Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 29

endm-, ,,þurfa ekki að skipta sér af bú-
fekstri okkar. Ef við viljum hafa þræla
' yinnu — hvað kemur það þá öðrum við?“
Ekrueigendurnir voru líttt gefnir fyrir
^nnkærleika og frelsishugsjónir. Ef
Hegi’arnir fengju frelsi voru ekrueigend-
Urnir vissir um, að velgengni þeirra væri
°kið. Það verður þó að viðurkenna, að
niíU’gir ekrueigendur fóru vel með þræla
sma og að negrarnir þoldu betur en hvítir
menn vinnuna á sykur-, tóbaks- og bóm-
uUarökrunum undir hinni suðrænu brenn-
andi sól.
En forsetinn nýji, hetjan okkar, Abe,
latði þó tvímælalaust rétt fyrir sér, þeg-
ai Eann í samtali sagði:
»Eg veit, að Guð er á himnum, og að
Ulnn hatar óréttlæti og þrældóm. Ég sé
'^orminn koma, en hönd Herrans er í
i0ru|m. Ég veit, að ég stend réttlætis
me^in, því að allir menn eiga rétt á frelsi.“
Hann minntist á höfuðandstæðing sinn,
°uglas, sem barðist fyrir þrælahaldinu:
>,Það skiptir Douglas litlu máli, hvort
y1 ^lahaldið sigrar eða tapar, en það skipt-
11 Guði miklu, mennina skiptir það miklu
það skiptir mig miklu, og með Guðs
Viálp æf]a ag jejga málið til góðra
*ykta.“
Einnig í Norðurríkjunum voru til menn,
Sem hæddu þennan viðarhöggsmann, þenn-
dn látlausa mann.
Hag nokkurn stillti einn andstæðingur
ns sér upp fyrir framan hann og spurði:
„Eruð þér ekki sjálfgerður maður, Lin-
coln?“
»Jú, allt á mér er sjálfgert," sagði Lin-
c° n hæglega.
Haðurinn leit hæðnislega upp eftir hon-
Um °g sagði:
j ’’^að er þó lélegur tilbúningur, sannar-
,e^ri afmán hefur yður tekizt að gera yð-
ur að.“
wEn Jei’ð Lincolns frá Springfield til
ffhmgton var sem sigurför. Hann var
uluði
egur við unga og aldna, ríka og fá-
HE I
M
tæka. En börnunum og þeim, sem liðu
neyð og skort talaði hann kærleiksríkustu
orðum til.
I Chicago nálgaðist lítil stúlka hann,
fjarska feimnisleg.
,,Hvers óskar þú, litla vina mín?“ spurði
hann.
,,Mig langar ósköp til að þú gefir mér
nafnið þitt með eigin rithendi,“ sagði hún
feimnislega.
Um leið kom hann auga á fleiri smá-
stúlkur, sem nálguðust.
„En hérna eru líka fleiri litlar stúlk-
ur,“ sagði hann, „þær verða kannski öf-
undssjúkar, ef þú færð nafnið mitt ein.“
Þá óx telpunni hugur og sagði:
„Við erum átta, sem langar til að fá
nafnið þitt.“
„Já, já, útvegið mér pappírsörk, penna
og blek, svo skulum við sjá til, hvað ég
get gert.“
Og á meðan mannfjöldinn gekk um kring
settist Lincoln niður og skrifaði spakmæli
eða eitthvað þess háttar og nafnið sitt á
hverja pappírsörk. — Þær urðu litlu stúlk-
unum dýrmætir minjagripir.
Hann kvaddi líka stjúpu sína af kær-
leika. Hún gladdist mjög yfir gæfu hans.
Skilnaðurinn var afar hjartnæmur. Hún
faðmaði hann tárfellandi og sagðist vera
viss um, að þetta væri í síðasta sinn sem
hún sæi hann.
„Elsku Abe, óvinir þínir vilja þig feig-
an,“ sagði hún.
„Nei, nei, mamma, til þess fá þeir ekki
leyfi,“ sagði hann. „Treystu Guði. Allt
fer vel og við fáum að sjást aftur.“
En það var ekki aðeins hin ástríka móð-
ir, sem óttaðist um Abe. Aðrir vinir hans
voru líka órólegir. Fjandmenn hans höfðu
strengt þess heit, að hann skyldi aldrei
fá að búa í forsetabústaðnum, „Hvíta
húsinnu" í Washington. Þeir ætluðu að
sitja fyrir honum á leiðinni þangað og
drepa hann.
„Þeir setja eflaust lestina af sporinu,"
ilisblaðið
137