Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 6

Aðeins sleáahundur
Saga frá norðlægum slóðum eftir SEWELL PEASLEE WRIGHT
Taban bærði heilbrigða eyrað aftur á
við. Það var eina merkið sem hann gaf
frá sér, þegar hann sá mennina tvo nálg-
ast.
„Hann er ekkert sérlega hættulegur,"
sagði annar mannanna. „Hafðu bara gæt-
ur á honum og láttu hann vita af keyrinu,
þá vinnur hann á við tvo. Taktu eftir því,
hvað hann er stór.“
„Já, óneitanlega — og hvað hann hefur
særzt á hausnum. Það er ekki af engu,
sem orð fer af honum sem varghundi.
Ég þarf á öflugum hundi að halda, en ég
veit satt að segja ekki hvort ég get ráðið
við aðra eins skepnu og þennan hund.“
Eigandi Tabans yppti öxlum. „Þú færð
hann ódýrt.“
„Að vísu,“ svaraði hinn, kinkaði kolli og
virti hundinn fyrir sér tvílráður.
Gaumgæfið tillit Tabans vék frá ein-
um manninum til annars. Honum var illa
við mennina báða — eiganda sinn vegna
þess að hann þekkti svipuna hans; hinn
fyrir það eitt, að hann var maður, og Tab-
an var grimmur út í alla menn.
„Það er Mackenzie -blóðið í honum sem
gerir hann svona óeirinn," sagði eigand-
inn. „Þessir stóru, svörtu garpar eru sann-
kölluð villidýr. Ég átti móður hans, og
enginn kom nálægt henni án þess að verða
handarvana. Eh að dugnaði jafnaðist eng-
inn á við hana.“
Hann gekk varkárlega fáein skref fram
á við. Taban lyfti höfði frá framfótun-
um., og hárin á herðakambinum risu. Þetta
var aðvörun. Hversvegna gátu þessar
mannskepnur ekki haldið sig í hæfilegri
fjarlægð? En það lærðu þær aldrei. Eig-
andi Tabans kom nær, hélt á svipunni ör-
ugri og sveiflaði blýhandfanginu.
Taban bretti granir, svo að skein í stór-
ar vígtennurnar. Úr barka hans rumdi
síðasta aðvörunin.
„Taban!“ Rödd mannsins kvað við eins
og svipuhögg. „Rólegur, karlinn — annars
mola ég á þér hausinn!"
Einnig þetta var aðvörun. Taban þekkti
þennan tón. Hann vissi eins vel hvað hann
þýddi, eins og hann hefði skilið sjálf orð-
in. Ef hann tæki nú undir sig stökk —
og afturfætur hans skulfu af löngun til
að senda hann beint upp í barkann á mann-
inum — þá myndi blýklætt svipuskaftið
ríða á trýni hans, en það var ólýsanlega
sárt. Síðan myndi svipan sjálf lemjast um
haus hans og ragn og formælingar fylgja.
Það var furðulegt, að þegar maðurinn var
reiður, þá gat rödd hans nánast verið jafn
beitt og svipuhöggin hans, miskunnarlaus
og áhrifarík.
Þar sem Taban var nú frammi fyrir
manninum og svipu hans, lét hann haus-
inn síga aftur niður á framlappirnar, og
ögrandi urrið í hálsi hans dó út. Hárin
á herðakambinum héldu þó áfram að rísa,
og hatur hans skein úr rauðmatandi aug-
unum sem hann beindi að húsbónda sín-
um. En hann hafði gert samning, látið í
minni pokann, enda þótt hatur hans aðeins
efldist fyrir bragðið.
„Þarna sérðu!“ hálfhló maðurinn.
„Hann lætur skína í tennurnar, svo sem
— en hann veit hvað svipa þýðir. Og eins
og ég hef sagt, Billy, þá er enginn sem
jafnast á við hann sem vinnudýr. Hvað
segirðu um þetta?“
„Ég held ég taki hann bara. Fjórii'
hundar nægja mér ekki. Mér er þvert um
78
HEIMILISBLAÐIÐ