Heimilisblaðið - 01.07.1964, Síða 12

pakka, sem Evelyn hélt á undir hendinni.
„Eruð þér með kvittun?“
Hún svaraði ekki.
Duggan var ekki þannig maður, að hann
tæki með silkihönzkum á afbrotum. Hann
teygði fram höndina eftir pakkanum og
opnaði hann. Hann tók upp stolnu peys-
una og hélt henni í grófri hendi hátt á loft,
svo að allir viðstaddir mættu sjá. Ungu
stúlkurnar teygðu hálsinn og ráku upp
hálfkæfð óp. Sumar skríktu, því þeim
fannst þetta furðu-ómerkilegur hlutur til
að gera sig að þjófi fyrir: brún peysa með
hvítum ermum og ekkert sérlega falleg né
verðmæt!
„Eruð þér með kvittun?“ endurtók
Duggan.
Evelyn svaraði engu, en Duggan pakk-
aði peysunni aftur inn í bréfið og lagði
pakkann til hliðar.
f sömu andrá heyrðist myndugleg rödd.
Þar var komin ungfrú Crump deildar-
stjóri, forvitin eftir að vita, hvað á seyði
væri við útgöngudyrnar.
„Hvað er hér um að vera?“ spui'ði hún.
„Hvers vegna segið þér ekki neitt?“ spurði
hún og sneri sér að Evelyn.
Síðan leit hún á Duggan. „Þetta er í full-
komnu lagi,“ sagði hún. „Ég hef sjálf selt
ungfrú Knox þessa peysu. Hins vegar
gleymdi ég að gefa henni kvittun, en ég
skal senda hana á morgun. Þér skuluð
heldur halda pakkanum þangað til, Dug-
gan. Komið með mér, ungfrú Knox.“
Evelyn opnaði munninn til að segja eitt-
hvað, en hvað gat hún sagt? Hún var í
senn skömmustuleg og sái’lega vonsvikin.
Hún var með kökk í hálsinum. Tárin brut-
ust fram í augun og runnu niður vangana.
„Nei, hættið nú þessu!“ sagði frú Crump
hvatskeytislega. „Ekki hér úti á miðri
götu. Farið nú bara heim til yðar, stúlka
mín. Við skulum tala um þetta á morgun.
Mér kemur ekki til hugar, að þér hafið
raunverulega ætlað yður að gera nokkuð
sem var ólöglegt — og allra sízt að fremja
þjófnað. Þurrkið yður nú um augun og
flýtið yður heim.“ Hún kinkaði kolli í
kveðjuskyni, og Evelyn sá hana hverfa inn
í mannþröngina með litla svarta flauels-
hattinn.
Hægum skrefum og lotnu höfði gekk
Evelyn í áttina að St. James skemmtigarð-
inum. Ásetningur hennar og ráðagerðii'
höfðu farið út um þúfur. Nú var ekki um
annað að ræða en segja Hugh Porrit allan
sannleikann — ef hann þá skyldi biðja
hennar í dag. Hún varð að vera heiðarleg
við hann og taka afleiðingunum eins og
þær yrðu.
Hún kom stundarfjórðungi of seint og
hitti hann þar sem hann var á gangi fram
og aftur um grasflötina. Andlit hans ljóm-
aði upp, er hann sá hana nálgast.
„Góðan dag, Evelyn — hvernig líður
henni fi'ænku þinni?“
„Fræ — frænku, æjá! Ójú, henni líður
miklu betur, þakka þér fyrir.“
Hann leiddi hana að tveim garðstólum,
sem stóðu hálf faldir bak við ródódendron-
runna hjá vatninu, og greip um hönd henn-
ar.
„Evelyn —“ hóf hann máls, og rödd hans
var svo óvenju hátíðleg, að hún var ekki
í minnsta vafa um fi'amhaldið.
„Nei — bíddu,“ greip hún fi'am í fyrii'
honum. „Ég veit, hvað þú ætlar að segja,
en ég vil ekki, að það séu nein leyndai’mál
á milli okkar — við verðum að gera út
um þau áður.“
Það var eins og Porrit kipptist við. Hann
roðnaði, en Evelyn tók ekki eftir því. Hún
starði fram fyrir sig út á vatnið.
„Leyndai’mál ?“ endurtók Porrit óróleg-
ur. „Við hvað áttu, góða mín?“
„Ég á við,“ hóf Evelyn máls. „Ég á
við . ..“ Hún þagnaði, en síðan lét hún það
koma: „Við getum ekki lifað í skugga fang-
elsisins!“
Hugh Porrit dró andann þungt, laut
fram á hnjákollana og greip báðum hönd-
um fyrir andlitið. „Hvernig vissirðu
þetta?“ spurði hann lágt.
Evelyn botnaði ekki í því hvað hann vai'
að fara. En nú var hún reiðubúin að segja
honum allt.
„Ég fór til spákonu,“ sagði hún, „og
hún sagði mér allt eins og það var ...“
„Spákonu? Ég hefði sjálfur átt að segja
þér það,“ svaraði Hugh miður sín. „Efl
ég ... ég skammaðist mín svo fyrir það-
Ég var hræddur við að segja þér það.“
144
HEIMILISBLAÐl0