Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 24

einhver var kominn á undan honum og-
hafði sagt frá flótta Skuggans, þá var
úti um hann. En fjarlægðin var svo mikil.
að það gat varla komið til mála. Það var
enginn hestur jafnoki Captains.
Tom Conversee reið inn á aðalgötuna
í þessu þorpi, alveg eins og hann hafði
gert í hinu þorpinu. En þá hafði hann
bara ekki haft hugmynd um, hvaða hætt-
ur ógnuðu lífi hans.
Það fór eins og hann hafði hugsað,
dirfska hans gerði menn svo hissa, að
þeir stóðu sem þrumulostnir. Fólkið gat
ekki trúað sínum eigin augum. Að Skugg-
inn skyldi voga sér að ríða í gegnum þorp-
ið og það um hábjartan daginn. Tom. Con-
verse hafði ekki riðið inn í bæinn úr þeirri
átt, sem hann kom. Þetta var eins og hvert
annað bragð, sem máske gat haft sína
þýðingu seinna meir. Fólkið átti ekki von
á Skugganum neðan úr byggðinni.
Sá fyrsti, sem sá hann, var smásnáði,
sem lá við götuna og lék sér við hund.
Hann lá grafkyrr og glápti á gestinn með
opnum munni og starandi augum. Svo æpti
hann upp í loftið, hentist á fætur og ætlaði
að flýja í dauðans ofboði, en hætti samt
við og stóð gapandi og náfölur.
Tom Converse stöðvaði hestinn og kall-
aði: „Hvað er að þér, vinur?“
„Ekkert. Eg hélt bara, að þú ... að
þú værir annar. En þú ert ekki . . . “
Drengurinn kom hægt nær, alveg lerk-
aður af undrun. Um leið byi'jaði einhver
að kalla niður á götunni. Hann kunni því
illa, að menn biðu eftir honum til að at-
huga hann.
Það var smiðurinn og maður með hon-
um, sem höfðu rokið út úr smiðjunni, og
svitinn draup af báðum. Og á einu augna-
bliki voru komnir um tuttugu menn hin-
um megin á götunni. Þeir voru allir vopn-
aðir og smiðurinn hafði orð fyrir hinum.
„Góðan daginn, félagi,“ sagði hann.
„Hvaðan kemur þú?“
„Neðan frá Crayville.“
„Frá Caryville?“
„Já, ég ætla til Waterbury . . .“
„Þá ertu að villast. Waterbury er ekki
á þessum slóðum. Þangað liggur allt ann-
ar vegur."
Hinir færðu sig nær, þeir gættu þess
að hafa nægilegt sigrúm til að geta náð
skammzyssunni fram í flýti, og höfðu vak-
andi auga á hverri hreyfingu hans. Tom
Converse var viss um, að ef 'þeim fynd-
ist eitthvað grunsamlegt við skýringar
hans, mundu þeir ekki vera lengi að hugsa
sig um.
,Það veit ég líka,“ flýtti hann sér að
segja, um leið og hann bölvaði því inni-
lega með sjálfum sér, hvað hann væri
ókunnugur í þessu byggðarlagi. „Ég gerði
það með ásettu ráði, að fara hér um. Ég
þarf að tala svolítið við sheriffann."
„Sheriffann ?“
„Já, er það ekki Joe Shriner?“
Það var auðséð, að þessi spurning hafði
áhrif. Þeir störðu allir forviða á hann.
Imyndun þeirra hafði farið með þá í gön-
ur. Maður, sem spurði eftir sheriffan-
um, hinum hræðilega Joe Shriner, gat ekki
verið Skugginn. En grunur þeirra var
samt ekki úti enn.
„Hvað heitir hesturinn þinn?“
„Hann heitir Dandy.“
„Hann er fallegur; hvað er hann gam-
all?“
„Sex ára; ég fékk hann í fvrra.“
„Fyrst í fyrra? Jæja. Eigum við að
segja þér, hvers vegna við þyrptumst svona
í kringum þig og spyrjum?"
„Já, það vil ég gjarna, annars hélt ég,
að þetta væri vani hér í Carlton."
Margir hlógu í hópnum, en voru nú al-
veg friðsamir. Fyrir einni mínútu höfðu
þeir haft hönd á skammbysssunni, en nú
skemmtu þeir sér við misskilninginn.
„Það var af því, að við héldum, að þú
værir Skugginn.“
Tom Converse var viðbúinn að taka
þessari skýringu. Hann sagði ekki orð, en
96
HEIMILISBLAÐIÐ