Heimilisblaðið - 01.07.1964, Síða 27

^ar sawa hvað veitingamaðurinn hélt, en
ann stóð örskammt frá og fylgdist með
enni. Það hlaut að vera Róbert, sem
Ungdi, auðmjúkur og iðrunarfullur.
Það var karlmannsrödd í símanum, og
Po ekki rödd Róberts. Þetta var hvell og
P° ájúp rödd: ,,Er það frú Kelmer, sem
e£ tala við?“
»,Ja-á, það er hún.“
„Maðurinn yðar hefur orðið fyrir bif-
reiðarslysi. Hann er nú á stundinni kom-
!nn heirn til sín, en hann er meðvitundar-
aus. það er um heilahristing að ræða, að
Því er læknirinn segir. Móðir hans álítur,
a Þér ættuð að koma eins fljótt og þér
getið.»
”Já ... Já ...“
„Móðir hans segir, að bezt sé, að þér
K0l*ið á stundinni.“
”Jú • •. já ... ég er stödd í Vitbel...“
„Já, okkur skilst það. Okkur þykir þetta
ar leitt yðar vegna, en þér þurfið ekki
e> hafa alltof miklar áhyggjur. Frú Kelm-
i1 Sendir bíl til stöðvarinnar við Genne-
vel til að taka á móti yður síðdegis. Þér
ejð tekið hraðlest, og skipt um í Remby,
Pað er fljótlegast.“
Henni varð hugsað til bílsins, en hann
aut Róbert að hafa tekið.
i ?^a’ -íú, ég kem sem sagt með þeirri
st- Kærar þakkir.“
^.’.’Kvaðlestin stanzar í Vitbel klukkan
'tín» eftir því sem ég sé í áætluninni,“
e djúpa röddin áfram.
”Já, þakka yður fyrir — þökk fyrir . . .“
etta var það eina, sem henni kom til
o gar’ að þakka fyrir. Hún lagði tólið á
st'?fnerÍ Snr veitingamanninum, sem
hafð'^arna °^Ur P0^nin0ður og beið. Hann
v , 1 ði’ugðið regnkápu yfir herðar sér, en
1 Mnnars 1 náttf ötunum.
^ ”Maðurinn minn ...“ Hún varð að taka
; ’ 1 að segja þetta nógu eðlilega. „Maður-
Vg niinn hefur lent í bifreiðarslysi á þjóð-
kln!?11111' verð að ^ara héðan með lest
kan hálf tíu í fyrramálið."
ekk' ^ryggir mi® að heyra, frú. Ég vissi
v að herrann hefði lagt af stað í bíl í
®ærkvöldi
”Það
í þessu veðri.“
Kún 7- Var ’ ’ ’ ^a^ Var áríðandi.“
ieit í lítil og tortryggin augu veitinga-
heim
mannsins. Hún sá, að hann hafði hana
grunaða um að vilja komast burtu án þess
að borga reikninginn — fyrir herbergin
og hina kostbæru máltíð um kvöldið.
„Get ég fengið reikninginn snemma í
fyrramálið?“
„Já, þakka yður fyrir, frú,“ flýtti hann
sér að segja, og hún sá hvernig ljóminn
spratt fram í augu hans og honum létti.
Hún fór upp aftur, lokaði að sér inni í
svefnherberginu, afklæddist og gekk til
sængur. Hún reyndi að sofna, en hún gat
ekki hætt að hugsa um það, hvernig það
hefði borið til, að Róbert lá nú slasaður
í heimahúsum. Hvert hafði hann ætlað í
gærkvöldi, þegar hann ók á brott frá fiski-
kránni? Ætlaði hann að yfirgefa hana?
Nei, ekki fyrir fullt og allt, sagði hún við
sjálfa sig í huggunarskyni, — því að þarna
lá ferðataskan hans við hliðina á töskunni
hennar, og hún hafði séð hattinn hans
hanga á snaganum niðri, þegar hún stóð
við símann. Hann hafði rokið út, án þess
að taka með sér hattinn sinn, og í bræði
sinni hafði hann þotið af stað í bílnum .. .
hvert ? ... og hvers vegna ?
Tía var árla á fótum eftir svefnlausa
nótt, drakk te, borgaði reikninginn og varð
að stilla þjórfénu í hóf, til þess að pening-
arnir hennar entust. Það síðasta, sem hún
sá af Veiðimannakránni og Vitbel, var
seyrður svipur veitingamannsins, þegar
hann lallaði frá borðinu með drykkjupen-
ingana, sem voru harla naumir, og tók við
töskunum hennar til að bera þær út á
brautarpallinn.
í Remby skipti hún um lest. Á meðan hún
reikaði þar um og beið eftir hinni lestinni,
gat hún enn heyrt fyrir eyrum sér djúpa
og hvella röddina, sem hafði gefið henni
fyrirmælin í símanum. Hvers rödd var
það? Var það rödd fjölskyldulæknisins?
Hún gat ekki hætt að heyra þessa rödd.
Hún var hörð, yfirborðsleg nokkuð og af-
undin.
Hún var enn að hugsa um hana, er hún
settist út í horn á klefa þriðja farrýmis
og horfði út í landslagið, sem lestin snigl-
aðist um. Hún nálgaðist nú Gennehvol —
íLisblaðið
159