Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 33

^ist augnaráð Ninians. „Hann sefur enn,
mian, og ég hef fyrirmæli um að láta hann
sig þangað til hann vaknar af sjálfs-
áðum. Ég held lílca að það sé bezt þannig,
þetta verður áfall fyrir hann. Það var
"amla frúin sem hringdi til frú Farquhar í
^orgun og bað hana um að taka á móti þér.
án sagði, að þati væri betra heldur en að
Vekja Andrew eftir það sem hefur gerzt.“
T° andvarpaði hún og hélt áfram. Þegar
,11 n konr að herbergisdyrum hans hélt hún
I enn opnum fyrir honum, og svipur hennar
Varð einkar mildur. „Fáðu þér nú gott bað,
| ,ln*an- Mér þykir fyrir því, að heimkoma
>U| 8kuli vera eyðilögð á þennan hátt sem
íaunin er ... þar sem Cathrine er horfin.“
"kúiian faðmaði hana að sér. „Bn hvers
, ('yna> Elspeth? Hvers vegna fór hún að
eunan ? Var það eitthvað vegna mín?“
>an komu hörkudrættir um munn Blspeth-
aÞ Og hún hristi höfuðið. „Ég veit það ekki,
^niah. Ég segi það satt, að ég veit það ekki.
gladdi hana mikið, að þú varst heill á
.11 1 > kún varð svo yfir sig hrifin við frétt-
nia’. V1^ urðum öll. Ég skil þetta
I ,n k*að glampaði á tár í hvörmunum, svo
111111 ser UPP brjósti hans.
,'11 pftir litla stund harkaði hún af sér og
flýtti
þ, ser að segja: „Ég fer og sæki handa
_er kaffi. gvo segi ég gömlu frúnni, að þú
kominn.“ I-Iún gekk út úr herberginu
^ °kaði hljóðlega á eftir sér.
i eSar Ninian var orðinn einn, svipaðist
falt.1111 m Svefnherbergið hans: ferhyrnt, ein-
h fíK-herbér^ 1 vesturturninum, sem verið
(jr 1 eiukavistarvera lians frá því hann var
(ugur; það kom honum svo kunnuglega
Vaí'11 S''°nir> að honum leið næstum illa. Sama
5 að segja, þegar hann virti fyrir sér út-
þ;.,. Ua til grenitrjánna og liæðanna umhverfis
jUla> kann elskaði þetta allt.
j ailn var lengi í baðinu, því að slíkt bað
eft!einiahúsum var munaður fyrir hann. Á
er ", ^ei® honum ósegjanlega vel, ekki sízt
hm- ann klæddist fábrotnum jakkanum og
kej 1111111 síuum gömlu. Fötin báru veikan
ag111 af uiölkúlum, en Elspeth hafði press-
s>Un'Ul van(h(,ga áður en hún lagði þau á
kún )S,a^ ^an<fa honum. Auðsjáanlega hafði
fcit }.a"^ S18' alla fram við að varðveita jiessi
at.j' ans> °8' hann þóttist vita, hvaða hugar-
r la har á bak við.

f^lL]
Þegar hann setti á sig bindið fyrir fram-
an spegilinn, tók hann eftir því, að allir
gamlir munir sem hann hafði átt voru varð -
veittir — silfurburstar með óðalsmerki Guise,
já, jafnvel gamla sígarettuveskið lians sem
þjónar hallarinnar höfðu gefið honum þegar
han varð tuttugu og eins árs — allt var kyrrt
á sínum stað.
Aðeins mynd af Cathrine, sem áður fyrr
hafði jafnan staðið á snyrtiborðinu, var horf-
in. Einhver — Elspeth eða jafnvel Cathrine
sjálf —- hafði verið svo hugulsöm að taka
hana burt.
4. KAFLl
Gamla frú Guise sat hnaklcakert í hæg-
indastól í búningsherbergi sínu þegar Ninian
kom inn.
Hann gekk til hennar, og hún sneri sér í
átt til hans með útbreidddan faðminn, þegar
hún heyrði rödd hans. „0, Nin! Elsku dreng-
urinn minn. Velkominn, velkominn aftur
heim — loksins! Ég er svo glöð, svo innilega
glöð yfir því að sjá þig aftur!“
Þrátt fyrir sjötíu og átta aldursár, var
gamla konan mjög snotur og þekldleg. I hreyf-
ingum hennar var eitthvað höfðinglegt, hún
var óvenju ungleg í andliti, hrukkulaus, en
blá augun skörp og höfðu lítið misst af upp-
runalegum lit sínum. En Ninian tók ekki
eftir því, sem Elspeth hafði minnzt á, að
gamla konan var orðin fremur veikburða.
Hann laut fram og kyssti hana á kinnina.
En hrörnun gömlu konunnar var aðeins
líkamleg. Iíann fann strax, að hugsun henn-
ar var klár og skörp eins og jafnan fyrr.
Það var eins og þessi grannvaxni líkami hefði
með árunum orðið einum of lasburða um-
búnaður utan um þann órólega anda, sem
inni fyrir bjó.
Hún hafði jafnan ráðið því sem hún vildi
ráða og haft stjórn á öllu í Guise svo lengi
sem Ninian mundi. Yfirleitt hafði hún verið
réttlátur og vingjarnlegur einræðisherra, og
eini veikleilíi hennar hafði verið visst eftir-
læti á öðrum sonarsyninum. Andrew gat
fengið hana til að láta allt eftir sér, og hann
hagnýtti sér það líka. Og ekki var hann að
fara neitt dult með það, heldur var henni í
staðinn auðsveipur og hlýðinn, sem treysti
enn betur þau bönd sem bundu þau. (Frh.).
SBLAÐIÐ
165