Heimilisblaðið - 01.07.1968, Blaðsíða 22

Andrew hafði frá fyrstu tíð verið eftirlæti
lögfræðingsins. Þegar nú Ninian reis skyndi-
lega upp frá dauðum, kom það Andrew í
verulega slæma ldípu. Þeir voru tvíburabræð-
ur, og Andrew — sem var hálftíma yngri en
Ninian — hafði að sjálfsögðu verið talinn
erfingi hans.
I nærfellt tvö ár hafði Andrew nú verið
Guise barón — sá fjórtándi í röðinni — eftir
að afi þeirra var látinn. Andrew hafði tekið
við óðali ættarinnar og selt það að nokkrum
hluta til þess að borga erfðafé til annarra
ættingja, og auk þess —- ef trúa mátti lög-
fræðingnum — til þess að geta lifað lífinu
á þann hátt sem hann hafði vanið sig á.
Sömuleiðis fékk Ninian að vita, að eklri hafði
liðið á löngu áður en Andrew hafði trúlof-
azt Cathrine Laidlaw, sem áður liafði verið
heitbundin Ninian þegar hann fór í Norður-
íshafsförina. Þau voru nú búin að vera gift
í meira en ár, og Catherine var frú á Guise-
óðali — því heimili sem læknir Ninians hafði
í góðri trú ráðlagt honum að hverfa til!
Ninian var enn klæddur einkennisbúningi
sínum þegar hann gekk að næturlestinni til
Skotlands. Ilann hafði haft langa viðdvöl í
ráðuneytinu og orðið að hitta fjölda yfir-
mauna sinna að máli, þannig að honum hafði
ekki gefizt tíma til að hafa fataskipti. Iíann
hafði önnur föt meðferðis í töskunni, og þeg-
ar hann gekk framhjá svefnvagninum óskaði
hann þess, að hann hefði fengið svefnpláss.
Einkennisbúningurinn hans vakti athygli, og
svo margar myndir höfðu verið af honum
í dagblöðunum að undanförnu, að hann gat
litlar vonir gert sér um að ferðast með öllu
óþekktur. En hann var öldungis fjarri því
að hafa jafnað sig til fulls og fann enn til
mikillar þreytu.
Samt sem áður —- þrátt fyrir þreytutil-
finningu og óþægindi við tilhugsunina um
að vera á leiðinni heim — fann hann fyrir
sterkri þrá til hinna skozku fjalla, sem hann
átti fyrir höndum að sjá næsta morgun. Og
á sama hátt þráði hann að endursjá Guise,
þennan rólega hjartfólgna stað, þar sem hann
hafði átt svo bjarta daga í æsku — og átti
enn eftir að njóta hamingju, það var hann
viss um; aðeins þegar fyrstu erfiðleikarnir
væru yfirstignir.
Hann gat. ekki fengið sig til að bíða eftir
síðustu lest, enda þótt þreytan væri sár.
Ilann spurði stöðvarvörð, hvort nokkur mögu-
leiki væri á því að fá svefnvagn. En svefn-
vagnsvörðurinn hristi höfuðið „Mér þykir
það leitt, herra, en það er allt upppantað í
kvöld. Iíins vegar skal ég láta yður vita,
ef eitthvað losnar. Ilvaða nafn á ég að skrifa,
herra minn?“
„Moray.“ Hann stafaði nafnið og hugs-
aði til þess með kaldhæðnisbrosi, að innan
skamms yrði hann að venja sig við nýjan
titil. Maðurinn skrifaði nafnið í bók. Svo
leit hann upp og starði á Ninian með aukn-
um áhuga. Þá þekkti hann hann og sagði
alúðlega um leið og hann lokaði bókinni:
„Eg skal gera allt hvað ég get fyrir yður, höf-
uðsmaður. Það er yfirleitt venjan, að eitt eða
tvö pláss losni vegna þeirra, sem ekki koma.“
„Þakka yður fyrir,‘ ‘ Iíann gekk eftir endi-
langri lestinni, fann sér sæti úti í horni, lagði
frá sér töskuna á nethilluna og settist með
kvöldblaðið. En hann gat ekki einbeitt sér
að lestri; bókstafirnir runnu í eina bendu,
og þótt honum væri það þvert um geð tók
hann til að hugsa um Catherine. I hans aug-
um hafði hún alltaf verið óaðskiljanlegur
hluti af Guise, og hann hafði iðulega dreymt
um hana á meðan hann var burtu. Nú víU'
hún hins vegar orðin eiginkona bróður hans.
Bezt væri að hugsa alls ekki um hana yfirleitt-
Ekki leið á löngu áður en burðarmaður
kom inn í klefann með mikinn farangur. Nin-
ian fagnaði aðeins tilbreytninni. Hann sa,
að öll hin sætin voru enn laus. Burðarmað-
urinn spurði um öxl sér: „Allt í lagi hér,
ungfrú ? I liorninu andspænis áttinni sem
ekið er í f ‘ Kvenrödd svaraði frammi á gang-
inum: „Já, þakk fyrir — það er ljómandi.‘
Þetta var kliðmjúk rödd, og ekki var hægt
að komast hjá því að heyra bregða fyrir
áströlskum raddhreim, þannig að Ninian leit
ósjálfrátt upp úr dagblaðinu. Köddin hafð1
vakið forvitni hans, og sömuleiðis allur sa
farangur sem inn var borinn í klefann. HanU
stóð á fætur og færði töskuna sína eilítið til
Um leið kom liann auga á grannvaxna stiílk11
frammi í ganginum, rúmlega tvítuga. Hún
gekk inn í því sem hann settist aftur, og
brosti til hans hlýtt og innilega.
„Sælir,“ sagði hún og rétt.i honum hönd-
ina. Ninian starði á hana. Þetta var einkar
geðþekk stúlka, en svo framast sem hann
mundi þá hafði hann aldrei séð hana fyrr-
154
H E IM IL I S B L A Ð 1p