Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 19

að hafa unnið þannig ódæðisverk! Komið
til hennar með mannsblóð á höndunum!
^að hafði alltaf verið eitthvað við hann,
sem aðvaraði hana! Þessi hræðslutilfinn-
ing, sem hún hafði fundið til í fyrsta skipti,
sem hún talaði við hann, — hafði einnig
gert vart við sig í nótt, þegar hann var
1 herberginu hjá henni. Og þessa stundina
kom hræðslan með þúsundföldum mætti.
Hann hafði alltaf verið glæpamaður myrk-
ui’sins, og það mundi hann alltaf halda
áfram að vera.
Algie Thomas gekk til hennar.
,Vina mín,“ sagði hann, „ég hef heyrt
heilmikið um yður, en þótt ég hefði aldrei
heyrt neitt og aldrei séð yður fyrr en nú,
þá er ég viss um, að þér eruð bæði góð
°8' i’éttlát stúlka. Hvaða samband, sem er
uhlli yðar og Skuggans, þá skal ég ekki
skipta mér af því. En ég vildi gjarna segja
.Vðar vegna, að þér ættuð að hugsa yður
Vei um, áður en þér takið nokkra ákvörð-
un. Er það líka ekki undarlegt, að stúlka
eins og þér munduð bindast svona manni ?
^ tvö ár hafið þér ekki svo mikið sem lit-
lh við nokkrum af ungu mönnunum hér
1 íÞ’enndinni. Vegna þess að Skugginn hef-
ui’ alltaf ríkt í huga yðar. Og nú er hann
kominn aftur, og það fyrsta, sem hann
8erir til að sýna gleði sína yfir að sjá yð-
Ur> er að myi-ða mann .. . “
Hálfkæft óp kom frá ungu stúlkunni.
^yo sneri hún sér við og flýði út úr eld-
húsinu. Frú Plummer, sem var komin og
þe&jandi hafði hlustað á orð sheriffans,
yetlaði að meina Sylvíu útgöngu, en sher-
Hfinn hristi einungis höfuðið við því.
„Það þýðir ekki neitt, þegar hún er
sv°na, orðin fara inn um annað eyrað og
át um hitt, frú Plummer. Ég hef sjálfur
yerið kvæntur og átt eina dóttur, svo að
e§ þekki það. En ég hugsa, að hún muni
lugsa sig alvarlega um, áður en hún sér
yeunan herra aftur. Hún snýr sér núna
1 uðra átt, frú Plummer, yður er óhætt
að treysta því.“
hi E I M I L
ISBLAÐIÐ
Því næst yfirgaf hann húsið og sendi
fylgdarmenn sína í burt. Hann sneri aftur
til bæjarins, að hann sagði, og reið svo
í þá átt og hinir hurfu í mótstæða átt. En
jafnskjótt og þeir voru horfnir, sneri hann
til baka þangað, sem spor morðingjans
lágu.
Þaðan fylgdi hann sporunum — frá húsi
Plummers. Við þessa vinnu vildi hann helzt
vera einsamall. Nú fann hann spor hests-
ins og byrjaði hægt og rólega að rekja þau.
Það var, eins og við var að búast, ekk-
ert létt verk, sem hann var byrjaður á.
Flóttamaðurinn hafði gert allt til að skýla
sér, riðið margar mílur yfir grýttan jarð-
veg, þar sem ekkert spor var sýnilegt. Á
einum stað hafði hann riðið yfir vatns-
fall. Sheriffinn fann stað, þar sem hann
hafði lagt út í, en þurfti svo að ríða aft-
ur og fram, áður en hann fann sporin hin-
um megin. Sheriffinn þurfti sem fyrr að
taka á þolinmæðinni, en hann var mað-
ur, sem vann verk sín vel og flýtti sér
ekki um of. Það eitt vissi hann, að Skugg-
inn mundi halda sig öðru hvoru nálægt
bústað Plummers vegna Sylvíu. Og áreið-
anlega fyrr eða síðar heimsækja hana eða
ná tali af henni á einn eða annan hátt.
Það var farið að líða að kvöldi, þegar
sheriffinn nam staðar. Myrkrið var að
falla á, og hann var líka ákveðinn í að
hætta vinnu sinni við svo búið, og snúa
aftur til bæjarins, þegar hann fann votta
fyrir reykjarlykt.
Hesturinn hafði líka fundið lyktina, þótt
hún væri dauf, enda lyfti hann höfðinu
hátt og frýsaði. Fyrir hestinn þýðir rykj-
arlykt tvennt ólíkt. Það hræðilegasta af
öllum hættum eða mannabústað, sem er
tilbúinn með hvíld og fóðri.
Sheriffinn stökk af baki og gaf hest-
inum bendingu um að bíða, og braut sér
varlega braut gegnum kjarrið. Það var
þaðan, sem rykurinn kom. Ekkert skógar-
dýr hefði getað komizt hljóðlegar í gegn
um þetta þétta kjarr en sheriffinn. Hann
91