Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 18

að, en var til þess að aðgæta, hvort ástæða
væri til frekari grunsemda.
Hann gekk niður dyraþrepin, til hests-
ins, og fór orðalaust að athuga hann. Það
rann kalt vatn milli skinns og hörunds
á Tom Converse. Það gat vel verið hugsan-
legt, að eitthvert einkenni væri á hest-
inum, sem mundi segja frá, hvaða skepna
þetta væri. Hið minnsta mark á einhverj-
um hófnum, einhversstaðar á húðinni, þá
ro.undi vera úti um hann á augabragði.
En Joe Shriner fann ekkert athugavert,
liann rétti úr sér og gaf þeim, sem höfðu
safnazt í kringum hann, bendingu um að
fara, og svo gekk hann hægt upp dyra-
þrepin aftur.
,,Það þarf ekki svo mikið til þess að
ímyndunin hlaupi með fölk í gönur,“ sagði
hann. „Allt af þegar það sér svona hest,
heldur það, að þarna sé Skugginn. Eins
og Siíugginn mundi voga sér inn í þorpið
um hábjartan daginn!“ Og það var eins-
konar bros sem kom á andlitið á honum.
„Það gerði hann nú í gær,“ sagði Tom.
„Það er líklegast vegna þess, að fólk býst
við því sama í dag. En það þorp hafði
heldur ekki annan eins sheriff og Joe
Shriner."
Sheriffinn afþakkaði hrósið með lítilli
handbending-u.
„Komdu inn fyrir,“ sagði hann. „Eg
hef fengið mér nýjan kassa af Havana-
vindlum, sem óþarfi er að fýla grön við.
Komdu og fáðu einn og segðu mér eitt-
hvað frá Carywille. Þar var ég á bemsku-
árum mínum.“
Tom sagði ekki neitt fyrst í stað, en lét
Joe Shriner hafa orðið. Það mundi koma
sér vel.
„Ég hugsa oft til Craywille," hélt Shrin-
er áfram. „En ég efast um, að nokkur
muni eftir mér þar ennþá.“
Tom var ekki seinn að svara eins og
Shriner vonaðist eftir, nefnilega mótmæl-
andi: „Hvort þeir muna eftir yður?“ sagði
hann. „Enn þann dag í dag gorta sumir
af að hafa fengið glóðarauga af Shriner
sjálfum.“
„Jæja?“ sagði sheriffinn, auðsjáanlega
mjög ánægður. „Já, já, maður var nú held-
ur baldinn í þá daga.“
Þeir gengu gegnum margar dyr með
þungum hurðum fyrir og síðan eftir mjó-
um gangi, og loks inn á skrifstofuna. Það
var það skuggalegasta herbergi, sem Tom
hafði séð á sinni ævi. Það var í raun og
veru ekki annað en fangaklefi eða réttara
sagt búr úr stálstöngum, sem mynduðu
eins og net í loftinu. Tom hálf hikaði við
áður en hann gekk inn. Svo féll hurðin
á hæla honum og söng í málminum um leið.
Hann sá á augnaráði sheriffans, að enn
eimdi eftir af grun, svo hann flýtti sér
að segja: „Þetta líkist svo fangaklefa, að
ég var hálf smeykur að ganga inn fyrir,"
sagði hann hlæjandi.
Sheriffinn kinkaði kolli með dramblátu
brosi. „Yfirleitt er það þannig með fólk,
þegar það kemur hingað, að það verðui’
hálf hrætt. Mér finnst gaman að sjá á
því hræðslusvipinn, þegar það kemur inn.
En hvað sem því annars líður, þá hef-
ur enginn fanganna komizt út gegn urn
skrifstofu mína.“
Til þess að veita orðum sínum meiri
áherzlu, sló hann með heljarafli í borðið.
„Nei,“ sagði Tom með aðdáunarróm-
„Það er enginn svo heimskur, að hann reyni
að strjúka út í gegn um skrifstofu Joe
Shriners.“
Sheriffinn brosti. Hann 'fann áreiðan-
lega mikið til sín eftir þessa viðurkenn-
ingu frá hinum unga manni.
„Að minnsta kosti hefur enginn komizf
héðan út síðan ég tók við umsjón fanga-
hússins. Ekki einn einasti, skilurðu það.
Áður fyrr laumuðust þeir í burtu þrír og
fjórir á hverjum tveim mánuðum. Það ei'
ekki af því, að þetta séu allt eintómir inn-
brotsþjófar, sem hér eru. Nei, það erU
allt aðrar tegundir. Ég gæti sýnt þér dá-
laglegan hóp . . . “
126
heimilisblaðið