Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 3

Pelíkaninn er virðulegur - og þó
Eftir GEOEGE EICHTER
Einhver grimmasti og um leið skoplegasti
ugl veraldar er pelíkaninn, en liann þekkir
vert skólabarn, sökum þess hve hann hefur
°trúlega stóran gogg. í hitabeltislöndunum
°S öðrum löndum þeim nálægum lifa þessir
Ipmiklu fuglar í stórum hópum úti við
sjávarstrendur, þar sem þá gefur að líta í
°ugum röðum á sandbreiðum og hólum, og
stl|ndum stíga þeir jafnvægisdans á köðlum
°S vírum sem strengdir eru milli stólpa; og
lnu ekki gleyma því þegar þeir sjást
3úga í lang-ri halarófu af hafi eða til hafs.
<ni' eru snillingar í því að hagnýta sér hið
'þinnsta uppstreymi lofts og geta lialdið sér
a l°fti langtímum saman með því að blaka
Va511gjum lítillega annað slagið. Það fer jafn-
311 þannig fram, að fyrst blakar vængjum
fuglinn sem fremstur fer,
unir við, einn af öðrum —
trúðahópur á leiksviði.
ag 1 Pelíkanar eru nálægir, þarf manni ekki
leiðast. Ég sá eitt sinn konu við stangar-
hún stóð frammi á brimbrjót með
á °,*1ýuia sína. Nýlega hafði vænn fiskur bitið
3a henni, en pelíkani var þar nærri sem
og síðan taka
eins og þaulæfð-
lík;
úró
a . vildi taka þátt í leiknum. Þegar hún
mn línuna, elti pelíkaninn bráðina uppi,
p*lz áann hjó til hennar þegar komið var ná-
^gt brimbrjótnum — og tókst ekki aðeins
goma fiskinn, heldur líka öngulinn og lín-
1 llaug á brott með það eins og það
la8ði sjg_
Konan varð öldungis grallaralaus og ríg-
j 1 stöngina, en pelíkaninn vatt ofan af
sj01111111 nietra eftir metra. En svo áttaði hún
l°k að vefja upp á, unz henni tókst
1 raga fiskinn út úr gini pelíkanans með
snöggu átaki. Ifins vegar áleit nú pelíkaninn,
að þetta væri sín réttmæt veiði, skellti sam-
an vængjum og stakk sér. En konan varð
fyrri til að stinga fiskinum í fötu og skella
loki yfir.
Ilún var enn að bogra yfir fötunni, þegar
pelíkaninn réðst til atlögu. Honum gramdist
það, að fiskurinn skyldi hverfa svona, og þess
vegna þandi hann vængi yfir bakhluta kon-
unnar og stakk síðan gogginum allmyndar-
lega þar sem beinast lá við. Konan rak upp
skræk —- og velti um leið fötunni, svo að
fiskurinn spriklaði út úr —- og hafði nú
losnað af öngli og línu. Pelíkaninn var óseinn
að hrifsa hann, og fyrr en varði var hann
endanlega horfinn ofan í víðan skolt fuglsins.
En einn fiskur var aðeins munnbiti í solt-
inn pelíkana og gerir hann enn soltnari í ann-
an til viðbótar. Dag nokkurn þegar nokkr-
ir kunningjar mínir voru að veiða fisk á
stöng, fengu þeir sem gest harla erfiðan
pelíkana, sem auðsjáanlega áleit, að þeir væru
að veiða fyrst og fremts handa honum sjálf-
um. Þeir gripu því til þess bragðs að láta
af hendi við hann allt sem hann gat í sig
látið. Það reyndist vera slíkt magn, að það
varð þeim næstum ofraun.
Pelíkaninn svelgdi hvern fiskinn á fætur
öðrum, þangað til að lokum, að sporðurinn
á þeim síðasta komst ekki niður um kokið
á honum. Fuglinn var svo útþembdur, að
hann valt um koll þegar hann ætlaði að ganga.
Vinir mínir hjálpuðu fuglinum á réttan kjöl
og biðu þess í ofvæni, hvernig hann ætlaði
að fara að því að torga síðasta bitanum.
Pelíkaninn kyngdi með stuttum hvíldum, —
og smám saman hvarf fisksporðurinn niður