Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 11

snöggt niður í vasann á loðfeldinum. Fag-
Ul'gljáandi hlutur lá í hendi hans, og Tab-
an vissi hvað sá hlutur gat gert. Óðara
vatt hann sér undan og hljóp burtu.
Rauður loginn stóð út úr byssuhlaupinu,
u£ hvellt skot kvað við. Snjórinn þyrlað-
ist upp rétt fyrir framan trýnið á Taban,
°g hundurinn tók undir sig stökk upp yfir
Uæstu heiðarbrún.
Enn sást rauði blossinn, og Taban fann
fyrir sviða þvert yfir herðamar, rétt eins
°S eftir svipuhögg.
Enn einu sinni kvað við skothvellur, og
1 þetta skipti þyrlaðist snjórinn upp rétt
fyrir framan Taban. Síðan fann hundur-
lnn ísinn á vatninu undir hófum sér, og
nmðurinn með bölv sitt og ragn var lang-
ai' leiðir burtu.
Þannig hélt Taban af stað út í nóttina
lueð taumana í eftirdragi og hálsbandið að-
^rækt. Fyrr en varði var hann kominn
Það langt, að dvalarstaður mannsins var
hulinn myrkri og snjó. Þá gat Taban ekki
lengur ráðið við þreytuna í limum sínum
°g skrokk, heldur féll í snjóinn, hringaði
rófuna yfir tiýnið og sofnaði fast.
Skuggi Tabans leið löturhægt yfir hjarn-
^'eiðuna á nýjum degi þar sem dýrið
skreiddist áfram yfir hvíta auðnina líkt
gi'arri afturgöngu. Hann var reikull í
sP°ri, en áfram hélt hann stefnu sinni.
Allt frá því snemma um morguninn
lafði hann gengið þannig, með ólarnar í
eftirdragi.
Hann lét rófuna lafa, og það var engin
eða þróttur í fótaburðinum eins og
Uu var komið. Hann kenndi til í höfði og
Hfjum, og það blæddi úr þófum hans út
1 nýfallinn snjóinn. Hann sárkenndi í
launinni til í hverri taug. En áfram hélt
nann — áfram-------
. Eeint framundan honum var vatnsbakk-
jnn, 0g þar efra var hvítur flötur, óreglu-
e&a lagaður, með dökkum ferhyrndum
leit 1 miðju; það voru tjaldbúðirnar. Tab-
^EIMILISBLAÐIÐ
an hafði gætur á þessum tjaldbúðum —
því að þetta voru þær búðir þar sem hann
vissi að hann átti raunverulega heima.
Allt frá því að augu hans höfðu fyrst
greint búðirnar úr miklum fjarska, var
sem lionum ykist áræðni og kraftur.
Hjarta hans hélt áfram að berjast. Hann
var glaður — já, hann var raunverulega
glaður.
I tjaldbúðunum þeim arna, undir þess-
um bláleita reykjareim, var hinn rétti
húsbóndi hans. Hvers vegna var hann
Taban að leggja þetta allt á sig til þess
að heyra rödd þess manns aftur, finna
lyktina af honum? — Sjálfur skildi Tab-
an það ekki, en eðlishvötin dreif hann
áfram. Hann óskaði þess eins að geta tek-
ið undir sig stökk alla leið að tjaldbúðun-
um, geltandi af kæti. En til þess hafði
hann engan mátt.
En í augum hans leyndist eftirvænting-
arfullur og lifandi glampi. Hann hafði
heimkynni sín fyrir sónum, því að þar sem
húsbóndi hans var, þar var og einnig hans
rétta heimili. Nú var hann óðum að nálg-
ast. Einn af hundum þeim, sem Kimber
hafði skilið eftir, kom nú auga á hann
og tók að gjamma.
Tjalddyr opnuðust, og Billy gekk út.
Taban sá manninn greinilega. Og í sömu
andrá kom maðurinn líka auga á hann
og hraðaði sér í átt til hans — eins og til
þess að bjóða hann velkominn.
Taban hélt áfram að skjögra. Maður-
inn staðnæmdist og stóð þannig kyrr,
hreyfingarlaus, og horfði á hann. Nokkr-
um öskrefum álengdar nam Taban einnig
staðar og leit upp á herra sinn.
„Jæja — ertu bara kominn aftur?“
Hundurinn virti fyrir sér andlit manns-
ins. Þar var ekkert að sjá. I augum hans
eða munnsvip var ekkert það, sem Taban
gat greint og kannast við. Þegjandi gekk
hann til húsbónda síns. Hann stóð nú rétt
við fætur hans og enn var maðurinn hreyf-
ingarlaus með öllu.
83