Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 8

Seppi, sem nefndisf Shep
Eftir PATJL PRIGGENS
Gamli fjárhundurinn vissi, að liann átti að halda vöku sinni unz húsbóndi hans kœmi aft-
ur. ... Sagan um trúmennsku dýrsins hafð i djútp áhrif á þúsundir manns — og afleið-
ingarnar voru engu að síður óvœntar en áhrifaríkar.
Fort Benton heitir svipfagurt en lítið
sléttuþorp í hæðardrögunum norður mót
Missouri-íljóti, þar sem það bugðast norður
á við um mitt Montanafylki.
Agíistdag einn árið 1936 kom líkvagn þang-
að til járnbrautarstöðvarinnar með jarðnesk-
ar leifar fátælcs sauðasmala. I líkfylgdinni
var aðeins ein lifandi vera — stór og lubba-
legur fjárhundur af vafasömum uppruna
Þegar kistan var flutt inn í einn járnbraut-
arvagninn, rak liundurinn upp eymdarlegt
væl og vildi fylgja á eftir.
„Mér þykir fyrir því, gamli vinur,“ sagði
varðmaðurinn, „en nú getur þú ekki fylgzt
með lengur.“
Lestin mjakaðist á brott, en fjárhundurinn
sat kyrr eftir, harla eymdarlegur á að sjá.
Síðan lagðist hann til hliðar við brautartein
ana, og þegar nóttin skall á, skreið hann í
skjól undir brautarpallinn til þess að bíða
afturkomu húsbónda síns.
I hálft sjötta ár beið liann kyrr á sama
stað; í liálft sjötta ár beið liann þess, að hús-
bóndi sinn vitjaði sín. Þá átti dauði hans eft-
ir að hafa hinar óvæntustu afleiðingar.
Fjárliundurinn stóð á brautarpallinum
hvernig sem viðraði, í þau fjögur skipti á
degi hverjum sem lestin kom. Ilann gaum-
gæfði vel hvern einasta forþega, rétt eins og
liann vildi spyrja, hvort enginn þeirra hefði
orðið liúsbónda hans var. Síðan stóð hann
kyrr og góndi á eftir lestinni, unz hún hvarf
í fjarska. Einn góðan veðurdag hlaut hann
að koma aftur ...
Stöðvarstarfsmenn komust smám saman að
raun um, að hundurinn gegndi nafninu Shep.
En að degi til þýddi ekkert að kalla á hann;
hann vék ekki af verði sínum. Þjónustu sinni
gegndi hann, þótt undir annarlegum kring-
umstæðnm væri, og það var ekki fyrr en
myrkur var skollið á, að hann lét freistast
til að þiggja smávegis kjötleifar, sem einn
af stöðvarmönnunum, Tony Schanehe, fleygði
til lians. Síðar á kvöldin ráfaði hann röskan
kílómetra niður að ánni til að svala þorsta
sínum.
En jafnvel hundur getur fengið meira en
nóg af einmanaleikanum. Kvöld nokkurt 1
aftaka veðri fann lestarverkstjóri, Pat Mc'
Sweeney að nafni, Shep liggjandi fyrir utaö
dyr sínar. Plonum tókst að fá hann til að
ganga í hús, og þegar vetur kom með níst-
andi frosti útbjó hann hlýjan bálk handa
honum í einu útihúsa sinna. En fyrst í stað
varð hann jafnan að leggjast sjálfur ásanit
hundinum á bálkinn, til þess að koma hon-
um í værð!
Seppi hélt áfram að vakta hverja lest sem
nam staðar við Fort Benton-stöðina. Auð-
sjáanlega trúði hann því og treysti, að liús-
bóndi hans myndi snúa aftur til sín.
Sú kom þó tíð, að Shepp gat ekki- lengur
sprett úr spori burt frá teinunum, heldur
varð að drattast silalega af stað. Stundum
þegar frostið varð hvað bitrast, varð hanu
svo stirður af gikt, að hann gat aðeins með
erfiðismunum drattast í átt að lestinni.
Og þannig var það þ. 12 janúar 1942. Shep
ráfaði í hægðum sínum í átt að 10,17-lest-
inni. Ilann nam staðar milli teinanna eitt
andartak og beið.
Þegar lestin nálgaðist, gerðu menn ráð
fyrir því, að hann tæki stökk og gætti alls
öryggis. Ilann tók líka stökkið — en aðeinS
sekúndu of seint ...
Ilin langa vaktstaða Sheps var á enda.
Vinir hans á brautarstöðinni bjuggu hon-
um gröf uppi á lágri hæð, þar sem vel sást
út yfir stöðvarsvæðið. Sehanehe sló saman
kistu um hann, og nokkrir skátar báru seppa
til hinztu hvílu. Þar með mætti ætla, að saga
þessa hunds væri á enda — en sú var bara
ekki raunin. íbúar í Fort Benton reistu lU'
inn minnisvarða á gröfinni með áletruninn1
140
H E IM IL I S B L A Ð IU