Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 23

að sá, sem átti að fá bréfið, vildi frelsa
þennan unga mann . . .
Hversu lengi sem Tom sat niðursokk-
111 n í þessar hugsanir sínar og kringum-
stæður, vissi hann ekki; en þegar hann
loks vaknaði upp af þeim, hafði hann tekið
Hfldjarfa ákvörðun, sem hann gat ekki
hætt við með nokkru móti. Þessi stúlka
hafði tekið hann fyrir annan, en hún hafði
hjargað honum frá yfirvofandi hættu, og
hún reiddi sig áreiðanlega á, að hann hjálp-
aði henni í staðinn. Hún þekkti hann ekki
'— Tom Converse brosti —, en einn góð-
aa veðurdag mundi hann standa augliti
til auglitis við hana. og hversu yndisleg
tilfinning, að standa fyrir framan hana
°g hafa uppfyllt þá ósk, sem hún hafði ætl-
að öðrum!
Hestur Skuggans var það, sem hann
i'eið, og allir álitu hann vera þenna leynd-
ai’dómsfulla mann. Hvers vegna ekki að
halda sér við efnið og kannski, — það var
ekki að vita, nema hann fengi líka launin,
Sem áttu að falla í hlut Skuggans. Þetta
Var g'læsilegt hættuspil, en vert að til-
raunin væri gerð, vogun vinnur og vogun
tapar. En þar fyrir utan -—- hvort hann
iétist vera Skugginn eða neitaði því, þá
ttiundi árangurinn verða sami. Honum var
hvergi vært, fyrr en hann hefði sannað
skýrt og skorinort, hver hann væri.
Auðvitað var ein leið fyrir hann, og það
Var að sleppa Captain, sá hestur mundi
alJs staðar gera hann að skotmarki morð-
^úlna óvina Skuggans. En að láta Cap-
tain frá sér —, Tom var viss um, að sig
mundi dreyma um hann allt sitt líf.
Leiðin, sem hann hafði farið, áleit hann
Jera uálega þrjátíu og fimm mílur. Hann
uifði alltaf haldið í suðvestur, og Carl-
011 átti að liggja þarna. Það gátu ekki
lerið nieira en tíu mílur þangað. Sjálf-
Sagt mundi hann komast þangað nokkr-
Um klukkustundum áður en fréttin bær-
lst um flótta hans. Nú reið á að láta hend-
111 standa fram úr ermum.
Enga ráðagerð hafði hann gert um,
hvernig ætti að vinna þetta verk. Það
varð allt að fara eftir því, hvaða tækifæri
biðust. Sú heppni, sem hann hafði haft
hingað til, gaf honum von um, að hún
mundi ekki verða langt frá við þessa at-
höfn.
Hann lét hestinn brokka og hélt þeim
hraða, sem hann áleit að mundi nægja til
þess að hann rnundi vera kominn til Carl-
ton fyrir hádegi. Captain var eins vilj-
ugur og hann hefði verið nýtekinn út úr
húsinu. Oftar en einu sinni stökk hann
af baki, einungis til að dázt að þessu dýri
og skoða; en leit hans að þreytumerkj um
var árangurslaus.
Eftir þriggja tíma reið kom hann á hæð;
þaðan sá hann lítið þorp, þar var tak-
markinu náð.
Carlton var mjög þokkalegur bær með
fáeinum stórum byggingum — skóla,
banka og svo mjög sérstætt hús, sem hlaut
að vera hið fræga eða alræmda Carlton-
fangelsi.
Tom teygaði að sér loftið. Vissulega
mundi enginn léttari í skapi fremja inn-
brot en hann núna. Það varð að uppfylla
ósk ungu stúlkunnar, sem setti allt annan
svip á það.
Svo hugfanginn og glaður var Tom í
huga sínum, að liann brosti við, rétti sig
í hnakknum og tók stefnuna niður í þorp-
ið, þar sem hann ætlaði að láta íbúana
verða almennilega forviða.
Nú fór hann fyrst að hugsa um, hvernig
hann ætti að ná Benn út úr fangelsinu.
Hann gat séð þaðan, sem hann var, að
þannig bygging með þykkum granítveggj-
um og járngrindum fyrir öllum gluggum,
var ekki hægt að brjótast inn í með vasa-
hníf. Það var aðeins á einn hátt, sem það
væri mögulegt. Það var með dirfsku og
snarræði og öðru ekki.
Hann varð að treysta því, að gæfan væri
með sér.
Einn hlutur var áreiðanlegur. Að ef
heimilisblaðið
95