Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 19

»Já, gerið þér það,“ sagði Tom áfjáð-
Uv- Hann hætti samstundis. Hafði hann
Vei’ið of ákafur? Slönguaugu Joe Shrin-
ers hvíldu nú stöðugt á honum.
Tortryggnin í þeim hleypti geig í Tom,
en hann hvarf von bráðar.
»Tja,“ sagði sheriffinn, „við gætum nú
Sei't það. Það er nú engin lygi, að við höf-
11 m laglegt samansafn. Okkur er sent þetta
ft’á Chicago, New Yorg og New Orleans,
°S einnig fáum við fanga frá E1 Paso og
S°n Francisco. Þeir, sem verstir eru af
öllum, eru sendir hingað til Carlton. Það
er Þá bezt að við lítum á þá.“
Hann hringdi, og samstundis var svar-
clð einhversstaðar langt í burtu. Ekki leið
a löngu, þar til tveir varðmenn komu í
^íös, báðir með skammbyssu. Þeir voru
ekki frýnilegir á að líta. Tom Converse
Var viss um, að þessir náungar ættu hæg-
ara nieð að láta bysssuna tala en munn-
lnn- Þeir sneru sínum fx*eku og ruddalegu
andlitum að honum og horfðu á hann gráð-
ugu augnai'áði, eins og þeir vonuðust eftir
að hann væi*i einhver gómsætur biti handa
Peim, sem ætti að setja í matarbúrið
Peirra. Skýring sheriffans olli þeim auð-
sJaanlega vonbrigðum, þegar hann sagði,
tlð þetta væri sveitungi sinn, sem gjai’nan
vhdi sjá stofnunina.
■^eð þeim oi'ðum lauk hann upp skúffu
°8' tók upp feikna stóra lyklakippu, gekk
Sv° a undan út og lauk upp þungri hui'ð,
Sem lá inn til fanganna.
»Tessir tveir menn halda vörð,“ sagði
S eriffinn. „Þar að auki höfum við einn,
Sem kemur alveg með sérstöku merki.“
Tom gekk á eftir út um þessar dyr, sem
uðst, svo að di-undi í, og hann sá, að
ai'ðmennirnir fói*u á sinn stað sitt hvoru
egm við dyrnar. Byssunum héldu þeir
ban
nig, að við minnstu ástæðu eða bend-
11 p? Þeil' skotið hann niður.
yrirkomulag fangelsins var gert af
V’u hugviti. Klefanxir voru ekki látnir
Ua hver gegn öðrum. Þegar komið
var
^Eim
út úr einum þeirra, varð að ganga fyrir
hann til þess að komast inn í þann næsta.
Birtan og loftið komu niður um tvær lúg-
ur hátt uppi í loftinu. Að brjótast út þá
leiðina, var ógerningur. Með fram út-
veggnum — allir klefarnir voru nefnilega
í miðju húsinu — var gangur, tæp tvö
fet á breidd, en tíu fetum hærri en gólfið.
Á þessum gangi var einn vai'ðmaður með
samskonar byssu og hinir. Hann varð að
ganga lítið eitt boginn, til þess aðreka sig
ekki upp í jánibitana, og vegna þess, hvað
bi'eiddin var takmöi'kuð, vai’ð hann eins
og að halla sér út á hliðina.
Shei'iffinn benti stoltur á hann og
sagði: „Á hverri mínútu sér vörður inn
í hvern klefa. Hvað hann á óþægilegt að
ganga um, gerir það að verkum, að hann
er neyddur til að halda sér vakandi og
halda jafnvæginu, til að detta ekki ofan
í klefana. Og fangai'nir og varðmennii'nir
eru svo kærir vinir, að ef hann dytti nið-
ur, mætti það heita hundaheppni ef hann
yrði ekki fleginn lifandi.“
Það tísti í sheriffanum af hlátri, og
sá hlátur bei’gmálaði í vörðunum við dyrn-
ar. Tom Converse datt ósjálfrátt í hug
blóðhundai', sem hann hafði séð í hlekkj-
um.
Því meir sem hann sá af fangelsinu,
því meir þi'aut hugi'ekkið. Þarna var hann
kominn til þess að leika á þessa blóðþyrstu
varðmenn. Ef það misheppnaðist, mundi
hann sjálfur verða lokaður inni í þessu
víti.
Hann hlustaði lítið eitt eftir skýring-
um Joe Shi'iners um leið og þeir gengu
um klefana.
„Þetta er Blinky Davis, hann er hér
fyrir tvö moi'ð, sem hann framdi í Chic-
ago. Við erum að reyna að kæla hann svo-
lítið, áður en hann verður sendur annað.
Hann var nokkuð villtur, þegar hann kom,
en við erum búnir að þjarma svo að hon-
urn, að það er nóg að sýna honum vönd-
inn.“
ilisbiaðið
127