Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 23

Hann tók framrétta hönd hennar. „B ...
eS er hræddur um; að ég ... stamaði hann.
»Ég hélt ég þekkti yður aftur,“ sagði
stúlkan, „en þér eruð svo sannarlega breytt-
11 r í þessum einkennisbúningi.“ Hún leit
^andræðalega á hann.
I3að var ekki búið að kveikja ljós í klef-
anum, þannig að Ninian sá svip stúlkunn-
ar aðeins í rökkri, en hann þóttist viss um
a® ef hann liefði séð stúlkuna áður mvndi
lai|n þekkja hana aftur núna, hvar og hve-
uær sem það kynni að hafa gerzt. Þetta var
ekki stúlka sem menn gleyma, fannst hon-
'lln- Hún var gráeygð, hárið hörgult og bros
ennar glaðlegt og heillandi á vissan liátt.
Un var snoturlega klædd, í tvíddragt sem
°r henni vel — sennilega frá París — í
1 únum, tilgerðarlausum skóm; fatnaður
ennar benti á góðan smekk og vandað efnis-
val.
-Þetta var auðsjáanlega mjög rík og víð-
orul stúlka, hugsaði Ninian, en hversu sem
aun reyndi gat hann ómögulega munað á
^tundinni hvar eða hvenær hann liafði séð
ana áður. En það væri allavega mjög til-
Úslaust og ókurteist að segja það. 0g hann
r°ðnaði. Iíann liafði ekki talað við eina ein-
n'stu stúlku síðan hann kom úr leiðangrinum,
e8 skyndilega fann liann til vandræðalegrar
tjnnini og óstyrks. Hann gat ekki fundið neitt
ag ^ss r-]úfa þá annarlegu þögn sem var
nsa upp á milli þeirra. En stúlkan var
e.Vndar önnum kafin við að gjalda burðar-
auninum og tók ekki eftir vandræðasvipn-
j11'1. a ðiinian. Þá notaði hann tækifærið, setti
Sl~ l^jark og tókst að gægjast á eitt merki-
i jaidið á farangri ungfrúarinnar Hún hét
/ en °g var á leið til Lorne — alveg eins
^ hann sjálfur. Arden? Nafnið sagði hon-
^kert, og þó — hann leit á hana aftur,
einmitt í sömu andrá var ljósið kveikt
1 klef;
anum, og hann sá að hún horfði á hann
1Uuig, sömuleiðis með nokkuð undarlegum
SVlp.
h"f ^ ^11111 hikaði við. „Þér eruð Moray
0 aðsmaður, er það ekki ? Ninian Moray
ra Guise?“
‘ svaraði hann. „Ég er hann, en ...‘
^,-Htið ásakandi, en bros hennar vottaði,
er as°kUnin átti sér ekki djúpar rætur. „Það
eíki svo skrýtið, eftir allt sem þér hafið
11 E 1M IL I S B L A Ð IÐ
er munið víst ekki eftir mér.“ Röddin
gengið í gegnum. Ég áttaði mig ekki á frétt-
inni fyrst í stað, fyrr en daginn eftir þegar
ég sá myndina af yður í blöðunum; þetta
hlýtur að hafa verið milcil reynsla fyrir yð-
ur En ég var að vona, að þér mynduð þekkja
mig aftur. Ég á við ...“ Nú var það hún
sem roðnaði. „Við dönsuðum oft saman einu
sinni, og þér ... Og þér ...“ Hún þagnaði
og varð vandræðaleg.
Hvað er hún eiginlega að bera mér á brýn ?
hugsaði Ninian örvilnaður. —- Hvar í ósköp-
unum hefði hann átt að hitta liana og dansa
við hana? Hann hafði ekkert dansað síðan
hann kom heim. En þau gátu svosem hafa
hitzt áður en hann fór að heiman. Hann
hafði til dæmis tekið þátt í mörgum kveðju-
samkvæmum. En það var langt um liðið síð-
an. Og stúlkan sú arna talaði eins og þau
hefðu hitzt alveg nýlega. En það var sem
sagt af og frá. Hann hafði hvergi komið þar
sem hann hefði getað dansað við hana.
Það hafði hann ekki — en hins vegar And-
rew. Auðvitað; þannig hlaut það að vera!
Andrew hafði farið í samkvæmi til lista-
manna í Chelsea, til vinar kunningja síns
— manns sem þekkti Jocelyn Farquhar.
Hann hafði reynt að fá Ninian með sér, en
hann hafði ekki langað til þess, svo að And-
rew hafði farið einsamall.
Auðvitað var það Andrew, sem ungfrú
Arden hafði hitt, en ekki hann sjálfur. Nini-
an og Andrew voru eineggja tvíburar og
afspyrnu líkir í sjón. í bernsku höfðu þeir
viljandi látið fólk stundum villast á sér. Fátt
hafði þeim fundizt skemmtilegra en geta
gabbað aðra á þann hátt. Reyndar voru þeir
alls ekki eins líkir lengur. Ninian var hærri
en Andrew og öllu karlmannelgri, og hann
var kominn með grá hár í vanga — það liafði
Andrew ekki. Hann var í rauninni fullorð-
inslegri en Andrew, og enginn sem sá þá
saman villtist á þeim lengur. En einhver sem
sá annanlivorn af tilviljun, eins og þessi
stúlka liafði gert, gat fundizt þeir vera mjög
líkir. Tlún gat látið blekkjast, liugsaði Nini-
an. En hún vissi nafnið hans, og það fannst
honum skrýtið. Mjög skrýtið! Nema því að-
eins að hún og Andrew hefðu kvnnst svo lít-
ið, að hún hafi aldrei vitað hvað hann hét,
en síðan séð mvnd og nafn Ninians í dag-
blöðunum. Slíkar myndir voru aldrei svo
155