Heimilisblaðið - 01.07.1964, Page 35

ifs tilfinningu, sem hvorki Rinnu né frú
ehner myndi vera að skapi.
*ö' hef ekki hugmynd um, hvaðan hún
e? uPprunnin eða hvar hún á heima.
Hvar skyldi hún raunverulega eiga
eima, þessi unga stúlka, þessi óhamingju-
Sama eiginkona Róberts, — að því undan-
s hdu, að hún tilheyrði nú Róbert sjálf-
Urt|> andlega og líkamlega? Það var óneit-
Unlega gaman að koma heim eftir ársdvöl
1 utlöndum, en það var ekki eins gaman
standa frammi fyrir óskum og duttlung-
,m £>eirra Rinnu og Dahliu. Yfirstéttar-
°nur eins og þær tóku aldrei tillit til
^nnars en sjálfra sín. Samt voru til ólíkar
nnur, konur sem börðust áfram í lífinu
eigin dugnaði, þrjózkuðust við mótlæt-
m og gripu tækifærin — og hver álasaði
Peim fyrir það ?
Hinmitt slík kona gat auðveldlega orðið
anni eins og Róbert að bráð, og hann
^Jndi gera allt sem hann gæti til að eyði-
^ feg'ja líf hennar, og að líkindum myndi
°num takast það. Hins vegar gæti hann
rei eyðilagt Rinnu.
Hinn,
a, sem virtist vera svo meyr og
st'ilgJan^eg’ var ^i® innra sterk eins og
a • Það fannst Martin hafa komið í ljós
einmitt síðustu dagana.
’■’Heyrðirðu hvað ég sagði, Martin?“
ráð- svaraði hann. Hann mætti augna-
filþ1 Kelmers. Hún vissi, að hann
jn ai~.Kinnu, en hún vissi einnig, að hann
Seni S^an(^a viti Þeirra hlið á móti Tíu,
elsk Paf^i gifzt manninum, sem Rinna
e; ani- Hún gat reitt sig á hjálp Martins,
ems
°S jafnan fyrr.
Hinnu og staðnæmd-
I^Hg sneri hingað heim til þess að spyrja
nu enn einu sinnj hvQj-j; hún vildi gift-
3St »«•.“ sagSi hann.
Wð ^ Ve^ Það>“ maelti Dahlia gætilega.
gi^t- yar stærsta. ósk hennar, að Róbert
v°ru Kinnu — hvað sem Tíu leið. Þar
eiginu aU ^rjú gegn einum- Þrjú á móti
vit, ,°nu Róberts, en sjálfur lá hann með-
arlaus í herbergi sínu.
S hef látið gera þessa nýtízku úti-
^^Milisblaðið
sundlaug, sem ég lofaði þér, Rinna,“ sagði
Martin lágt og reyndi að brosa.
„Síðast þegar við ræddum um þetta,
Martin, sagði ég, að ef þú vildir halda
áfram að vona, hvað sem tautaði og raul-
aði, þá gæti ég ekki hindrað þig í því.“
„Auðvitað hélt ég áfram að vona. Og ég
lét reisa stóra sumarhúsið, sem ég sagði
þér frá. Hinir innfæddu hafa unnið verk
sitt svo vel, að verðlauna-húsagerðarmenn
hér heima myndu fölna af öfund.“
„Ég veit, að ég skrifaði þér,“ sagði
Rinna lágt.
„Já, en þú hefur ekki skrifað neitt um
Róbert undanfarið hálft ár.“
Móðir Róberts greip fram í með eilítið
óstyrkri röddu: „Það var vegna þess, að
bezt var að minnast ekkert á hann. Jafn-
vel Rinna hafði ekki kjark í sér til þess.
En að undanförnu hefur þetta allt gengið
betur. Hann kom heim, og svo virtist sem
hann væri breyttur.“
„Það er sem sagt ekkert tækifæri fyrir
mig?“ spurði Martin.
„Nei, Martin, aldrei.“
Honum fannst engin minnkun í því, þótt
Dahlia væri viðstödd. Þau þrjú skildu
hvert annað allt of vel til þess, að það
skipti nokkru máli.
„í síðasta sinn — það er og verður sem-
sagt Róbert?“
„Alltaf og að eilífu,“ svaraði Rinna.
„Hann mun gera þig óhamingjusama.
Það segi ég, jafnvel þótt Dahlia heyri það.“
„Ég mun áreiðanlega geta tamið hann,“
svaraði Rinna. Hún sat hokin í stólnum,
leit inn í eldinn og talaði nánast við sjálfa
sig. Svipur hennar var hörkulegur. Dahlia
starði á hana gagntekin. Hún var hjálpar-
hella Róberts. Martin stóð sem stjarfur
og horfði á meitlaðan, ákveðinn andlitssvip
Rinnu. Hún var ung stúlka, sem bar virð-
ingu fyrir óskráðum lögum þjóðfélagsins,
en undir yfirborðinu var hún eigi að síður
fullkomlega ótamin.
Sá maður, sem kvæntist Rinnu, yrði
eign hennar; hún myndi knýja hann áfram
af viljakrafti sínum, móta hann eftir sínu
eigin höfði.
Frost gekk inn.
„Það er kominn herramaður, sem vill
167