Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 12

«**> MISSTIG ««
Smásaga eftir PIERRE VALDAGNE
A kyrrlátu hótelinu þar seni Georges Lab- Hvert skyldi hún ætla sér ? Ilún gekk fram-
are hafði setzt að til að njóta hvíldar og
næðis voru næstum einvörðungu gamlar kon-
ur, en niðri í öðrum enda borðsalarins sem
vissi mót hafinu kom hann samt auga á
hnakka ungrar og ljóshærðrar stúlku. Það
var erfitt fyrir hann að virða hana fyrir sér,
jafnvel þótt hann beygði sig fram á við, því
að hún sat sömu megin og hann, og á milli
þeirra voru nokkuð margir gestir.
Enda þótt hann væri búinn að ákveða að
stofna ekki til kunningsskapar við neinn, tók
hann að velta því fyrir sér hvort hún væri
ekki fögur og frískleg -—■ og hlyti ekki að
vera hér á hótelinu í fylgd með roskinni móð-
ur sinni.
Hann hélt jafnvel áfram vangaveltum sín-
um og sagði við sjálfan sig:
,,Ef ég ætti eiginkonu nákvæmlega eins og
liana, yrði ég hreykinn og hamingjusamur —
og afbrýðissamur Ilvað ég myndi vaka yfir
henni og fórna sjálfum mér fyrir hana .. .“
Meðan á morgunverðinum stóð gat Ge-
orges ekki haft augun af þessum hnakkasvip,
þessari ljósu húð, þessum fagra vanga þegar
hún renndi til höfði, löngum augnahárunum,
fagurlega löguðum munni.
Stúlkan leit snögglega við hvað eftir ann-
að, til þess að segja eitthvað við fólkið sem
sat til hliðar við hana við borðið; þá var
það sem Georges fékk nasasjón af barnslegu
og glaðlegu andliti hennar. Hálfgramur hugs-
aði hann sem svo:
Hún hefur ekki í eitt einasta skipti litið
beint hingað sem ég sit; hins vegar stara
allar gömlu kerlingarnar á mig og velta því
fyrir sér hvað ég sé að gera hér, hvaðan ég
komi og liver ég muni vera; hún er sú eina
sem ekkj hefur minnsta áhuga á mér.“
En allt í einu reis unga stúlkan á fætur
og gekk brosandi í áttina þangað sem Georges
sat. Há og grönn gekk hún eftir gólfinu, og
í fyrstu virtist hún alls ekkert taka eftir
honum; en svo mættust, augu þeirra — og
enn var bros um varir hennar.
hjá honum og kastaði kveðju á gamla koint
sem sat einsömul við borð úti í horni.
„Góðan dag, ungfrú Aliee ...“
Hann lieyrði ekki orð af samtalinu; greindi
aðeins lilátur hennar, og hann svipaðist w"
eftir spegli sem hann gæti virt hana fyrir
sér í, þareð hann vildi ekki þurfa að snúa
sér við.
En þarna var engan spegil að sjá. Þegai’
hann hafði lokið við kaffið sitt, stóð hann
á fætur, en hann þorði ekki að líta í átt til
hennar um leið og hann gekk framhjá henni-
„Bros hennar er háðskt,“ hugsaði hann,
„ég virði hana ekki þess að hugsa um hana
meir, hún er daðurdrós ... Mér má líka
vera sama, því ég er kominn hingað til að
vera í friði og ró ... en óneitanlega er liún
mjög fögur.“
Hann reikaði úti í náttúrunni, en lands-
lagið heillaði hann ekki; hann arkaði eirðar-
laus um stigi og götur og kom ekki heim a
hótelið fyrr en rnyrkur var skollið k. Flestir
voru búnir að borða kvöldverð, og matsal-
urinn var næstum tómur.
Samt kom hann auga á ungfrú Aliee, sem
gekk út úr salnum ásamt móður sinni. Til'
lit stúlkunnar beindist i áttina til hans, eU
var hún að líta á hann eða gömlu skrukkuna
sem sat í horninu á bakvið hann og hámaði1
sig vínber?
„Maður á ekki að byrla sér neitt inn,
hugsaði hann, „það veldur aðeins vonbrig®'
um. Eg ætla mér að láta héðan af sem eS
sjái hana ekki, og á morgun verð ég burta
allan daginn.“
En þessi ágæta og þrauthugsaða átæh111
komst aldrei í framkvæmd, því þegar lian11
gekk framhjá skrifstofu hótelsins kom for'
stöðukonan út og sagði við hann:
„Eg hef verið beðin um að iitvega fjórða
mann í tennis. Eg sagðist skyldi tala við yðm'-
því ég mundi að ég sá tennisspaða upp1 1
herberginu yðar eftir að þér höfðuð tekið
upp úr töskunum. Leikurinn á að fara fram
HEIMILISBLA5Í®
144