Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 23

Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 23
s®ð, en þeir heyrðu, hvað fram fór. Þeir mótmæltu og- báðu einum rómi: »Láttu hann eiga sig, hann er vitlaus. Eyddu ekki tímanum í hann. Komdu hing- að, vinur!“ En þessi hróp frá klefunum komu Benn til að hugsa skýrara, því heili hans var sijór af örvæntingu og pyntingum. Hann iyfti höfðinu og þaut út í boga hjá Tom, ems og hann byggist við höggi frá hon- um. „Guð minn góður,“ hvíslaði hann. „Er Petta raunveruleiki, að ég eigi að sleppa út úr þessu víti?“ Hann hljóp fram hjá mfunum, og um leið lustu fangarnir upp 8'leðiópi Og hann sneri sínu föla andliti Tom og spurði, hvort þetta væri virki- je&a mögulegt. „Við gerum það, sem við getum,“ sagði °m. „En við verðum að flýta okkur.“ I því var útidyrunum lokið upp, og rödd mllaði: „Joe Shriner! — ert þú hér? alló -— hvar ertu, Shriner?" Tom vissi, að gatan fyrir framan myndi yllast af fólki. Hann þreif í Benn og dró lann með sér. „Fáðu mér aðra byssuna," bað Plumm- 61 og rétti út hendina eftir henni. „Nei, nei,“ sagði Tom, „við skulum nú ^ myrða neinn. Komdu á eftir mér og 001 ðu alveg eins og ég.“ Leir hlupu nú út ganginn. Um leið kváðu j.1® reiðióp. „Þeir fara! Þeir fara! Þeir °kkur verða eftir í þessu dýki.“ E’-'á útidyrunum heyrðust hróp og köll. aðurinn, sem var að leita að Shriner, ®a að ekki var allt með felldu. Það glumdi ' Ul’ðinni, þegar hann fór að kalla á mann 11 hjálpar. XVIII. Flóttinn. j.. u _ úrópuðu allir þrír varðmennirnir, ^ a t áfram æptu, þrátt fyrir aðvörunina, ein þeir höfðu fengið. Þeir höfðu heyrt til fanganna og óttuðust, að allur skar- inn mundi steypa sér yfir þá. „Fljótur nú,“ kallaði Tom til Plummers og stöklc áfram. En þó hann hlypi hart, hafði hann ekki roð við Benn. Fyrst núna var hann að skilja það, að hann var að sleppa burt frá böðlum sín- um, en það var aðeins ein hugsun ríkj- andi hjá honum, það var að geta hefnt fyrir eitthvað af þeim pyntingum, sem hann hafði orðið að sæta. Þarna kom hann auga á einn fangavörðinn, sem stóð upp við einn klefann. Með öskri, sem líktist helzt villidýrsöskri, réðist hann á hann. Varðmanninn setti hann upp að járn- rimlunum, en hann æpti upp yfir sig og það var engu líkara en hann væri dauð- ur, þegar Benn var að berja hann með hnúum og hnefum í hausinn. Það var eins og Plummer hefði gleymt öllu öðru, og sjálfsagt hefði hann ekki skilið við fanga- vörðinn fyrr en dauðan, ef Tom Converse, skelfdur við að sjá hvílíkum manni hann væri að bjarga, dró hann burt og ýtti hon- um á undan sér til skrifstofunnar. „Gættu að þér,“ sagði hann upp í eyr- að á hinum unga Plummer, „ef ég sé þig aftur ráðast á varnarlausan mann slæ ég þig niður, varaðu þig bara.“ Benn Plummer svaraði ekki með öðru en því, að hann fnæsti; svo hlupu þeir hlið við hlið inn á skrifstofu Joe Shriners. Varðmennirnir tveir, sem stóðu þar, viku til hliðar, er þeir sáu þá koma. Á gólfinu lá sheriffinn. Hann hafði getað velt sér þannig, að nú lá hann í miðju her- berginu, og komið sér þannig fyrir, að hann studdi baki upp að skrifborðinu. I þessum stellingum starði hann á flótta- mennina með reiðibólgnum augunum. Var það að þakka vasaklútnum, sem var vel troðið upp í hann. Benn Plummer stundi. Hann var sár- gramur af að sjá þessa þrjá menn svona nálægt sér og geta ekki hefnt sín á þeim. Því Tom ýtti á eftir honum með skamm- ILISBLAÐIÐ 131

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.