Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 7

geð að taka að mér skepnu af þessu tagi
sem dráttardýr, en við því er víst ekkert
að gera.“
Taban virti þá fyrir sér með pírðum
aUgum, sem glóðu af innibyrgðu hatri. —
Mennimir tveir gengu út úr tjaldbúð-
unum. Fleiri komu á eftir í nokkurri fjar-
lægð. Fyrri eigandi Tabans hélt á svipu
S1nni. Hinn maðurinn — nýi húsbóndinn
hundsins — bar aktygin, og svipu sömu-
leiðis, sem var harla lík þeirri sem Taban
hafði komizt í beztan kunningsskap við
um dagana.
..Tú skalt bara ekki láta blekkjast af
honum, Billy,“ sagði fyrri eigandinn.
»,Gakktu beint að honum, og ef hann glefs-
ar eða fitjar upp á trýnið, þá gefðu honum
einn á snoppuna, svo hann láti undan.“
„Ég hef nú ekki hingað til látið hræð-
ast af hundkvikindi," svaraði Billy róleg-
Ur- Hann gekk festulega nær, og hélt á
taumunum í vinstri hendi, en svipunni í
þeirri hægri. Taban leit undrandi á mann-
lnn. Hingað til hafði enginn lagt á hann
aktygi nema húsbóndi hans. Það skyldi
heldur engum. öðrum leyfast eftirleiðis.
Taban aðvaraði manninn í tæka tíð.
Éankkahárin risu, og annað eyrað hvarfl-
ahi aftur á við. En áfram hélt maðurinn
ah nálgast með taumana í höndunum.
„Taban!“ sagði maðurinn í skipunar-
tóni, en Taban sá ekki herra sinn þar sem
Þessi ókunni maður var. Hann urraði
gu'imnidarlega og hljóp upp til að bíta
^nanninn á barkann.
En hann hafði gleymt hlekkjum sínum.
Teir gripu í hann í miðju stökkinu, svo
hann nam staðar með dynk. Hann féll um
holl, og áður en hann gæti risið á lapp-
n’nar var maðurinn búinn að kasta sér yfir
hann af fullum þunga.
„Rólegur, karlinn!“ Það var engin reiði,
enginn ákafi í rödd mannsins, aðeins eitil-
Mrð skipun. Hálsbandinu var smeygt yfir
aus Tabans og fest á sinn stað yfir um
lei’ðarnar. Andai*tak var haus Tabans
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
laus undan okinu, og eldingarsnöggt sneri
hann honum og glefsaði í hanzkaklædda
höndina sem hélt honum föstum. En í sama
vetfangi reið pískurinn yfir hann þveran,
svo hann skalf undan sviðanum af högg-
inu. Hann rotaðist að nokkru leyti og vissi
ekki vel af sér um stund, en þegar hann
jafnaði sig að nýju, var hann kominn í
nýja tauma, næstsíðastur í alls ókunnu
hundaforeyki.
Taban reis á fætur hálf-reikull, stóð
kyrr og dinglaði rófunni. Það var einhver
sem hló, og Taban leit um öxl, og um leið
óx hatur hans að nýju, og rauðbrydd aug-
un skutu gneistum.
„Hann hefði hoggið af þér höndina,
Billy, ef Eddy hefði ekki verið svona snar
með svipuna,“ sagði einhver.
„Það hefði þá verið sjálfum mér að
kenna,“ gegndi Billy. „Ég vissi hvernig
hann var og hefði ekki átt að gefa hon-
um þennan höggstað á mér. En vettling-
arnir hjálpuðu mér. Jæja, þá er að hugsa
um að komast af stað.“ Hann sneri sér að
eykinu og keyrði langa svipuna með há-
um skelli yfir hundahópinn þveran.
„Svonanú!“ kallaði hann. „Af stað, pilt-
ar!“ Hann veifaði mönnum sínum með
hanzkaklæddri hendinni, þar sem þeir
stóðu á elfarbakkanum, og lét síðan svip-
una aftur smella. „Áfram nú — áfram
með ykkur, áfram!“
Kippur, gamli forystuhundurinn, rykkti
í. Taumarnir strengdust, og Taban, sem
enn var hálf-ringlaður eftir rothöggið,
hálfvegis drattaðist með fyrstu sporin. Þá
rykkti hundurinn fyrir aftan hann í taum-
inn honum til hvatningar, og Taban lét
ekki á sér standa.
Að kvöldi sama dags, þegar tjaldað var,
veittist Taban að Pete — aftasta hundin-
um -— og beit hann rækilega í herðakamb-
inn. Við það voru þeir kvittir í það skipt-
ið. En Taban fékk þetta launað af nýja
húsbóndanum, ekki með svipuhöggi jrfir
79