Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 40

Fjársjóðurinn í Silfurvatni — eftir Karl May
7. Sá eldri Indíánanna lirópaöi samstundia: „Cor-
nel vera þjófurinn! Litli Björn sjá liann.“ Byrir-
litningarlilátur lieyrðist utan úr myrkrinu dálítiö
fjarri því sem skipið lá. Landshornamennirnir reru
;:ú allt hvað af tók yfir að hinum bakkanum á létta-
bát „Hundfisksins' ‘. — Dælurnar sáu um að koff:l
vatninu örugglega útbyrðis og liættan var að fuH11
gengin um garð. Dúndúrlúka liughreysti vélvirkjaun-
„Við eltum þorparana, Tommi svarti, Frændi Fígúríl
og ég!“
8. Líflegt bál brann á bröttum bakka Svartbjarn-
arárinnar. Logarnir lýstu upp eins konar kofa, sem
tólf illúðlegir menn sátu fyrir framan. Þetta voru
þeir skógarhöggsmannanna, sem fleyttu timbrinu nið-
ur ána. Skógarhöggsmenn sem ekki spurðu neinn liver
ætti timbrið sem þeir felldu, þeir felldu það einfald-
lega. En vegna þess að þetta voru liarðir menn oS
ákveðnir, þorði vart nokkur að slást i lióp þeirr‘1'
Blenter, sá elzti, var einmitt að segja frá ódæði Cor
nels og flokks lians, þegar tveir menn, teppum vafn'
ir, komu út úr myrkri skógarins inn í bjarmann ír‘
eldinum.
9. Það voru Stóri Björn og Litli Björn. „Skógar-
höggsmenn vinna hér, vinir Svarta Tomma?“ „Það
erum við,“ játaði Blenter. Rauðskinninn kom að
eldinum, dró brennandi lurkana í sundur og slökkti
í þeim. „Við koma til þess að aðvara. Mikil liætta.
Þorpararnir vera liér.“ Hann þagnaði skyndilega
lagði við eyrun. Eittlivað bærði á sér við horni®
húsinu. Hann lagðist niður á jörðina og skreið
stað í þá átt. Síðan kvað við nístandi öskur!
og
á
.af

172
HEIMILISBLAP