Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 22

„Shriner gekk út snöggvast,“ sagði Tom,
„hann bað mig að kalla á ykkur á með-
an ...“
„Gekk sheriffinn frá og bað yður að
kalla á okkur?“ sagði annar þeirra eins
og slíkt hefði ekki heyrst fyrr.
„Já,“ sagði Tom, „fáið ykkur sæti með-
an ég segi ykkur það, sem hann bað mig
að skila til ykkar.“
Þeir þáðu það og létu byssurnar síga nið-
ur með hliðinni, en er þeir litu upp, horfðu
þeir inn í hlaupið á byssu Toms og þeirri,
sem Tom hafði tekið af Shriner.
„Upp með hendurnar!“ skipaði Tom,
„ég geri ykkur ekkert, en ef þið sýnið
mótþróa, bind ég skjótan enda á það. Ég
hef ekki í hyggju að ganga of nærri ykk-
ur, en ef þess þarf með, þá ... Ég er
Skugginn, þá vitið þið nóg.“
.Áhrifin, sem nafnið hafði, voru dá-
samleg. Fangaverðirnir hófu upp hend-
urnar og að setja á þá handjárn, þannig
að þeir sneru bökum saman, var ekki mín-
útu verk, því að handjárnin voru þeir
sjálfir með.
„Þið gefið ekki neitt hljóð frá ykkur,
þá fer allt vel. Ég kem aftur eftir eitt
augnablik, og sjái ég einhverja breytingu,
drep ég ykkur með það sama. Hafið þið
heyrt það? Ekkert hljóð.“
Hann gekk út úr skrifstofunni með
lyklakippuna og nokkur handjárn, sem
hann hafði séð í skúffu. En í hinni hélt
hann á skammbyssunni. Fangavörðurinn
á ganginum sneri sér við í einum rykk.
„Upp með hendurnar," skipaði Tom.
Byssan skall í gólfið, og hendurnar rétt-
ust upp. En þessi skipun hafði meiri áhrif
en Tom hafði dottið í hug að taka með í
reikninginn. Það kvað við gleðióp frá öll-
um fangaklefunum:
„Uppreisn — uppreisn — mundu eftir
mér, félagi — hjálpaðu mér út — frels-
aðu mig!“ heyrðist frá öllum hliðum.
„Þegið þið,“ kölluðu aðrar raddir. „Ger-
ið ekki’ hávaða. Þá kemur fólk af götunni
hingað. Þegið þið . . . þegið þið!“
„Komdu niður,“ sagði Tom við varð-
manninn, „en gleymdu ekki að halda hönd-
unum uppi.“
„Gefðu honum einn löðrung á kjamm-
ann,“ var hvíslað einhvers staðar með hat- |
ursfullri röddu.
Fangavörðurinn klifraði niður og nálg-
aðist klefana sýnilega dauðhræddur, eins
og hann byggist við svona meðferð. En
Tom lét sér nægja að handjárna hann og
festa hann við einn klefann, gefa honum
svo góða áminningu og flýta sér svo til
klefa Benn Plummers.
Hann eyddi ögn af sínum dýrmæta tíma
til að finna réttan lykil, og á meðan heyrði
hann hvíslandi raddir og sá, að mennimií*
þrýstu andlitunum að járngrindunum,
ákafir og eftirvæntingarfullir: „Frelsaðu
mig næst, vinur! Ég skal launa þér það,
svo að þú þurfir ekki að vinna handtak J
meir í þínu lífi.“
Aðeins Benn Plummer sat kyrr í miðj-
um klefa sínum og lét höfuðið hvíla í hönd-
um sér. Ekki minnsta hreyfing bar vott
um, að hann vissi, hvað var að gerast í
kringum hann. Hann hreyfði sig ekki fyri'
en Tom þreif í hann.
Svarið var óvænt.
„Kominn aftur, djöfullinn —,“ hænsti
Benn Plummer og flaug á hann.
Tom varði sig eins vel og hann gat með
vinstri hendinni og hrökklaðist nokkur
skref aftur á bak.
„Heimskingi — asni stamaði hann,
„geturðu ekki séð, að ég er búinn að ljúka
upp fyrir þér.“
„Þetta er einhver bölvuð gildran,“ sagði
Benn trylltur af reiði. Hann gekk innar í
klefann og starði á dyrnar. „Þetta er ekki
annað en gildra, ykkur skal ekki verða
kápan úr því klæðinu, að hafa mig ykkui'
til skemmtunar — hvorki þér né mann-
hundinum Shriner."
Fangarnir í hinum klefunum gátu ekki
HEIMILISBLAÐlP
130