Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 26

traustvekjandi. Flestar stúlkur liefðu senni-
lega brugðizt öðru vísi við undir svipuðum
kringumstæðum.
Þjónn vísaði þeim að tveggja manna borði,
og annar -—- sem fékk peningabragð í munn-
inn þegar hann sá einkennisbúning Ninians
— færði þeim vínkort.
„Oskið þér eftir einhverju að drekka,
herra?“ spurði hann.
Ninian leit á vínkortið. „Iivað vilt þú fá,
Jill? Sherry? Martini eða eitthvert annað
vín ?‘ ‘
Gráu augun Ijómuðu spotzk. „Heyrðu mig
nú, ég er frá Ástralíu ...“ sagði hún.
„Ó!“ Ninian varð eilítið vandræðalegur.
Svo hló hann við. „Þú meinar, að þú viljir
aðeins fá bjór?“
Hún kinkaði kolli. „Já, gjarnan? Brtu
hneykslaður ?“
„Nei, alls ekki.“ Svo pantaði hann. „Það
er víst farið að tíðkast æ meir, að einnig
kvenfólk drekki bjór, eða hvað ?“
„Eg veit það ekki, en ílöngun mín í bjór
hneykslaði að minnsta kosti frönsku fjöl-
skylduna sem ég bjó hjá, —- en ætlar þú ekki
líka að fá þér?“ spurði hún, þegar þjónninn
kom með vatnsglas handa Ninian.
„Eg drekk ekki,“ svaraði hann í hugs-
unarleysi, „það er að segja, ég má það ekki
eins og sakir standa, samkvæmt fyrirskipun
frá læknunum.“
Ilún leit forviða á hann. „Þú drakkst þó
þarna um kvöldið. Meira að segja viský.
En ég býst við að þú hafir gleymt þeim, —
fyrirmælum lælmanna, á ég við.“
Hamingjan góða, hvað hann gat verið vit-
laus! Hann tautaði eitthvað sem varla heyrð-
ist og ákvað svo að gæta tungu sinnar betur
eftirleiðis. Jill bragðaði á bjórnum og brosti.
Hún talaði eðlilega og óþvingað yfir borð-
um, og smám saman tókst Ninian að slaka
á spennunni.
Hann komst að raun um, að hún hafði
stundað listnám og dvalizt í rúm tvö ár í
Frakklandi. Hún talaði af dempaðri kald-
hæðni um starf sitt, og hann fékk þá tilfinn-
ingu, að hún tæki það ekki of alvarlega;
hins vegar virtist hún hafa svo gott vit á
list, að það kom ekki alveg heim og saman við
alvöruleysið. Kannski var hún greindur við-
vaningur, sem átti ríka foreldra —- honum
varð aftur litið á ríkmannlegt armbandsúr
liennar, sett gimsteinum; máski létu foreldi'-
ar hana fá næga peninga til að leggja stund
á listnám rétt eins og hvað annað sem vera
kynni...
Ilún gat einnig um foreldra sína. Faðii’
liennar var sauðfjárræktarbóndi í Nýja Suð-
ur-Wales. Móðirin var að miklu leyti fötluð.
Ninian leið vel af að hlusta á hana segja frá.
Honum faunst þægilegt að sitja lijá þessari
laglegu stúlku, virða fyrir sér lifandi svip
liennar og heyra hressilegan og glaðan hlát-
urinn.
Hún var sömuleiðis prýðilega greind og
talaði miklu frjálslegar um hvaðeina en nokk-
ur ensk jafnaldra hennar liefði gert; og sjón-
armið hennar voru í senn frumleg og tilgerð-
arlaus. Það var vissulega ekkert undarlegt
]iótt Andrew hefði orðið heillaður af henni;
hún var einmitt sú manngerð sem hann heill-
aðist af, falleg, fjörug og fyndin — og gat
reyndar gengið í augun á hvaða karlmanni
sem var. Ef maðurinn var þá ekki fyrirfram
kvæntur Ctahrine ...
Þjónninn kom með kaffið, og þau tókn
að ræða um Farquhar-fjölskylduna. Ninian
hafði jafnan mætur á því fólki, einkum þó
Jocelyn, sem var fyrirtaks listamaður og
gerði lietjulega tilraun til að hafa allt í
reiðu á stóru lieimili stórrar fjölskyldu. Hún
var mjög vinsæl í Lorne, enda þótt hún væri
ensk og af þeim sökum „útlendingur“. Nini-
an hafði ekki séð hana í mörg ár, en Jill
fullvissaði hann um, að hún „væri alltaf hún
sjálf“.
„Hún dvaldist hjá mér í París í tvær vik-
ur,“ sagði hún, „að ráðum föður míns, býst
ég við, til þess að líta eftir því hvernig ég
spjaraði mig. Við erum í rauninni þremenn-
ingar, og þetta var í fyrsta skipti sem við
hittumst. En okkur ltom ágætlega saman, svo
að þegar Joss bauð mér heim til Lorne þetta
sumarið, þá hugsaði ég mig ekki um tvisvar.
og að ógleymdu öllu öðru, þá er hún afbragðs
listamaður, og ég get mikið af henni lært.‘'
Jill lagði frá sér kaffibollann og tók við
sígarettu, sem Ninian bauð henni. Þegar
hann laut fram á við til að kveikja í fyrir
liana, spurði hún sakleysislega: „Áttu ekki
bróður? Tvíburabróður?“
Ninian stirðnaði. „Jú,“ svaraði hann
stuttlega. „Hann heitir Andrew.“
„Eruð þið mjög líkir?“
158
H E IM ILI S B L A Ð 15