Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 21

að litli maðurinn hafði ekki jafn mikla
kættu í för með sér og sá föli. Hvílík ógn
leyndi sér ekki bak við hina árvökru ró.
..I hvaða tilgangi, mætti ég spyrja?"
sagði Jim Cochrane.
..Fyrir morð!“ svaraði sheriffinn jafn
rólega, en samt viðbúinn að hleypa af
tveim kúlum, ef með þyrfti.
„Morð?“ endurtók Jim Cochrane, og
blístraði aðeins. „Morð! Hver hefur verið
myrtur, og hvar?“
„Jess Sherman. Morðið hefur verið unn-
M í nótt eða snemma í morgun í rjóðri einu
hér í nándinni . . . “
Maðurinn með föla andlitið hristi höf-
uðið. „Yður skjátlast núna, sheriff,“ sagði
hann. „Yður hefur skjátlast, ég hef ekk-
ei't á móti því, að þér takið þann mann,
Ser>i hefur drýgt morðið, en þér getið ekki
eignað mér slíkt verk. Scottie þarna getur
fi'ætt yður á, hvar ég hef verið í nótt og
Það, sem liðið er á daginn.“
Hvernig átti hann að taka þessu? Hugs-
anirnar flugu í gegnum höfuð sheriffans.
^au spor, sem hann hafði rakið, voru mjög
óksýr og það gat hugsast, að brautin hefði
ekki verið rétt. Hann gat ekki treyst því
fullkomlega.
„Jim hefur verið með mér,“ sagði Scot-
He> „í nótt og í morgun.“
„Hérna?“ sagði sheriffinn strax. „Haf-
iÖ þið þá verið á ferðinni allan daginn?“
»Já,“ sagði Scottie afundinn.
Lá lyfti sheriffinn hendinni og benti.
„Hvers vegna er þá svona hnakkfar á
hestinum, mér er spurn?“
Hestur föla mannsins sýndi það ljós-
iega, að það var nýsprett af honum.
„Hann hefur ekki velt sér, og ég hef
ekM kembt honum,“ sagði Jim Cochrane
rólega. „Það er fullkomin skýring, sher-
iff ?“
„Fullkomin, það læt ég nú vera. Getur
t*ú svarið þessa lygi, Scottie?“
„Lygi! Þetta er engin lygi. Þetta er
heimilisblaðið
sannleikur, sheriff Thomas. Fg get svarið
það við .. . “
„Hættið!“ bauð sheriffinn kuldalega.
„Ég hef aldrei getað hlustað á menn sverja
rangt.“
Hann stóð og horfði hugsandi á þessa
tvo menn. Hann hafði ekki nóg við að
styðjast, til að taka málið ákveðið fyrir.
Áhættan var of mikil. Hvaða sannanir
hafði hann á hendur Jim Cochrane? Að-
eins efasöm spor. Það var of lítið í svo
mikilsverðu máli. Hann hafði verið sann-
færður um, að þau myndu færa hann til
svartdröfnótta hestsins og Skuggans. En
það leit út fyrir, að honum hefði fatast
að þessu sinni. En hann var viss um það,
að sá maður, sem nefndi sig Jim Cochrane,
hafði drepið Jess Sherman. Það var aug-
sýnilegt, að tveir höfuðfjendur Jess Sher-
mans höfðu verið á ferðinni um líkt leyti,
og staðreyndin var meiri sönnun en rök-
færslan. Skugginn var ekki hérna. Máske
var hann langt í burtu, en hér sat bara
annar, sem ekki var vanþörf að líta eftir.
Sheriffinn gekk eitt spor aftur á bak
og stakk skammbyssunni í hylkið.
„Vertu sæll, Scottie,“ sagði hann. „Co-
chrane — ég hef það á tilfinningunni, að
við munum sjást aftur og máske talsvert
fást við síðar meir.“ Með þessum orðum
gekk hann rólegur á brott og hvarf inn í
þykknið.
Varla var hann horfinn, áður en Scottie
andvarpaði eins og létt hefði verið af hon-
um fargi og ætlaði að segja eitthvað. En
aðvarandi bending frá Jim Cochrane
stöðvaði hann, og það leið góð stund, þang-
að til Jim Cochrane sjálfur rauf þögnina.
„Þakka þér fyrir,“ sagði hann. „Þú
tókst í málið fyrir mig eins og góðum fé-
laga sómdi, Scottie, en ef þú hefðir sagt
eitthvað, hefðirðu eyðilagt það allt saman.
Þessi gamli refur stóð bak við runnann
til þess að hlusta eftir, hvað við segðum.“
„Var það satt, sem hann bar á þig?“
spui'ði Scottie svo hræddur, að hann hvísl-
93