Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 8

hausinn eins og í fyrra skiptið, heldur
yfir þveran skrokkinn. Þetta kom honum
í gleggri skilning um það, að hann var
búinn að eignast nýjan yfirboðara; hús-
bónda, sem að vísu var ólíkur þeim fyrri,
en engu að síður — mannvera.
Og Taban hataði allar mannverur, hat-
ur hans var honum jafn eiginlegt og and-
ardrátturinn; það var hatur sem var jafn
heitt og ást hans á lífinu.
Á þeim vikum sem í hönd fóru, löng-
um og köldum vikum, fullum tilbreyting-
arleysis og þrældóms, lærði Taban sitthvað
sem olli honum undrun. Og hann komst
í skilning um enn eina og nýja ástæðu til
þess að fyrirlíta mannkindina.
Nýi húsbóndinn notaði svipuna ekki
eins mikið og sá fyrri hafði gert; en hann
notaði hana fyrirvaralaust, misknunar-
laust og án allra minnsta tilefnis. Hann
kom aldrei svo í nálægð við Taban, hvorki
til þess að fóðra hann, leggja á hann taum-
ana eða taka þá af honum, að hann hefði
ekki blýþungt svipuskaftið ógnandi í hægri
hendi. Þau einu orð sem hann lét falla
við Taban voru stutt, skipandi og þrungin
viðvörun og hótunum.
Þannig var hann ekki gagnvart hinum
hundunum. Hann talaði við þá, þegar hann
gaf þeim að éta, og eins þegar hann setti
á þá taumana eða leysti þá. Stundum kom
fyrir, að hann lék sér við einhvern þeirra,
á meðan Taban varð að láta sér nægja
að horfa á álengdar fullur haturs og fyrir-
litningar.
Sérhver hundur í foreykinu bar nú eitt-
hvert merki af hatri Tabans. I þrjú eða
fjögur skipti hafði hann glefsað í nýja
húsbóndann, og í jafn mörg skipti hafði
hann þolað refsingu sína þegjandi og
hljóðalaust. — Honum var ljóst, að hann
átti refsinguna skilið, hann hafði sjálfur
átt upptökin; en það gerði svipuhöggin
ekkert þolanlegri. Á hverju kvöldi hallaði
Taban haus með hatrið ólgandi í þreytt-
um hundsglyrnunum.
Tvisvar varð tunglið stórt og skært, án
þess að sættir tækjust með Taban og mann-
inum sem hann hataði allra mest. Ef nokk-
uð var, þá óx hatur hans á manni þessum
jafnt og þétt. — því að sjálfur var Taban
eini hundurinn í hópnum, sem aldrei hlaut
vingjarnlegt orð eða minnsta kjass. Hann
var úrhrak, líkt og sníkjudýr eða aðskota-
skepna í hópnum; þetta var honum fylli-
lega ljóst, því að hann var greindur
hundur.
1 dögun vaknaði Taban, skreiddist út
úr greni sínu og teygði úr sér. Það var
snjókoma og tekið að skafa. Taban svip-
aðist um. Maðurinn var þegar kominn á
kreik og var að bardúsa eitthvað í tjald-
búðunum.. Þá var það, að annarlegt hljóð
barst að eyrum svo vel hunda sem manna.
Maðurinn og Taban litu við, í átt þangað
sem hljóðið kom. Það endurtók sig. Þetta
var mannsrödd.
Taban beið kyrr og eftirtektarsamur.
Maðurinn nálgaðist; rödd hans varð æ
greinilegri eftir því sem hann gekk nær.
Auðsjáanlega hafði hann orðið var við
reykjarsúluna sem steig upp frá tjald-
búðum Billys. Kippur skreiddist út úr
tjaldi og tók að gelta af öllum mætti. All-
ar tjaldbúðirnar komust í uppnám.
Hundaeyki birtist í snjódrífunni, og það
var eins og hundarnir rétt kæmust úr
sporunum, og maðurinn sem gekk í far-
arbroddi virtist ekki til mikilla afreka lík-
legur eftir göngulaginu að dæma.
„Kimber!“ hrópaði húsbóndi Tabans og
hljóp út í stormviðuna til að taka á móti
komumanni. „Hvað hefur komið fyrir?“
„Vað er allt í ólagi,“ svaraði sá að-
komni. Þetta var hávaxinn og beinamikill
maður, svipþungur, með þykkar, dökkar
og loðnar augabrúnir. „Eg hef verið á
ferðinni frá því síðdegis í gær, og hunda-
greyin geta ekki öllu meira.“ Hann sveifl-
80
HEIMILISBLAÐIÐ