Heimilisblaðið - 01.01.1965, Side 6

Þegar ísa leysir
Snuísaaia eftir Hans Kirk.
Frá uppljómuðu gluggum krárinnar barst
músíkin og drynjandi fótatak dansendanna.
Úti fyrir, í frostbirtu þessa tunglskins-
bjarta vetrarkvölds, stóðu þau tvö og töl-
uðu saman í lágum hljóðum, en af ákafa.
Hann var hávaxinn og herðabreiður með
veðurbitið andlit. Hann var sjómaður og
hét Anders Hög. Hún var þreklega vaxin
stúika með fagra og viðkvæma andlits-
drætti og hýr og brún augu. Hún var
dóttir bátsformanns í veiðistöðinni og hét
Kristín. Sagt var, að þau tvö ættu saman,
en í kvöld voru þau samt engir sérstakir
mátar.
,,Þú hagar þér ekki eins og þér ber að
gera,“ mælti Anders Hög hispurslaust. ,,Þú
þýtur af stað með einum eftir annan, og ef
maður þekkti þig ekki skyldi maður ætla
það versta um þig — eins og þú lætur við
strákana. Er það ætlun þín að gera þá
alla snarvitlausa eða hvað?“
„Ég veit ekki til, að ég hafi gert neitt.
rangt,“ svaraði stúlkan. „Ég er þó komin
á ball til að skemmta mér, og ég dansa
við þá, sem bjóða mér upp. Hvernig viltu
annars, að ég hagi mér?“
„Þú gætir ósköp vel skemmt þér á dá-
lítið stillilegri hátt,“ svaraði sjómaðurinn.
„Ég kæri mig ekkert um, að þú lendir á
vörum almennings.“
Stúlkunni rann í skap, rödd hennar varð
hrjúf og fráhrindandi.
„Ég veit ekki, hvers vegna þú þarft að
vera að tala um það, hvernig ég hagi mér,“
mælti hún. „Ég hef ekki gefið þér neitt
leyfi til að stjórna mér. Ég er nógu gömul
til að ráða mér sjálf og mun ekki spyrja
þig um leyfi, þegar einhver strákur fer
6
fram á að dansa við mig. Við erum hvork*
trúlofuð eða gift — og ef þú gefur mér
ekki leyfi til þess að vera eins og ég á að
mér að vera, þá verðum við það heldm'
aldrei!“
„Vertu nú róleg og skynsöm," svarað1
Anders Hög og stillti sig. „Þú veizt vet
að ég tala þannig af því að mér þykir vaent
um þig og vil alls ekki, að neitt ljótt se
sagt um þig. Fólk er alltaf reiðubúið að
leggja allt út á verra veg.“
„Mér finnst líka, að þú hafir nægan vilJa
til að skipta þér af mér,“ svaraði Kristí11
afundin. „Það hefur þó enginn beðið Þ1”
um það.“
Andartak leit sjómaðurinn þögull á han^
síðan sneri hann sér undan án þess 9
segja orð og gekk burtu.
Kristín var að því komin að hlaupa a
eftir honum og biðja hann um að láta 11 *'
indin vera gleymd. Hann meinti auðvita
ekkert með þessum orðum sínum. En hLin
stóð kyrr í þrjózku sinni, því að hen111
fannst engin meining í því, hvernig ha1111
var stöðugt að ámæla henni og setja 11
á framkomu hennar. Hann var einum 11 nl
of alvarlegur og átti ekki til að bera h®11
leika hennar til að njóta augnablikS'
skemmtunar. En var hann fyrir þær saK1
eitthvað betri en hún? Kristín hnykkti 1
höfðinu og gekk inn í danssalinn. Tve1
ungir menn komu samstundis í áttina
hennar, og munaði minnstu að þeir ííBl'
í hár saman út af því, hvor þeirra felln,
að dansa við hana fyrst. Það sem eftir val
kvöldsins fór hún ekki af dansgólfinu.
Dökkt, gljáandi hárið stóð í sveip um ho
uð henni, og fagurlagað andlit hennar v
HEIMILISBLAPi£)