Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 10

iC "NJO
Skipbrot

Hinar viðamiklu dyr Medalena-kirkjunnar
opnuðust um leið og hinztu orgelhljómarnir
kváðu við, og ung nýgift hjón gengu út úr
kirkjunni. Brúðurin, einstök að fegurð, nam
staðar andartak og virti fyrir sér hina fögru
útsýn sem við blasti fyrir framan hana.
Kannski var hún að reyna að geta sér til,
hvað framtíðin bæri í skauti sínu. Síðan gekk
hún rólega við lilið manns síns niður kirkju-
tröppurnar, en mannf jöldinn ruddist nær til
þess að virða hana fyrir sér með aðdáun. Hún
steig inn í bílinn sem beið brúðhjónanna,
sem héðan í frá áttu að fylgjast að á lífs-
leiðinni í blíðu og stríðu.
Bak við eina súlu xitgöngunnar stóð ung-
ur maður með fallegan síðhærðan hund í
bandi. Roskinn maður klappaði á ösl hon-
um vingjarnlega og sagði kampakátur:
„Velkominn heim frá Ástralíu, Calvo, hve-
nær komuð þér ?“
„Þakka yður fyrir, Moriez, en ég hef ver-
ið í Madrid í tvo mánuði,“ svaraði Calvo
og sleppti hundinum, sem stökk, frelsinu feg-
inn, niður kirkjutröppurnar.
„Iívað er þetta, og þér liafið enn ekki litið
inn til mín?“
„Nei, þér verðið að afsaka það,“ sagði
Calvo. „Á vissan hátt hef ég verið önnum
kafinn, og svo hef ég verið fremur niður-
dreginn og ekki hitt marga að máli.“
„Það hlýtur þá að vera eitthvað sérstakt,
sem íþyngir yður,“ sagði Mariez á þann
hlýlega hátt sem aldursmunur veldur svo
iðulega. „Segið mér, kæri Calvo, hver orsökin
er, nema þá að þér hafið sérstaka ástæðu til
að láta hana liggja í þagnargildi. En trúið
því þegar ég segi: Maður vinnur ekki bug
á sársaukanum með því einu að bera hann
í hljóði, heldur er betra að hugsa ekki um
hann, og þá hverfur hann af sjálfu sér smám
saman. — Þekktuð þér annars ekki þessa
ungu brúði sem við vorum að sjá, hana ung-
frú Ilopkins ? Þér hljótið að hafa hitt hana
í Ástralíu?“
Ungi maðurinn leit í svip alvarlegur á þann
roskna, en sagði svo:
„Þér eruð bezti vinur sem ég á meðal eldri
manna, Moriez, og þér hafið á réttu að
standa; það yrði mér fyrir beztu að rekja
fyrir yður raunir mínar. Jú, ég þekkti ung-
frú Hopkins og vil gjarnan segja yður hvers
vegna ég er hingað kominn ásamt Nanaitu
til þess að vera við hjónavígsluna — allt að
því á laun.“
„Jæja, svo að hundurinn kemur þá við
söguna V ‘
„Já. Ég skal segja yður allt af létta. Unga
stúlkan sem við vorum rétt áðan að dást að,
— ég hitti hana lijá spánskri fjölskyldu í
Sidney. Við þekktum bæði þessa fjölskyldu,
ungfrú Hopkins hafði komið á það heimili
á meðan fjölskyldan var búsett liér í Mad-
rid. Allt frá þeim degi er ég sá þessa stúlku
í fyrsta sinn, dáðist ég að henni, ekki að-
eins fegurð hennar, heldur líka þeim yndis-
þokka sem geislaði frá persónu hennar. Eg
bættist óðara við í skara aðdáenda hennar,
þann aðdáendahóp sem brenndi vængina af
hitanum frá því báli sem logar úr augum
ungfrú IIopkins.“
„Aha,“ greip Moriez fram í, „maður tek-
ur eftir því, að þér eruð ósvikinn sonur Spán-
ar, þar sem fólk er hrifnæmt og ástin er sett
ofar öllu í tilverunni. En, fyrir alla muiu
haldið áfram; saga yðar hefur mikil áhrif
á mig . . .“
„Já,“ hélt Calvo áfram. „Að sjálfsögðu
varð ég stöðugt ástfangnari og ástfangnari
af hinni fögru Ástralíu-stúlku og notaði sér-
hvert tækifæri til að hitta hana, tala við hana
og taka þátt í samkvæmum og dansleikjum,
sem ég vissi að hún myndi sækja; en mér
gafst aldrei færi á því að tjá henni ást mína.‘
„Iívers vegna tókuð þér aldrei rögg á yð'
ur?“ spurði Moriez.
„Nei, einmitt vegna þess að ég elskaði haua
varð ég hræddur. Og enda þótt liún væri allt'
af elskuleg við mig, gaf hún mér aldrei neina
ástæðu til að halda, að ég hefði meiri þýð'
ingu fyrir liana en aðrir vinir hennar og
kunningjar. — Þegar fréttist, að hún ætl-
aði til Evrópu, komst ég að raun um að hun
142
HEIMILISBLAÐI5