Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 32

„Það getið þér áreiðanlega fengið saum-
að saman á skammri stundu,“ svaraði hann
óþolinmóður.
Hún gafst upp á mótspyrnunni. „Jæja
þá,“ svaraði hún róleg. „Ef þér þá haldið,
að bezt sé að hafa það þannig.“
XVI.
MARGIE KEMUR AFTUR
Dan hafði fylgt Kitten heim, en frú
Swaything varð kyrr eftir. 1 skaphöfn
þeirrar konu eimdi enn mikið eftir af gam-
alli stríðskempu, og nú hafði verið komið
við innstu kviku hennar. Það að nokkur
— auk þess ættingi hennar sjálfrar —
skyldi hafa farið að gera opinberan upp-
steyt út af öðm eins, það var ekki aðeins
hryllilegt að hennar dómi, heldur bein-
línis óskiljanlegt með öllu. Frænka henn-
ar hafði ekki aðeins auðmýkt sjálfa sig,
heldur hafði hún gert það sem var miklu
verra: — veitt þessari óþolandi Norman-
stelpu tækifæri, sem hún aldrei skyldi hafa
fengið. Það hvarflaði ekki andartak að frú
Swaything, að Margie væri trúlofuð Alek
Wyman. Henni fannst tilhugsunin bein-
línis hlægileg — og hún fór ekki í felur
með það gagnvart vinum sínum og kunn-
ingjum, sem viðstaddir voru.
Þar að auki þvingaði hún sig til að brosa
að smá-tækifærum Margiear, en þau bros
voru reyndar fljót að stirðna á vörum
hennar. Nú voru þau Margie og Alek kom-
in aftur á dansleikinn; og þau mösuðu og
hlógu.
Frú Swaything starði úr sér augun. Það
var ekkert efamál, að þau hlógu, um leið
og þau dönsuðu fram hjá henni út á
gólfið.
Þegar þau höfðu nálgazt danssalinn,
hafði Alek spurt hana: „Haldið þér, Mar-
gie, að þér getið hlegið, — hlegið eins og
þér skemmtuð yður í rauninni forkunnar
vel?“
Hún hugsaði sig um andartak, áður en
hún svaraði: „Já, það hugsa ég, að ég geti.
Annað hvort það — eða grátið.“
„Fyrir alla muni, stillið yður um að
gráta!“
„Yður geðjast ekki að konum, sem
gráta.“
„Nei, mér geðjast ekki að þeim; og ef
þér grétuð myndu allir góna á okkur eins
og verðlaunagrísi á landbúnaðarsýningu."
„Oh —“
„Lítið nú á þessa gömlu kalkúnhænu
þarna í hárauða flauelinu!" sagði hann.
„Augun eru að springa út úr hausnum á
henni, og ég óttast að hún gleypi staf-
glyrnið sitt af einskærri geðshræringu.“
Margie brast í hlátur. Ekki þó vegna
þess eins, sem hann hafði sagt, heldur
vegna þess að henni var umhugað um að
taka sérhverri átyllu, sem gafst til að
hlæja.
Hann lagði handlegginn þéttar yfir um
hana. Sú breyting var varla merkjanleg,
en samt fann Margie fyrir stórum létti.
Hún hafði þá undarlegu tilfinningu, að
hún svifi í lausu lofti. Allt í einu varð
henni ljóst, að hún hafði aldrei á ævi sinni
dansað betur en nú. Og henni var einnig
ljóst, að það skipti hana engu máli, þótt
hvarvetna umhverfis stæði fólk á öndinni
af furðu.
Það væri ónóg að segja, að Dan væri
aðeins reiður út í Kitten, sem sat við hlið-
ina á honum í vagni frú Swaythings og
snökkti aumkunnarlega.
„1 guðanna bænum, Kitten, hættu nú
þessu!“ sagði hann önugur. „Finnst þér
ekki, að þú hafir hagað þér nógu heimsku-
lega í kvöld, þótt þú bætir ekki ofan á?“
„Eg hafði rétt fyrir mér í öllu, sem ég
sagði um þessa andstyggilegu stelpu,“
sagði Kitten upp úr sefasjúkum grátinum.
„Ég get svarið það, Dan. Hvernig heldurðu
annars að hún hafi farið að því að ginna
Clive frá mér? Og Alek — þú getur bara
ímyndað þér, hvaða ráðum hún hefur beitt
til að krækja í Alek! Ég skil bara ekki,
hvernig hann gat fengið af sér að koma
með henni á dansleikinn í kvöld. Ef það
var þá ekki til þess eins að vera dónalegur
í minn garð. Eða hélt hann kannski, að
mér myndi finnast það gott og blessað?
Hélt hann, að ég myndi láta sem ekkert
væri, án þess að hefjast handa —“
„Það hefði allavega litið betur út, ef þú
hefðir látið sem ekkert væri,“ greip bróðir
252
HEIMILISBLAÐIÐ