Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 11

*tlaði með þýzku skipi, og þá keypti ég mér
ar með sama skipinu. Strax þegar skipið
I ;.tr |agt frá bryggju og var að sigla út úr
ófninni notaði ég tækifærið til að kasta
yeðju á ungfrú Hopkins, sem roðnaði við
kveðju mína.“
»Roðnaði bún? Þú hefur henni ekki stað-
1 alveg á sama, Calvo.“
uÞað hélt ég líka, einkum þegar hún rétti
llter höndina og virtist mjög ánægð með það,
a' við skyldum vera ferðafélagar. Þér þekkið
Pað, hve fólk getur orðið alúðlegt hvort við
ail’mð á sjóferðum. Ég var næstum alltaf
1 élagsskap ungfrú Iiopkins á leiðinni, og
:'.1 Ur hennar og fegurð komu mér í sjöuuda
himin.“
jjÞér hafið þá fengið hugrekkið til að biðja
lennar, vænti ég?“ spurði Moriez.
jjNei. Ég lét mig dreyma um liamingjuna
hafði ákveðið að reyna að freista gæf-
hniiar strax er við hefðum spænska jörð
^ fótum. Við nálguðumst svo spönsku
ströndi
að
lna, en rétt í því tilkynnti vaktmaður
Sæisf til skips sem virtist strandað og jafn-
e yfirgefið, en þó væri sem eitthvað kvikt
ari^ 11111 borð liar- Skýrsla þessi fór í taug-
lar á skipstjóranum, sem var að reyna að
j,? a 1 kapp við enskt skip á sömu leiðinni.
** síður breytti liann um stefnu og
j . 1 1 1 átt til skipsins, sem reyndist vera
Ur eða timburfleki. Skip okkar nam stað-
le^. °" ba^ var skotið út. Mennirnir reru röslc-
meg’ Vl^ 1111 @ðru Hopkins fylgdumst spennt
e ferðum þeirra. Þegar þeir voru komnir
l)a°U 51fibe"t til .að sjá, hvaða lífvera væri
li'ið'19^ ^ flakinu, kölluðu þeir til okkar, að
fr u Væri bun(furJ °S án þess að kæra sig
. var um aumingja dýrið, reru þeir aftur
11 skips.“
»Hvað er að lieyra!“ hálfhrópaði Moriez.
rar' ^ °b bess bel(tur sem hundurinn — sem
j,(, f var þarna með lítinn hvolp, sem
sj 11 1 að sjúga skinhoraða íittæmda móður
SlUai b>er hefðuð átt að heyra ýlfrið sem
tík' ^ hegmim merg og bein, sem aumingja
jj . rab upp þegar henni skildist að menn-
o J ^tluðu að snúa við og yfirgefa sig
tók v°lpinn- Hún reis upp á flekanum og
lv°tpinn í kjaftinn, rétt eins og hún
fi'á 1 Vellía sarnuð okkar sem vorum að hverfa
hiis]- enni °g °fursel.Ta hana auðn hafsins og
Uunlausum sjávargangi. Sjómönnunum
5®
IMIL;
var sama um þetta, og það var að því komið
að hysja bátinn um borð, þegar ungfrú Hop-
kins hljóp til skipstjórans og bað hann um
að bjarga vesalings skepnunum. ■—• En hvað
hún var fögur á þeirri stundu — en skip-
stjórinn neitaði eindregið að verða við bón
hennar.“
„Þið yfirgáfuð semsagt tíkina og vesalings
hvolpinn T ‘
„Nei, vinur minn. Af meðaumlcun einni
saman —■ en þó af ást jafnframt — kastaði
ég mér fyrir borð, synti út að flekanum og
bjargaði Nanitu.“
„Nanitu? Fallega hundinum, sem þér eruð
með ?“
„Alveg rétt.“
„Gott að heyra! Og hvernig endaði svo
sjálft ævintýrið, Calvo?“
„Það endaði vel hvað það snerti, að mér
og hundinum var bjargað um borð — hvolp-
urinn þoldi samt ekki sundið og sökk á leið-
inni til skips. Okkur var fagnað innilega —
en ungfrú Hopkins var samt undarlega föl.“
„Hafði hún ef til vill skilið þýðingu þess,
sem þér hófuzt handa um?“
„Já,“ svaraði Calvo. „Og þegar ég klukku-
stundu síðar kom upp á þilfar, greip hún
um hönd mína og sagði með tárvot augu —
því hún skildi vonbrigði mín og þjáningu —:
Ég mun aldrei gleyma ]iví sem þér hafið
gert í dag. En ég verð að segja yður eitt,
sem ég af fjölskylduástæðum hef ekki sagt
yður ennþá: Ég er trúlofuð og er á leið til
Spánar til að gifta mig.“
Ungi maðurinn þagði við andartak, kall-
aði síðan á hundinn; og í því hann setti á
liann tauminn bætti hann við brostinni röddu:
..Þess vegna hafið þér nú hitt mig hér við
Madalena-kirkjuna, — mig langaði til að
sjá þessa atúlku í síðasta sinn.“
SBLAÐIÐ
143