Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 15

Verð að tala við þig, Sylvía; ég má til að
fá að vera nálægt þér. Er það mögulegt,
Sylvía ? Viltu eiga það á hættu mín
vegna?“
»Ef þú óskar þess — þá ... auðvitað.“
Hann gekk aftur eitt skref í áttina til
hennar, en hélt sér þó í hæfilegri fjarlægð
H’á henni. 1 hinum daufa bjarma frá
sEigganum athugaði hann andlit hennar,
°£ drakk með þyrstu augnaráði fegurð
hennar. „Að sjá þig svona,“ umlaði í hon-
Urn, „það er sannarlega tveggja ára virði
að bíða þess. Aðeins eftir að sjá þig,
Sylvía. En það er eitt, sem þú mátt til
^eð að segja mér. Er meiri von fyrir mig
núna en áður?“
>,Ert þú nokkuð öðruvísi, Jim?“
>,Já, ég hef breytzt, ég hafði alltaf hugs-
að mér, að ég gæti aldrei lifað sem brodd-
borgari, en núna hugsa ég það mál öðru
v'!si. Ég veit, að það er ógerningur að lifa
t*ví h'fi, sem ég hef lifað. En, Sylvía, það
væri ekki hreinasta fjarstæða fyrir mig
aÚ ætla að lifa innan um æruverðuga og
löghlýðna menn. Það er enginn nema þú,
seni hefur séð andlit mitt. 0g það er eng-
lnn, sem veit með vissu, hver ég er.“
„Ekki núna? Komstu ekki æðandi inn
a vetingahúsið í gærmorgun eins og vit-
aus maður, án þess að .. . “
Hví hafði hann gleymt. Hann hafði
Sleymt, að hann varð að taka allt á sig,
Sern hinn aumi Tom Converse hafði gert,
ellls það hefði verið hann sjálfur.
„Þeir sáu mér bara bregða fyrir,“ sagði
lann, ,,og þeir voru svo utan við sig, að
Þeir vissu ekki einu sinni, hvað þeir sáu.“
»Já, já,“ samsinnti unga stúlkan áköf.
„Þeir hafa orðið svo felmtraðir og hrædd-
n> að þeir hafa séð ofsjónir. Þeir sögðu
minnst tveim þumlungum hærri en
Þu ert, herðabreiðari og unglegri.“
„Jæja, en hlustaðu nú á, hvað ég hef
Hiðgert, Sylvía. Mér hefur komið í hug,
a Þú fserir héðan og kæmir austur á bóg-
lnn með mér. Þar gætum við gift okkur
HEiMILISBLAÐIÐ
og reist bú, án þess að nokkur færi að
spyrjast fyrir um okkur. Gætirðu ekki
hugsað þér það, Sylvía?
„Þú mátt ekki spyrja mig um þetta
núna,“ sagði hún biðjandi. „Að sinni er
ég svo glöð yfir, að þú skulir vera kominn
aftur.“
„Já, en þú verður að segja eitthvað,
Sylvía. Þú verður að lofa mér að vona . . . “
„Já, ja-á,“ sagði hún hikandi. „En ég
hef svo margt að hugsa, Jim. Ég veit
hvorki út né inn. Þeir segja mér svo margt
hræðilegt um þig, það hefur oft verið
erfitt fyrir mig að hlusta á það, eins og
þú getur skilið. Þeir hafa jafnvel stundum
ætlað að kvelja úr mér líftóruna ...“
„Þeir hafa ásakað mig um glæpi, sem
gerzt hafa á öðrum stöðum en ég hef dval-
ið á, Sylvía.“
„Já, ég veit það, þú hefur sagt mér það
sjálfsagt hundrað sinnum. En hugsaðu þér
allan þann tíma, sem ég hef ekkert frétt
af þér. 1 allan þenna tíma hef ég haldið
tryggð við þig, Jim. Ég hef alltaf verið
þér trú. Ég hef aldrei sagt að ég elskaði
þig, því að það geri ég sjálfsagt ekki —
ekki á þann hátt, sem þú mundir óska,
en ég hef sem sagt ekki skipt mér af nein-
um öðrum mönnum. Bara beðið eftir að
þú kæmir aftur, og þegar þú svo komst
— já, þá hafði ég hugsað mér að fá að-
eins eina sönnun, sönnun, sem segði mér
allt. Skilurðu mig, Jim?“
„Skil? Segðu mér, hvernig sönnun það
er, Sylvía. Segðu mér, hvað þú vilt heimta
af mér, og ég skal gera allt fyrir þig.“
„Ég hef lengi verið að hugsa um, hvern-
ig ég ætti að fá þannig sönnun,“ sagði
hún. „Og svo datt mér það í hug um dag-
inn. Það var það, sem ég skrifaði þér í
gær.“
„Hver fjandinn hafði staðið í þessu
bréfi,“ hugsaði Skugginn. Svo sagði hann
upphátt: „Endurtaktu það, Sylvía.“
„Það er ómögulegt, þú getur ekki hafa
gleymt því?“
87