Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 14

Frú Egypte
Smásaga eftir AKDRÉ MYCHO
Frú Sidonie Bougeard var orðin roskin og
gigtveik, og líf hennar hafði ekki verið ein-
tóm rósabraut eins og gengur. Nú hafði hún
ákveðið að njóta vel þeginnar hvíldar á efri
árum og flytjast brott frá hávaða og erli
stórborgarinnar.
Samt vildi hún eltki einangra sig uppi í
afskekktri sveit; rótgróin Parísarkona eins
og hún hlyti að ganga fyrir ætternisstapa
af leiðindum, ef hún ætti að hafa eintóm engi
og haga fyrir augum dag hvern.
Þess vegna kaus liún sér sem framtíðar-
biistað lítinn normanna-bæ, Saint-Florentin-
sur-Eure, þar sem bjuggu um þúsund manns.
Hvíld sú sem hún kaus sér var heldur alls
ekki af því tagi sem skylt er hvílurúmum
þeirra sem karlægir eru. I fyrsta lagi var
ellilífeyririnn hennar ekki nægur til slíks
munaðar, og í öðru lagi hataði hún einveru
og athafnaleysi eins og pestina.
í ótalin skipti hafði hún flett upp spilun-
um fyrir vini sína og kunningja og lesið úi'
þeim væntanlegar „næturheimsóknir“, „bréf
á leiðinni“ eða „undirferli dökkhærðrar
konu“, og þess vegna ákvað hún að setjast
þarna að sem spákona, einmitt í Saint-Flor-
entin, þar sem enginn hafði áður kyunzt þess-
ari dularfullu atvinnugrein.
Að sjálfsögðu fór hún ekki að skrýða íbúð-
arhús sitt með skilti, sem kæmi upp um starf-
semina við lögreglu og yfirvöld, því að lög-
regla og aðrir slíkir bera yfirleitt ekkert skyn
á dulvísindi og er einkum og sér í lagi upp'
sigað við spákonur.
Nei, frú Sidonie Bougeard lét sér nægja
að lauma smáauglýsingu inn í dálka bæjar-
blaðsins, sem hljóðaði á þessa leið: Frl1
Egypte, Bue Au Beurre, veitir upplýsingar
um hvað sem er.
Þessi orðknappa auglýsing, sem vakti ekki
geng, ha? Ég vil ekki, að móðir mín verði
hrædd. Hvernig eigum við að fara að þessu?“
Hann hjálpaði lienni á fæturna.
„Haldið yður fast við handlegginn á mér,
já, þannig. Ég leiði hjólið hinum megin við
mig ... Kennir yður til núna?“
Hún gekk hægt og haltraði nokkur skref
án þess að svara. Iíann virti hana fyrir sér
og komst næstum því við af því, hversu al-
varleg hún var á svip.
„Ó, þakka yður fyrir, herra Labare, en mér
þykir þetta leitt yðar vegna. Ég þreyti yður
og seinka ferð yðar.“
„Nei, enganveginn, ungfru, þvert á móti!
Þetta gat ekki verið heppiplegra!“
„Heppilegra?!“
Ilann varð ringlaður og þorði ekki að koma
með neina skýringu. En hann liét því með
sálfum sér, að þegar þau kæmu að stóra
eikartrénu þarna álengdar, skyldi hann hafa
sig upp í að játa henni ást sína. — En þau
fóru reyndar framhjá trénu því arna án þess
að hann dirfðist að opna munninn.
„Ég biðla til hennar við beygjuna þarna
útfrá,“ hugsaði hann.
En þegar þau voru komin á beygjuna, baó
Alice hann að stanza, því að hún þyrfti ^
hvíla sig andartak. Þar settust þau á mosa-
þúfu við vegbrúnina.
„Hvernig á ég að fara að því að þakka yð'
ur fyrir góðvild yðar og þolinmæði í min11
garð?“ sagði hún og tók í hönd hans.
Georges sleppti ekki hinni mjúku hönd
sem hann hélt í. Iíann þrýsti hana innileg3
og •— fékk loksins kjark til að segja það seF
honum lá á hjarta.
Sama kvöld skrifaði Alice til vinstúll'11
smnar:
„Ég er trúlofuð, ég er hamingjusöm,
eg
elska Georges. En ég neyddist til þess, eins
og þú varðandi Lucien forðum, að leika ^
ég hefði misstigið mig — til þess að ge^íl
honum kjarkinn til að biðja mín ...“
146
H E IM IL I S B h A Ð 1P