Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 20

beygði greinarnar til hliðar, svo að varla
heyrðist minnsta skrjáf. Þannig komst
hann, án þess að honum væri veitt eftir-
tekt, í lítið rjóður, þar sem tveir menn
sátu andspænis hvor öðrum við lítið bál,
og á því stóð steikarpanna. Annar þeirra
var lítill, gildvaxinn og breiðleitur, og auð-
sjáanlega hafði hann ekki rakað sig sein-
ustu fjóra til fimm dagana.
Sheriffinn var ósjálfrátt viss um, að
þessi maður ætti þenna stirðlega hest, sem
stóð í rjóðrinu, en hinn hesturinn, með
hina vellöguðu hlaupafætur, var áreiðan-
lega eign mannsins, sem sneri baki að
honum; hann gat ekki séð framan í hann,
sá einungis, að hann var allur grennri.
Sömuleiðis var hann viss um, að það voru
spor þessa manns, sem hann hafði rakið.
Þau spor gátu ekki verið stigin af stutt-
fættum stirðlegum hesti — svo allt benti
í þá átt.
Skyldi það vera Skugginn, sem hann
stóð og horfði á bakið á?
Algie Thomas lét fingurna renna yfir
skammyssuna og athuga, hvort hún væri
ekki öll í lagi. Og þá gekk hann inn í
rjóðrið.
Skeggjaði maðurinn æpti upp yfir sig,
svo að sheriffinn vissi strax, að það gat
ekki komið frá manni, sem væri vinveitt-
ur réttvísinni eða þeim, sem áttu að sjá
um að henni væri framfylgt. Hinn mað-
urinn, sem sneri að honum bakinu, hreyfði
sig ekki. Leit ekki einu sinni um öxl, fyrst
þegar sheriffinn ávarpaði hann, leit hann
upp.
„Jæja, piltar,“ sagði Algie Thomas, án
þess að nálgast skammbyssuna, sem hann
hafði stungið í hylkið, áður en hann fór
úr fylgsni sínu, „ég ætla að biðja ykkur
að vera rólega og það er óþarfi, að láta
fingurna hvíla á gikkjunum, því að ég
hef augun hjá mér, get ég látið ykkur vita.“
Maðurinn, sem hafði snúið bakinu að,
leit nú til hliðar, og sheriffinn sá vanga-
svip föla mannsins, sem hann hafði talað
við á herbergi Tom Converse á veitinga-
húsinu.
„Scottie, vertu rólegur, maður,“ sagði
sá föli við skeggjaða manninn. „Þetta er
bara sheriffinn, Algie Thomas, eins og þú
sérð.“.
„Algie Thomas,“ sagði hinn og greip
andann á lofti. Það leit ekki út fyrir, að
hann væri jafn ánægður yfir komu sher-
iffans og félagi hans virtist vera. Hann
hvítnaði alveg upp og var skelfingin ein
uppmáluð.
„Já,“ sagði hann og hnykkti höfðinu
örlítið til, „það er sheriffinn, hann getur
ekki orðið þér neittt til baga. Setjist nið-
ur, sheriff, og lofið okkur að heyra, hvað
það er, sem nú er á ferðinni."
Þessi viðmótsþýða móttaka kom brosi
fram á varir sheriffans, en brosið hvarf
smát og smátt, þegar hann fór að athugt
andlit föla mannsin vel, sem hann hafði
ekki haft tækifæri til fyrr. Hann tók eftir
ýmsu, sem hann hafði ekki séð fyrr: Hin
harðlegi, illúðugi munnur, þessi dökku
augu — þetta var andlit, sem mundi heilla
marga stúlkuna, en karlmenn mundu hugsa
sig um, áður en þeir treystu á hann. Augu
hans voru leyndardómsfull, en glampinn
í þeim sýndi, að það færi ekki margt fram
hjá honum.
„Þig hef ég hitt áður, félagi,“ sagði
sheriffinn, „en ég man ekki hvað þú heit-
ir.“
„Jim Cochrane."
„Það er rétt, Jim Cochrane, ég ætla að
biðja þig að koma með mér.“
„Er þetta handtaka?"
„Það getur heitið það.“
Dökku augun hans neistuðu á þessu
augnabliki vissi sheriffinn, að maðurinn
hafði verið kominn á fremsta hlunn með
að grípa skammbyssuna, en skyndilega
hætt við, þegar Algie Thomas lét sína leika
hylkislausa í höndum sér. Sheriffinn vai’
búinn að læra ýmislegt á að umgangast
þorparana í fjöllunum. Líka sá hann það,
92
HEIMILISBLAÐIÐ