Heimilisblaðið - 01.03.1950, Síða 21

57
HEim
ILISBLAÐIÐ
Kí
Jú, það er nokkuð til í
svarar Kristinn í hvert
q|_ 1 (
*Pti sem hinn segir eitthvað.
a^°b hefur allan tímann vilj-
fá Kristin með sér til að
>Ja. Og Kristinn hefur jánk-
^ °llu, sem hann liefur sagt.
11 hann gerir ekki alvöru úr
einu. Hann segir bara já í
eirri von, að liann geti sloppið
því jjð heyra meira.
’ástinn er ófrjáls og kúguð
Sul- Og nú liefur hann ekki
etlS'ð hestinn sinn lieim frá
af #
I lt>ttunum, vagninn hans er í
a&tasessi og annað framlijólið
viðgerð lijá smiðnum. Frá
68811 skýrir hann, og liann lief-
ekki heldur sagt eitt orð við
01111 sína í varúðarskyni, því
llu,inur hennar er sem renn-
'Ul'h laekur, eins og kunnugt er.
, í*að er víst um það! segir
13,1,1 að lokum; og hann fæst
"*i m,3.
. ^að er liðið á kvöldið. Vagn-
|6tl ekur skröltandi út um hlið-
Jakob Jörn ekur á undan
lýkur því upp. En liann
°kar ekki á eftir þeim. Nú
ftl,r stormurinn leikið um
jf'ið hliðið eins og hann lystir.
1,1,1 lotni bóndi hrindir upp
Uni> hliðinu, svo að feysknar
jPýtUrnar þeytast í allar áttir.
aiiii gengur ákafur á undan
^yrkrinu. Þessi gainli mað-
. gengur út úr hliðinu með
lePpta linefa, löngum, hröð-
1,11 skrefum.
^ginn skilur, hvers vegna
;'3lllU bóndinn er að flýja bæ-
pl sinn, jafnvel þótt það sé
Jei8újörð og hús öll komin að
3l]i- Enginn skilur það. Jakob
^ilur það heldur ekki sjálfur.
i 3,111 þorir ekki að liugsa um
3^- Hann sparkar í hlið, sem
liann alla sína tíð hefur gengið
í gegnum og annazt um með
liöndum sínum. Hugsi hann of
mikið um það, hættir hann að
vera hann sjálfur. Bara áfram!
Ekki að liugsa um bú og jörð,
ekki að liugsa um kýr og hey,
ekki að hugsa um Önnu, sem
dó, um Andrés og Níels, sem
dóu, ekki að liugsa um Daníel,
sem varð eftir. Bara áfram!
Og stormurinn kemur þjótandi
að baki þeim hjá túnjaðrinum,
hann skekur til öldunginn og
hrindir honum áfram. Hann fer
langt á undan síðhærðu hest-
unum, er draga vagninn með
miklum erfiðismunum.
Sonurinn, Hans, ekur vagn-
inum. Hann gengur og stvður
hægri hönd á ldið vagnsins.
Og hann gengur með álútt höf-
uð og sér ekki konurnar í vagn-
inum, Signýju og Maríu. Hans
lifir í ugg og ótta. Segjum, að
það kvisaðist út, hvað þau hefðu
í hyggju. Fengju húsbændur
þeirra nasaþef af því, yrði hann
að gerast liermaður. Yrði hann
kyrr á leigujörðinni, biði hans
ekki annað en þrieldómur, fá-
tækt, endalaus skylduvinna,
botnlausar kvaðir til drottnar-
anna, ef liann kæmist þá hjá
því að lilíta sömu örlögum og
Andrés, Níels og Daníel.
Þetla er mikill dagur í lífi
Hans, frelsi . . . nú átti hann
fyrir hönduni að verða maður.
En þegar vagninn liöktir lit
úr hliðinu og í áttina til hinna
voldugu trjáa, þá snýr sonur-
inn andlitinu burl frá vagnin-
um, svo að þau verði ekki vör
við neitt. Því allt í einu verð-
ur lionum ljóst, að hann er
að rífa sig upp með rótum,
flýja . . . Þetta er inesta stund
lífs háns, en jafnframt dýpsta
óhamingja hans. Með sviða í
augum hottar hann á hina
gangtregu liesta. Áfram! Og nú
feykir stormurinn eimiig vagn-
inum áfram og þyrlar upp tögl-
um hestanna. Hann fær hellu
fyrir eyrun, þýtur eins og fugl
yfir engin, og nú verður liann
frjáls og léttur aftur, réttir úr
kútnum, þenur út lungun, nú
vill hann syngja! En liann lief-
ur gát á sér, því að baki hon-
um er maður, sem ætlar að
fylgja þeim til strandarinnar
og fara með liestana aftur til
Havnelev, áður en dagur
rennur.
Og á dýnunum í vagninum
sitja Signý og svstirin. Þær aka
sér í nöprum vindinum. Nú
eru þær komnar út fyrir túnið
og geta séð bæinn að baki kál-
garðsins. Signý sér daufa ljós-
rák. Meðan vagninn skröltir
yfir slétt landið starir hún á
ljósið, unz það að lokum dvín-
ar og deyr út. Þetta var gluggi
Daníels. Hann hafði fengið
tólgarkertið, hún hafði munað
eftir því.
Undir þyrpingu trjáa stendur
vagn og bíður. Það er Óli Öster
og bans fólk. Hann ætlar líka
að flýja. Það eru þrjú eyði-
býli í þorpinu, nú verða þau
fimm. Og fleiri koma á eftir.
Óli hefur fvllt leirbrúsann,
og hann gengur mann frá
manni, ineðan þau æja hak við
krónur trjánna, er bærast fram
og aftur fyrir vindinum. Hverl
um sig fær sér vænan slurk,
konurnar líka. Það er liitandi
og hressandi. Og svo skrölta
vagnarnir af stað yfir óslétt
landið, Þau þora ekki að aka
Framh. á bls. 60.