Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 5

fJ'rirliðann í torfunni —, og með elding-
ai'hraða stökk hann í áttina að honum
kafaði.
k*að var engu líkara en konungslaxinn
hefði verið varaður við þessari hættulegu
aiás, því að hann tók hliðarstökk um leið
°§ oturinn lagði til hans. Þetta skipti að-
eins broti úr sekúndu. Laxinn virtist næst-
Urn heygj a sig í keng og hopa til hliðar
a þessu ómælanlega sekúndubroti; eins og
01 af boga komst hann undan hinum gi'áu
hriögum, sem honum virtust búin. Og þó
6 ^1 1Tleð öllu. Skoltar otursins höfðu náð
a ^efsa hann í herðakambinn, rétt fyrir
aftan tálknlokin. En bitið hafði þó ekki
0lðið fast. að um minni fisk hefði
'eiið að ræða, hefði sá ekki sloppið; en
átaki af öllum krafti og skrokkþunga
, eit hinn stóri fiskur sig lausan, þó svo
lann Væri m.eð blæðandi sár. Svo var hann
sJntur burt eins og örskot, og eftir sat
agUrinn, of skynsamur til þess að reyna
elta hann uppi; hann beygði sig hins-
^eg'ar eins og áll, rétt í tæka tíð til þess
klófesta annan fisk og smærri, sem
!Jut hafði í hreinni ráðvillu beint í ginið
a honum.
h'yi’st í stað skildi stórlaxinn eftir sig
j au®a blóðrák í vatninu. Hann virtist þó
s7.eigi haf'a bugazt við þetta sár, þótt
s/u f væi’i, og ískalt vatnið stöðvaði blóð-
' lauminn með því að þrýsta saman hin-
Sllndurbitnu æðum.
^óttin
var kyrr og án tunglskins. Stór-
stiörnurnar og dökk festingin endur
y^luðust í víðu og lygnu vatninu allt
o/ bökkunum. Stöku sinnum barst ein
o] em furðuleg ljósrák gegnum vatnið og
þe^ fl>uf'andi bjarma. Aldrei fyrr höfðu
ekkSn' /axar séð slíkan bjarma, jafnvel
hy Vl^ h.íörtustu sólaruppkomu í heim-
f>ettnUm^eÍrra ufl 1 hinu stóra heimshafi.
sjn a ^us Var mjög nálægt, það var appel-
skll^u^ °g m.vndaði mjög dökka og hvika
°ga. Allir laxarnir litu í áttina að því
E 1 M I L I s B L A Ð IÐ
og syntu nálægt því, órólegir og æstir í
senn. Að baki þessu Ijósi virtist hreyfast
langur og óljós skuggi, sem barst upp með
straumnum og skildi eftir sig iðu. Þessir
ólífsreyndu úthafsfiskar höfðu aldrei fyrr
séð flatbytnu, en úti í heimkynnum sín-
um í hafinu höfðu þeir lært að tortryggja
alla langa skugga, sem hreyfðust. Þetta
furðulega ljós, það dáleiddi þá hinsvegar
svo, að þeim datt ekki nein hætta í hug.
1 flatbytnunni sátu tveir laxaþjófar.
Maðurinn sem lá á hnjánum í skutnum
hreyfði breiða árina með gætni, svo að
vatnið ýfðist sem minnst. En hinn mað-
urinn stóð í stafninum, á bak við kyndil-
blys, og hafði skyggnisbreiðan hatt sinn
vel slútandi niður á enni, eilítið boginn á
hnjánum til þess að lialda jafnvæginu
þar sem hann hélt á tvígreindu laxaspjót-
inu reiðubúnu við borðstokkinn. Það líkt-
ist reyndar meira gaffli en spjóti, þetta
vopn. Greinarnar tvær voru úr sveigjan-
legum aski, búnar agnhöldum, og mitt á
milli þeirra stakkst fram þunnur stál-
oddur, reiðubúinn til að stingast inn í
hrygg fisksins um leið og ask-álmurnar
tvær héldu utan um bol hans.
Maðurinn með spjótið tók eftir stóra
fiskinum, fyrirliðanum, í hópi þeirra fiska
sem nálguðust flatbytnuna í hinu villandi
ljósflóði; hann sá, að þessi fiskur var feti
lengri en allir hinir, og hann sá meira að
segja votta fyrir þeim ákafa í augnaráði
hans, sem ekki gætti meðal hinna Sjót-
ið hófst á loft lóðrétt í föstu gripi manns-
ins, hann beygði sig enn betur í hnján-
um, og öll stelling hans minnti á rándýr,
sem er reiðubúið að stökkva. Og hvað var
hann annað? Fiskurinn stóri var nú kom-
inn næstum því alveg að flatbytnunni.
Spjótið hallaðist nú niður á við; það var
eins og maðurinn einbendi öllum líkams-
kröftum sínum í þetta kast, án þess hann
missti þó jafnvægið eða flatbytnan tæki
um of snöggt hliðarhopp. 1 næstu andrá
rétti hann svo úr sér og bölvaði út á milli
113