Heimilisblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 12

172
HSIMILISBLAÐIÖ
ætlun, sem sé ákveðið að koma við í liöfuS-
horginni fyrst.
Hann fór í símastöðina o}; sendi Elsu skeyti
um breytingu ferðaáætlunarinnar ofí þaðan
fór liann beint í eimlestina ojt með lienni til
höfuðborgarinnar, í gagnstæða átt við það,
sem upphafléga var áætlað.
Símskeytið l»arsl til ákvörðunarstaðar síns
síðdegis sama dag og póstmeistarinn tókst
sjálfur á liendur að koma því til Elsu. Mað-
ur getur aldrei verið of stimamjúkur við
dóttur milljónamærings. En bann kom nú
samt við 11 já Hutt til að fá sér eina ölkollu.
Þeir, sem sátu við daglega borðið sitt, koniu
fyrst auga á bláa umslagið, sem hann bélt
á í hendinni.
Til hvers er nú þetta? spurði sokka-
vefarinn, seni var forvitnastur þeirra allra.
Það er símskeyti frá berra Redwitz til
ung frú Elsu.
Þá varð djúp þögn. Hvernig skyldi
það símskeyti bljóða?
Gestgjafinn þreifaði fyrir sér.
Þér vitið auðvitað bvernig það bljóðar?
Það er ekkert leyndarmál. Herra Red-
witz símar ungfrú Elsu, að bann hafi erindi
að reka í böfuðborginni og verði tveim dög-
um lengur í burtu en ætlað liafi verið.
Hann ætlar auðvitað að koma auðnum
í verðbréf, sagði réttarritarinn. Hvaða verð-
l»réf skyldi bann nú velja? Því ætti maður
að geta komist að. Redwitz er slægur refur
og liefur verið nógu lengi í banka lil að bera
skyn á slíka liluti.
Já, það eru þeir, sem lánið eltir, sagði
sokkavefarinn, eins og Jiann var vanur. Hann
öfundaði Redwitz mest, þólt liann fagnaði
umræðuefninu, sem þessi milljóna-arfur veitti
honum og öllum bæjarbúum.
Þegar til böfuðborgarinnar kom, keypti
Redwitz gamli gríðarstóran peningaskáp, eld-
og þjóftryggan og sendi liann á undan sér
beim með eimlestinni. Svo dvaldi bann í
borginni í tvo daga og skemmti sér með
gömlum kiuiningjum sínum frá fvrri tímum.
Hann lét sér mjög tíðrætt um verðbréf og
gangverð þeirra í samtölum við þá, og loks
sneri bann, hinn ánægðasti, heimleiðis til
dóttur sinnar, er beið hans með eftirvænt-
ingu. Peningáskápurinn var kominn þangað
á undan honum og liafði vakið geysilega at-
hygli. Þar bafði aldrei sézt neitt því b'kt.
Seiffert bafði aðeins einu sinni séð jafnstóran
skáp í skrifstofu einni í höfuðborginni. Hann
bafði sjálfur látið sér nægja að liafa járn*
bentan veggskáp með öryggislæsingu.
Þegar skápnum var ekið eftir götunum
voru allar dyr og gluggar opnaðar á þeirri
leið, er bann fór um og menn borfðti lang'
evgðir á eftir bonum í undrandi lotningu-
Götu-æskan fylgdi lionum eftir í stórum fylb-
ingum og gláptu á, þegar þetta þiinga ferb'ki
var liafið inn um gluggann á fvrstu bæð buss-
ins. Það bafði oröið að taka miðpóstinn "i
glugganum, svo að skápurinn kæmist inn 111,1
liann. Þegar liann svo var kominn inn lyrn
lagðist eins konar örvggistilfinning yfir bæj-
arbúa, yfir því, að Brasilíu-fjársjóðurinn værI
nú vel geymdur og bænum þeirra blotnnðist
sá heiður að liýsa hann. Allir gerðu sér meiri
og minni vonir um að eittbvað lítils batta'
kynni að hrjóta lil þeirra af boniini. Mem1
gátu aldrei vitað, livað fyrir kynni að koina-
III.
ii
Þegar eigandi „Seifferts ekkja & sonii'
var búinn að jafna sig dálítið eftir fyrsltl
gremjuna út af uppsögn Axels Wangs, se,n
ógnaði fvrirtækinu með því að breyta (h'r
legum aðstoðarmanni í hættulegan kepprll‘llJJ'
tók bann þá ákvörðun, sem gerði hann I"
komlega rólegan og sannfærði hann auk l'1"
um, að Seiffert gamli var, þegar á alR v‘l
lilið, séðasti kaupsýslumaðurimi í bænu,n'
Það, sem mestu varðaði var, að beita ' 0Pn^
unum þannig, að bann uppskæri eittbva
af blessun Brasilíu-arfsins, í stað þess að l,l*‘
liann eyöileggja sig. Hann var nægilega '
efiium búinn til að geta lifað af fjármun"n_
síiium, án verzlunarinnar og bann langa
ekkert til þess, á gamals aldri, að leggja 11
í samkeppnisbaráttu við ungan og dugl<“g‘n
mann, sem alinn var upp í „skóla SeiHerl"
og gat beitl liann sjálfan þeirri verzlnna
þekkingu, sem liann bafði numið þar. ti* ^
átti búsið, sem verzlunin og birgðir lienn*
allar voru í, •— og ef liinir byggðu bús
sig og allt gengi vel fvrir þeim — °g r
gerði það vafalaust, því að þeir liöfðu I,eI ^
ingana að hakhjalli þá félli búseign ha>