Heimilisblaðið - 01.03.1950, Qupperneq 5

41
^ElM
ILISBLAÐIÐ
Uni þó nokkur ár. Oft hafði
bfotið heilann um það, livað
Y'-'^Uni heimsins væri misskipt.
^Ust fékk að vera beitarhúsa-
s>nali
Ul
en ég mátti passa kýr.
egt verk og löðurmannlegt,
‘Ull'st niér þá. *
I ' Heyrðu, Gústi! Er nokkur
^tta á að maður villist á Rein-
!l8heiði? sagði ég, þegar við
lallað steinþegjandi
lv°r á
a eftir öðrum í að minnsta
°sti 8tundarfjórðung.
Nei, sagði Gústi.
I lítið var á þessu að græða,
'ugsaði ég. Gústi var þá þeg-
°rðinn frægur fyrir stutt
'Ur og að forðast alla óþarfa
^gi. Hvað um það. Ekki
. uS^i að láta hann slá sig þann-
* ut af laginu.
ý' Þú hefur farið Reindals-
ei®i að vetrarlagi? spurði ég.
~ J á, sagði Gústi.
. ' Hefurðu oft farið lieið-
spurði ég.
Já, sagði Gústi.
Hvað hét pilturinn, sem
Urð þar úti í haust? spurði ég.
Einar, svaraði Gústi.
hafði lieyrt sagt, að mað-
ij, S°eti átt á hættu að hrapa
Ullgudals megin, ef maður fer
ekki rétt. — Hvað ber mér
21 að varast, þegar ég kem
lr skarðið, Gústi?
Hægri villu, svaraði Giisti.
einmitt, hægri villu, liugs-
1 eg. -— Maður á þá að halda
vUistri niður úr skarðinu,
1 ég.
Já, sagði Gústi.
6 leit á bakið á Gústa. Það
Ereitt. Öryggi og ró var í
Ur
«1
'ar
uU
um hreyfingum. Áreiðanlega
(.afði hann ekki verið að þreifa
^rir sér með alls konar kjána-
f>UrUingum í fyrsta skipti, sem
Heydalir. Skútan t. v., Fagridalur, Grœnafell, Brekkuborgarmúli lengst t. h.
hann fór Reindalsheiði. Hann
hafði að sjálfsögðu ákveðið að
fara þá leið, og síðan farið
hana án nokkurra spurninga
eða eftirgrennslana. Allt í einu
datt mér nvtt í hug.
— Varstu einn, þegar þú fórst
í fyrsta skipti yfir Reindals-
heiði? spurði ég.
— Nei, svaraði Gústi.
— A-lia, liugsaði ég. Þarna
var ég fremri hinum hrausta
beitarhúsasmala.
— Var það að sumar- eða
vetrarlagi, sem þú fórst fyrst
yfir heiðina? spurði ég.
— Að sumar-l-a-g-i, svaraði
Gústi.
Hann hnykkti á orðinu lagi,
og vissi ég, að það gat þýtt í
mínum munni, og annarra mál-
gefinna manna, eitthvað á þessa
leið:
— Hvaða spurningar eru
þetta í þér, strákur. Þú ert þó
aldrei liræddur, þótt þú eigir
að skokka yfir liana Reindals-
lieiði í björtu veðri, og komið
að sumarmálum? Hræddur, ég?
En sú vitleysa, sem manninum
gat dottið í hug. En vissara
þótti mér að láta allar spum-
ingar niður falla.
Skömmu síðar skildust leiðir,
en ég hélt eins og leið liggur
framhjá Helvítinu,* inn neðan
við Hundsrassinn, yfir Tinnu,
um Gilsárskóg og að Gilsár-
stekk.
Gilsárstekkur er annar hæsti
bær við Reindalsheiði, Breið-
dals megin og þaðan er mjög
oft lagt á heiðina.
Ég hitti þá feðga, Guðmund
Árnason og Pál son hans, í ær-
húsinu utan og ofan við bæ-
inn. Páll var jafnaldri minn
og fermingarbróðir, og bezti
vinur í Breiðdal á þeim ár'um.
Hann var þá þegar orðinn for-
maður ungmennafélags í sveit-
imii. Nú er hann stórbóndi á
Gilsárstekk, hreppstjóri og odd-
viti í sveitinni, frambjóðandi
Sjálfstæðisflokksins, skrifar í
ísafold og Vörð og jafnvel
Morgunblaðið líka. Halldór frá
Kirkjubóli liamast nú daglega
* Heiti á hættulegu dýjafeni milli
Árnastaða og Tinnudalsár.