Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 24

byssuna á lofti. Með reiðiöskri þaut
Plummer í g-egmim litla anddyrið og út á
dyraþrepin.
Með því að líta einu sinni niður eftir
götunni sá Tom, að nú var hver sekúnd-
an dýrmæt. Fólkið hljóp fram og aftur.
Frá veitingahúsinu kom það hlaupandi í
áttina til hans. Hann sá einnig, að þar
var kominn gestur hinum megin við göt-
una,beint á móti fangelsinu. Af forvitni
hafði hann stokkið af baki til að vita,
hverju þetta sætti. Hesturinn var grár,
háfættur og allur fallegur að sjá, en eig-
andinn skálmaði inn í búðina með byssuna
í hendinni.
Tom var sem fyrr fljótur að ákveða sig.
Því hann stökk í einu kasti niður þrepin.
Það fyrsta var að koma Benn á bak Cap-
tain. Svo varð hann að ná þeim gráa hin-
um megin götunnar.
„Farðu á bak þessum hesti,“ skipaði
hann Benn.
„Hamingjan góða,“ sagði Benn og greip
andann á lofti. „Captain! Svo . . . svo þú
ert . . . ?“
„Skugginn, ef það getur komið þér af
stað. Flýttu þér á bak og út úr básnum,
skilurðu það?“
Eldfljótt augnatillit, fullt af aðdáun og
virðingu, var svarið, sem. Tom fékk frá
Benn, því tíminn var naumur. Hann veif-
aði hendinni til merkis um, að hann væri
tilbúinn að ríða gegnum víti, ef Skugginn
skipaði honum það og stökk á bak Captain.
Þegar Tom kom niður á götuna, sneri
hann sér við og sá Benn steita hnefann
í áttina til veitingahússins. Svo hljóp
hann yfir götuna, hann sá gestinn og kaup-
manninn miða á sig byssum gegnum glugg-
ann. Hann skaut í efstu rúðuna, og brotin
voru ekki öll dottin, er þeir beygðu sig
niður. Þá langaði ekki til að vera skot-
mark Skuggans.
Það heyrðust skothvellir niðri á göt-
unni, það var skotið úr gluggum og dyr-
um, enda sendi Tom þeim nokkur skot
á móti. Hann miðaði hátt til að láta þá
vita, að hann væri með skammbyssu, og
réttast væri fyrir þá að gæta að sér.
Ómeiddur náði hann Grána. Á næstu
sekúndu sat hann í hnakknum. Um leið
kváðu við bölbænir innan frá búðinni, þar
sem gesturinn sá, að hann fengi að súpa
seyðið af þessu.
Hann hefði ekki brugið svona við, ef
hesturinn hefði ekki verið jafn góður og
hann leit úr fyrir að vera — eða jafnvel
betri.
Tom sneri hestinum og þaut eins og öi'
niður götuna, og skotin hvinu allt í kring-
um hann.
Einungis var það heppnin og flýtirinn,
sem höfðu bjargað Tom frá morðkúlum
þessum. Varla hafði maðurinn, sem vai’
að leita að Joe Shriner, byrjað að kalln
uppreisnina, þegar Tom og Benn lögðu
af stað út úr þorpinu.
Þegar þeir beygðu fyrir götuhornið,
voru þeir komnir í hlé fyrir kúlunum-
Tom sá nú, að Benn beið eftri honum 1
stað þess að bjarga sjálfum sér. Tom gat
ekki annað en virt það við hann, og þetta
var fyrsta vinalega tilfinningin, sem hann
fann til gagnvart þessum manni, sem hann
hafði hætt lífi sínu fyrir.
í fyrsta skipti sá Tom Captain á fei'ð-
inni. Skepnan var jafn-undursamleg að sjá
og vera á baki hennar, og þó hann hefð1
meir en nóg að hugsa þessa stundina, varð
hann að láta eftir sér að dázt að hanS
langteygða svífandi valhoppi, honuU
fannst eins og það væri skuggi, sem svif1
áfram, en ekki líkamningur. Gráni vai'
ekki jafn sveigjanlegur, þó hélt hann al'
veg taktinum við Captain.
Það var ekki að undra, þótt Skuggia11
á þessum hesti hefði getað hæðst að þeim-
sem voru að elta hann sí og æ.
í þorpinu hafði allt komist á ringiá'
reið. Hófatakið og köllin heyrðust á ba^
við þá. Þeir voru komnir út á autt svseð1
og voru á fyrstu hæðinni, þegar þeir sá11
HEIMILISBLAÐl^
132