Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 6

tannanna, stóð þannig og starði á tómt
spjótið. Honum hafði misheppnazt atlag-
an . . honum, sem var snjallastur manna
í spjótaköstum á öllu fljótssvæðinu. Þetta
skildi hann ekki. Félagi hans leit á hann,
auðsjáanlega grallaralaus.
,,Þú ættir víst að fara að koma þér í
kaupstaðinn til þess að fá þér gleraugu,
jafnvel kíki, Bill, eða hvað?“ sagði hann
ertnislega.
Bill ráðlagði honum hinsvegar að koma
sér í annan stað — og heitari — en kaup-
staðinn. Og flatbytnan skreið áfram um
vatnsflötinn á meðan fiskarnir fengu tóm
til að jafna sig eftir þessa dularfullu upp-
ákomu.
Ástæðan fyrir óheppni spjótkastarans
var sú, að stóri laxinn var ekki rólegur
eins og hinir fiskarnir. Hann fann fyrir
eymslum af sári sínu og í rauninni dró
það úr lífskrafti hans. Hundruð lítilla
sníkjudýra höfðu setzt að í því og ollu
brennandi sótthita, sem erti hann og angr-
aði óaflátanlega. Hann hafði nálgazt flat-
bytnuna og blysbjarmann, þar sem hann
hafði verið að synda um í eirðarleysi sínu.
Hann vildi í átt þangað, án þess hann
gerði sér grein fyrir hvers vegna. Ef fisk-
ur var fyrir honum, ýtti hann harkalega
við honum, óþolinn eftir því að komast
áfram í bjarmanum. Það var þó einnig
þessi eirðarlausa óró sem barg lífi hans.
Um leið og maðurinn kastaði spjóti sínu
fann laxinn fyrir nístandi sársauka aftur
við sporðinn, þar sem önnur grein spjóts-
ins hafði náð að veita honum svöðusár,
djúpt og blæðandi. Gripinn ofsahræðslu
og jafnframt læknaður af allri forvitni
um þetta dularfulla ljós lagði stórlaxinn
af stað á hraðri ferð upp mót straumn-
um og linnti ekki fyrr en hann hafði synt
fjórðung mílu og var langt burtu frá hinu
dularfulla og óheillavænlega fyrirbæri.
En þá fór honum að finnast hann vera
undarlega þreyttur, já, furðu úttaugaður
eftir ekki lengra sund en þetta, þótt snöggt
114
væri. Honum var það alls ekki ljóst, að
fyrra sárið með öllum sníkjudýrunum og
hið síðara, sem olli drjúgum blóðmissi, dró
smám saman úr kröftum hans ... Og
þrátt fyrir allt þetta hélt hann áfram, knú-
inn óheftri eðlisávísun, áfram í áttina
að eftirlætis-stöðvum sínum. Hann leyfði
sér aðeins að hvílast örstutta stund, til
þess að safna kröftum, og hélt síðan upp
í nýjan áfanga, langt á undan öllum hin-
um, í sóttkenndri ákefð.
Þannig hélt hann áfram alla nóttina,
og allan næsta dag, þar til að kvöldi vai'
komið. Þá var hann kominn að djúpa hyln-
um undir fossinum háa. Hér myndi hann
undir öllum öðrum kringumstæðum hafa
gert stanz til þess að búa sig undir mestu
þrekraunina: að sigrast á fossinum . • •
Þetta var síðasta og langmesta hindrunin
í öllu fljótinu, einskonar þvergirðing úi'
vatni og af slíkri fyrirferð, að einungis
stærstu og sterkustu fiskar voru þess uiO'
komnir að sigrast á henni. En hinn særði
stórlax var nú of sárt leikinn og einóð-
u r til þess að gefa sér tóm til hvíldar. í
hylnum miðjum stakk hann höfði og herð'
um upp úr vatninu, eins og til þess að
virða vatnsflauminn enn betur fyrir sév,
tók síðan öflugt tilhlaup og slöngvaði séi’
átta eða tíu fet upp í loftið, hæfði strauni'
þungann örfálum fetum fyrir neðan efsta
brún og smjó með öllum þunga og í eiO'
beittri gormsveiflu líkama og sporðs sjálfa
hina þéttu og straumþungu vatnssúlu. Ea
— hann hafði ofmetið sinn eigin mátt-
Rétt fyrir neðan brúnina, þar sem vatnið
steyptist fram. af stallinum, varð hanO
að láta undan síga. 1 næstu andrá sentist
hann niður í háværan nornaketil og iðO'
röst hylsins fyrir neðan.
■ Hann var hálfvegis utan við sig þeg^1
hann var kominn út í dýpra vatn þar seP1
straumurinn var ekki eins þungur, og þ;l1
lét hann fyrirberast um sinn, til þess ^
safna kröftum í nýja átakatilraun. Vei’t'
urinn í sárunum hindraði hann þó í því
HEIMILISBLAÐl^
A