Heimilisblaðið - 01.05.1977, Blaðsíða 14

SKUGGINN
Framhaldssaga eftir George Owen Baxter
Hún hljóp til hans, greip báðar hend-
ur hans og hélt þeim í sínum. Hann laut
áfram til að kyssa hana, en þá sleppti
hún óðar takinu og dró sig tii baka. Hún
stóð spölkorn frá honum í myrkrinu, og
þegar hann ætlaði að koma nær, aðvar-
aði hún hann með bendingu.
„Þetta máttu ekki,“ sagði hún í skip-
andi róm. ,,Þú veizt, að svona máttu ekki
haga þér, — þá verð ég að láta þig fara.
En segðu mér, hvernig þetta hefur allt
saman gengið til, aumingja Jim. Hvernig
þú ert orðinn heilbrigður aftur og hvern-
ig • • •“
Hann beið svolitla stund, þangað til
hann var búinn að jafna sig eftir geðs-
hræringuna, sem návist hennar olli hon-
um.
,,Ég hélt fyrst, að þú hefðir hjálpað
þeim til að narra mig í þessa gildru,“ sagði
hann svo. „Það hef ég haldið svo að segja
allan þenna tíma. En þegar ég kom aftur,
og þegar ég sá húsið hérna, þá vissi ég
undir eins, að þú mundir ekki geta verið
svo undirförul. Þú hefðir getað sagt ,,nei“,
að þú vildir ekki mæta mér; þú hefðir aldr-
ei getað látið menn sitja í launsátri fyrir
mér.“
Honum datt í hug dauði maðurinn í
skóginum, sem hafði sagt honum sann-
leikann, og hann var þakklátur fyrir, að
það skyldi vera myrkur, svo að hún gæti
ekki séð andlit hans.
„Ég vissi, að þú mundir koma fyrr eða
seinna, og koma þessari vitleysu úr höfð-
inu á þér,“ sagði unga stúlkan. „En áður
en þú segir mér nokkuð, segðu mér þá,
hvernig þú slappst út úr veitingahúsinu,
Jim,? Var það bréfið mitt, sem kom þér
til að grípa til þessa örþrifaráðs til að
bjarga þér? Var það bréfið?“
Þannig var það! Hún hafði skrifað hon-
um. Og hún hafði kastað því inn í her-
bergið, þar sem Tom var. Skugginn beit
saman tönnunum. En það var ekki vert,
að hún hitti þenna bíræfna, unga mann.
Hún elskaði fífldirfskuna um fram allt.
Það mesta og bezta í heiminum var í henn-
ar augum hetjuskapur! Þess vegna var
hún líka hrifin af Skugganum, þessum
hræðilega manni. Af því hlustaði hún ekki
á þær voðalegu sögur, sem gengu af hon-
um. Hann var hugrakkur, og það áleit
hún fremra öllu.
En hvað mundi hún segja, hvað mundi
hún hugsa og gera, ef hún hitti mann einS
og Tom Converse, mann, sem ekki hafði
blettað fortíð sína með öðru en því, sem
Skugginn hafði með bragðvísi komið á?
— Hvað átti hann eiginlega að segja henni
viðvíkjandi flóttanum af veitingahúsinu ?
Átti hann að þora að segja henni frá þeim
grikk, sem hann hafði gert Tom Converse?
Nei. Hann vissi, að ef hún fengi að vita,
hvernig hann hafði komið fram við Tom
Converse, þá var það áreiðanlegt, að hún
fyrirleit hann allt lífið.
„Auðvitað var það bréfið þitt, Sylvía,"
svaraði hann. „Það hefði ekkert annað get-
að komið mér til þess. Ég var alveg að
gefast upp á öllu saman, þreyttur á lífinu
og öllum, þangað til ég fékk bréfið fi'á
þér. Þá reyndi ég að gera það, sem ég gah
— já, og nú sérðu, hér er ég kominn. Ég

86
HEIMILISBLAÐlP