnarlaust. En ef þér
leggið sama planka yfir þvera götu, niilli tveggja
húsþaka, er hæpið', að þér fáið nokkurn inann til að
ganga eftir honuni. Hver er munurinn? Plankinn er
hinn sami, vöðvarnir eru óhreyttir, viljinn hinn sanii.
Munurinn er einungis sá, að meðan plankinn liggur
á gólfinu, hugsuni við aðeins uin að ganga eftir hon-
um, þegar liann er uppi í loftinu liugsum við mest
iim það, að við getum dottið. Magazine Digest.