Heimilisblaðið - 01.12.1965, Síða 22

AF HEILUM HUG
Eftir JENNYFER GRAYSON
Hún teygði handlegginn að símanum og
hringdi í gistihús það, þar sem Dan átti
aðsetur í Birmingham.
,,Dan!“ sagði hún og var mikið niðri fyr-
ir. ,,Ég verð að fá að tala við þig strax —
það er óhemju áríðandi.“
„Nei, ert það þú, Kitten?" Rödd Dans
var síður en svo vingjarnleg. Það hafði
haft mjög miður góð áhrif á hann, er hann
frétti um komu Aleks til Sturton, og eink-
um þau orð frú Swaythings, að á milli syst-
ur hans og hins unga þekkta íþróttamanns
væri eitthvert makk. Fram til þessa hafði
hann lagt einlægan trúnað á samsærið gegn
Kitten. Nú höfðu hins vegar runnið á hann
tvær grímur, og það svo að um munaði.
Kitten hafði hringt til hans án þess að
gera sér þess fulla grein, hvað hún myndi
segja við hann, þegar hann kæmi. En nú,
þegar hún lagði tólið á, var hún nánast
óttaslegin, en fann jafnframt, að hún varð
að taka eitthvað til bragðs og mátti engan
tíma missa.
Dan kom fyrr en varði.
„Hvað á allt þetta að þýða, Kitten?“
spurði hann önuglega strax og þau voru
orðin ein.
„Ó, Dan.“ Hún lét fallast í hægindastól
og neri hvítum höndunum linnulaust. „Ég
— ég veit satt að segja ekki, hvemig ég
á að segja þér frá þessu öllu. Mér er ekki
einu sinni ljóst, hvort það er nokkuð til að
segja frá. En — Clive kom sem sagt hing-
að í gær til að tala við mig.“
Hún þagði við andartak.
„Nújá?“ sagði hann óþolinmóður. „Ég
var búinn að frétta, að hann væri hér. En
það var svo sem ekkert skrýtið. Maður hef-
ur heyrt, að það væri anzi gott á milli hans
og Margiear. Ég geri ráð fyrir, að þau
gifti sig strax og skilnaðurinn er kominn
í kring.“
„Það er einmitt það, sem er svo hræði-
legt, Dan,“ hvíslaði hún. „Ég kasta þeim
beinlínis í fangið hvort á öðru, — og svo
er alls ekki vist, að þau eigi saman. Ég
á við — þau elska kannski ekki hvort ann-
að.“ Röddin brást henni.
„Það er þá nokkuð seint fyrir þau að
komast að raun um það,“ sagði hann með
þykkju.
„Ó, Dan — það er — það er einmitt
þetta, sem ég vil tala um við þig. Þegar
ég var búin að tala við Clive í gær, fór ég
að hugsa um það, hvort ég hafi haft rétt
fyrir mér varðandi það, sem ég hef ásakað
þau fyrir.“
Hann leit á hana tortrygginn. „Hvort
þú hefur haft rétt fyrir þér varðandi það
sem þú hefur ásakað þau fyrir?“ hrópaði
hann. „En Kitten, þú sórst og sárt við
lagðir, að hvert orð sem þú sagðir væri
satt!“
„Ég hélt það væri satt,“ stamaði hún.
„En — í gær, þegar Clive var hér, varð
ég samt sem áður hrædd um, að ég hefði
haft á röngu að standa. Ó, Danny, imynd-
aðu þér bara, ef ég hef í rauninni haft rangt
fyrir mér. . . .“
Hún snöggþagnaði.
Hann gekk fast. að henni. Svipur hans
var næstum afmyndaðm-, og augun skutu
gneistum. „Kitten!“ Hann kreppti hnefann
fyrir framan andlitið á henni. „Ef þú hef-
ur sagt ósatt, þá — þá fyrirgef ég þér
aldrei! Þú hefur bæði eyðilagt líf mitt og
Margiear. Hvernig gaztu svarið og sárt við
lagt, úr því þú varst ekki alveg viss um
það sem þú sagðir?"
Hún leit niður og drúpti höfði gegn á-
242
HEIMILISBLAÐIÐ