Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 12

að taka við starfi þar sem tvö lítil börn
eru í heimili."
Á meðan Freddie horfði á eftir mann-
inum, tók hugsun að mótast með henni,
en fyrst spurði hún: „Á hann enga ætt-
ingja?“
Frú Brown hristi höfuðið. „Hann á bróð-
ur einhvers staðar, það er allt og sumt.
Ég hef sagt við hann, að hyggilegast væri
fyrir hann að koma börnunum fyrir á
barnaheimili; þá yrði þeirra gætt.“
Hugsun sú, sem kviknað hafði með
Freddie síðustu mínúturnar, var nú orðin
að ákvörðun.
„Haldið þér hann gæti gert sér að góðu
að fá migl“
,,Y8url“ hrópaði frú Brown.
„Já — ég get bæði eldað mat og tekið
til, og ég gæti áreiðanlega annazt tvö lítil
börn.“
Freddie var lærð hjúkrunarkona, og um
þessar mundir beið hún eftir ráðningu í
fast starf. Hún flýtti sér að bæta við:
„Ég þoli ekki þetta aðgerðarleysi. Og hugs-
ið yður, hvað þetta gæti haft mikla þýð-
ingu fyrir börnin.“
Frú Brown virti hana fyrir sér andar-
tak. Hún gat ekki látið vera að undrast
það með sjálfri sér, hvers vegna ungfrú
Warren var ekki löngu búin að gifta sig.
Skýringin gat ekki verið önnur en sú, að
Freddie hafði enn ekki fyrirhitt þann
mann sem hún var ánægð með. Hún svar-
aði:
„Ég veit það satt að segja ekki — það
yrði skelfilega erfitt.“
,,Ég þarfnast þess að hafa eitthvað fyr-
ir stafni,“ sagði Freddie. „Nú fer ég heim
til hans og segi, að þér liafið sent mig.“
Frú Brown hló lítið eitt við og lét stúlk-
una fá hefmilisfang mannsins: Reseda-
húsið. Þetta fannst Freddie hljóma vel
og lagði þegar af stað.
Reseda-húsið var lítið, snotuii: einbýlis-
liús, nýtízkulegt með grænum gluggahler-
120
um og rauðu tígulsteinaþaki. Það lá í út-
jaðri bæjarins, nokkuð afskekkt, í dálitl-
um garði.
En þarna þurfti ýmissa aðgerða við.
Það veitti ekki af að mála garðshliðið,
málmlagningarnar á dyrunum virtust
ekki hafa komizt í kynni við fægilög í
háa herrans tíð. Á húströppunum sat
óhreinn barnungi og ríslaði sér.
Freddie gekk óhikað inn um hliðið og
upp að húsinu. Litli drengurinn mændi
undrandi á hana, svo breiddist bros yfii’
andlit hans. Freddie laut niður að honum.
„Litli sóði!“ sagði hún lágt og hlýlega
og tók að strjúka af honum mestu óhrein-
indin.
„Ég hef sagt, að hann megi ekki útata
sig sisvona," sagði mjó rödd til hliðai'
við hana.
Þetta var lítil stúlka; hún bar svuntu
og hélt á stórum kústi í hendi.
„Ég er að sópa,“ sagði hún til skýring-
ar. „Ert það þú, sem átt að vera hjá okk-
ur? Pabbi sagði, að það myndi einhvei*
koma bráðum, sem ætti að passa okkur.“
„Já, það er ég,“ svaraði Freddie. „Hvað
heitir þú?“
„Ég heiti Sally — þetta er hann litli
bróðir minn, og hann heitir Bill. Hann
er fjarska erfiður," bætti hún við greind-
arleg á svip. „Það segir pabbi líka.“
Freddie beygði sig niður og tók Billy
litla upp. „Er pabbi heima?“ spurði hún-
Sally kinkaði kolli. „Pabbi er inni að
vaska upp,“ sagði hún. „Komdu inn . . • ”
Hún stakk litlu höndinni sinni í lófa
Freddie og dró hana með sér, og með Bil'
á handleggnum og Sally við hlið sér kynnÞ
Freddie sig fyrir Terence Northam.
Hann stóð í eldhúsinu með svuntu og
var að þurrka af diskum og bollum við
vaskinn.
Freddie stóð kyrr í dyrunum og horfð1
á hann. Henni fannst sem hjarta si^
opnaðist og Terence Northam og Sally liti3
HEIMILISBLAÐlP
J