Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 5

Fyrsta maraþonhlaupið
Hátt upp í fjallshlíðinni sat þrællinn og
yigdist með orustunni sem átti sér stað á
Héttunni fyrir neðan. Iiann sat þarna í hnipri
undir háum klettavegg, með hendur kreppt-
ar Uni hnén, og sá hvernig orustan þróað-
lst- Dökk augun voru hvöss og bitur — og
ho rnátti ætla að honum stæði á sama, hvort
inuua útlendu Persum tækist að hrekja
rikla inn á þrönga klettaveginn sem kennd-
Ul' var við Maraþonsléttuna; hvort þeim tæk-
lst að vaða fram í eldmóði og sitja yfir höf-
uðsvörðum ríkra borgara í Aþenu — ellegar
vort Grikkj um tækist að hrekja óvinina aft-
Ur út í hafið sem þeir höfðu komið yfir herj-
andi og rænandi. Jafnvel þótt hinir útlendu
íeri1 sigur úr býtum, hafði þræll ekkert að
IniSsa, engu að tappa, og hugsazt gat að Pers-
ar væru í engu verri en Grikkir. 1 frumstæðri
Sal hans bjó engin föðurlandstilfinning, sem
Vetti hann til að fara niður úr klettunum
^áka upp vopn fyrir Grikklands hönd á
niotl hinum erlendu sigurvegurum. Grikk-
and ■’ I hans liuga var ekkert slíkt land til.
,.11 Jörð sem hann gekk á, var ekki hans eigin
•lórð. Þræll gat ekki átt neitt, aðeins stritað
°r*uni höndum — án nokkurrar hugsunar.
Það var forvitnin, sem fengið hafði þræl-
inn til að fara upp í klettahlíðinna í morg-
unsárið til þess að fylgjast með framvindu
bardagans. Hann hafði séð litlu persnesku
stríðsskipin hópast eins og fugla úti fyrir
ströndinni og stefna til lands.
Svo liafði hann heyrt hávaðann frá hern-
um, undir leiðsögu Miltiadesar, þegar hann
fór um gilskorningana í áttina niður að
Maraþondalnum. Miltiades var mikill for-
ingi, og hann hafði hvatt menn sína til hreysti
og hugdáða meira en nokkru sinni fyrr. Svo
góða stjórn hafði hann á her sínum, að hann
hafði þegar í stað biiizt vel fyrir á mjög
skömmum tíma. Hermennirnir voru nú hvar-
vetna um endilangan dalinn, en einkum þó
nálægt smáþorpinu Maraþon, þar sem skarð
var í fjöllin, hinn eini vegur fyrir innrásar-
herinn til að komast yfir í ræktarhéruðin og
í átt til Aþenu. Sjálfur var hann ásamt lióp
manna niðri í mvrlendum dalbotninum.
Miltiades va rstórkostlegur herforingi —
það sögðu allir sem verið höfðu í her hans.
Það leið á daginn, og þrællinn fylgdist
með bardögunum. Liðsveitirnar fóru um niðri
á sléttunni eins og maurahjarðir og bárust nú
ögu, en aðferð þeirra er eigi að síður áhrifa-
f1^ þær fljúga í átt til friðarspillisins og
asta á hann liálfétnum fiski sem í rauninni
^ar ætlaður ungunum.
’ oðrun unganna er í rauninni kapítuli út
íyrir sig. Þegar kvenfuglinn hefur fyllt
^agaun af fiski, snýr liún aftur til lireið-
Sllis og ælir hálfmeltum fiskinum upp í
óelginn; síðan taka ungarnir til matar
ms- Eftir því sem neðar kemur í belginn,
tif ^íl Un"arnir sig lengra og lengra, þar
að lokum að maður sér ekki annað en
Pp!r þeirra við röndina á þessu stóra saðn-
s nrogi sem munnur móðurinnar er.
. eit eins og pelíkaninn reynir að verða
j*"1' úti um „ókepis“ máltíð hjá fiskimann-
^1"1 tannig reynir máfurinn að liagnýta
V(i.^letíkanann. — Þegar pelíkani kemur með
nefsekk:
5 E j
sma, er hann elcki aðeins með fisk í
num, heldur allt að tíu lítra af vatni
eða sjó. Til þess að losa sig við þessa vætu
opnar hann einfaldlega gogginn, en gætir
þess samt að missa ekki fiskinn út úr sér
um leið.
Þarna er það sem máfurinn fær sitt gullna
tækifæri. Ilann sezt á gogg pelíkanans, og
þegar stóri fuglinn opnar hann til að tæma
hann af sjó, rænir mávurinn oft veiðinni
fyrir framan nefið á honum — í bókstaf-
legri merkingu. Þennan leik leikur sami máv-
urinn oft hvað eftir annað, þótt pelíkaninn
hafi varla við að leita ætis.
í ýmsum höfnum fyrirfinnast pelíkanar,
sem eru svo spakir, að hægt er að láta þá
éta úr hendi sér. Það er jafnvel ekki hægt
að komast hjá því að þeir geri það. Og pelí-
kaninn verður spakur svotil strax og maður
réttir út til hans höndina með einhverju æti,
— og svo lengi sem hann fær mat, reynist
hann góður og tryggur vinur.
^ILISBLAÐIÐ
137