Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 32

Augu Lincolns fylltust tárum.
„Geturðu selt blöð?“ spurði hann.
„Það get ég víst ekki. Ég er enn sjúk-
ur, en læknirinn sagði mér, að ég yrði
að fara burtu úr sjúkrahúsinu, því að ég
gat ekki borgað.“
Lincoln gat ekkert sagt meira. Hann
tók spjald og ritaði á það: „Taktu þennan
dreng að þér.“ Síðan rétti hann drengn-
um það og sagði honum að færa það mann-
inum, sem ætti heimilisfangið, sem hann
hefði skrifað utan á það.
„Nú áttu þó einn vin og það er ég,“
sagði hann við drenginn.
Dag nokkurn stóð gömul kona með
veiklulegt og þungbúið andlit í biðsalnum.
Lincoln sagði vingjarnlega við hana:
„Nú, kæra vina, hvað get ég gert fyrir
yður í dag?“
„Herra forseti,“ sagði hún, „maðurinn
minn og synir mínir þrír fóru í stríðið.
Maðurinn er fallinn. Síðan hef ég mátt
þola margt illt, ég er líka ein og hef enga
hjálp. Væri nokkur von til þess að ég
feng-i elzta soninn heim?“
Lincoln leit í sorgmædd augu hennar
og sagði blíðlega:
„Já, já, takið son yðar heim, þar sem
við höfum tekið frá yður fyrirvinnuna."
Hann skrifaði skipun um, að sonur ekkj-
unnar fengi lausn frá herþjónustunni.
Konan tók við henni um leið og hún þakk-
aði hlýlega og fór.
En þegar hún kom til herstöðvanna með
skipun forsetans var sonur hennar í
sjúkrahúsi; hann hafði særzt og dó
' skömmu síðar.
Og aftur kom hin sorgmædda kona á
fund forsetans. Hún sagði honum allt.
„Ég veit, hvað þér viljið,“ sagði hann
og settist niður við skriftir. Tárin runnu
niður magra vanga konunnar, þar sem
hún stóð við hlið hans og strauk blíðlega
og m.óðurlega hár hans.
Þá rétti Lincoln henni blaðið með und-
irskrift sinni.
„Nú höfum við sinn hvorn af þessum
tveim, sem eftir eru. Þá höfum við skipt
jafnt og réttlátlega,“ sagði hann.
Hún tók við blaðinu um leið og hún
lagði hönd sína á höfuð forsetans og sagði:
„Guð blessi yður, hr. Lincoln. Ó, að
þér fengjuð að lifa í þúsund ár og stjórna
þessari þjóð!“
Ungur hermaður frá Vermont, Benja-
min Owen, var dæmdur til dauða fyrii’
að sofna á verði. Það skyldi enginn í því,
hvernig þessi ungi maður hafði getað van-
rækt svona skyldu sína. Auðvitað voru '
foreldrar hans og systkini m,jög sorgbit-
in. — Lífláti hans var frestað nokkra
daga og þá skrifaði hann föður sínum eft-
irfarandi bréf:
„Elsku pabbi!
Þegar þú lest þessar línur hefur méi'
hlotnast eilíft líf. Mér fannst óttalegt að
hugsa til þess fyrst, en nú hef ég hugsað
svo mikið um dauðann, að ég óttast hann
ekki lengur. — Eins og þú manst, lofaði
ég mömmu Jemmys að hjálpa honum eft-
ir getu og vera honum góður félagi. Og
ég hef líka gert allt fyrir hann, sem ég
gat. Hann var líka oft sjúkur og veik-
burða. Af því að honum var um megn
að bera farangur sinn bar ég hann, ásamt
mínum. Þegar leið að kvöldi urðum við
að ganga greitt. Þótt Jemmy losnaði við
að bera farangur sinn var hann svo mátt-
farinn, að hann hefði hnigið niður ef ég
hefði ekki stutt hann. Þegar við komuni
á ákvörðunarstaðinn var ég dauðþreytt-
ur. Nú átti Jemmy að halda vörð og ég
fór í hans stað. En, pabbi, ég var svo
þreyttur, að ég hefði ómögulega getað
haldið mér vakandi, þótt byssuhlaupi hefði
verið miðað á höfuð mér. Sakið ekki vesl'
ings Jemmy um dauða minn, pabbi! Hann
grætur og biður um, að mega deyja í minn
stað. — ég get ekki þolað að hugsa til
mömmu og systranna. Þetta er fjarska
þungbært, pabbi, huggaðu þær. Guð blessi
ykkur öll!“
140
HEIMILISBLAÐlP