Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 13

0S" Billy gengju þar inn — til þess að
hverfa þaðan ekki út aftur.
»Ég kom hingað varðandi starfið," sagði
hún.
Ungi maðurinn starði á hana. „Voruð
það ekki þér, sem stóðuð í verzlun græn-
^etissalans áðan?“
»Jú. Frú Brown sagði mér, að þér vær-
uð að leita að húshjálp,“ útskýrði Freddie.
»Við þekkjumst. Ég er þeirrar skoðunar,
að ég geti tekið starfið að mér, ef þér . .. “
Terry þerrði af höndum sér á þurrk-
unni.
»En ég hef bara ekki efni á því að ráða
til mín stúlku eins og yður.“
»Bað skiptir minnstu máli, hr. Northam.
hef dálæti á börnum, og nú sem stend-
Ur hef ég ekkert fast starf. Leyfið mér
að reyna.“
»Já, en ég get bara áreiðanlega ekki
horgað yður það sem þér munuð fara fram
a- Eg hafði hugsað mér roskna konu, sem
vantaði heimili, og ég gæti hugsað mér
að borga henni tíu eða tólf skildinga á
viku. Hún gæti að sjálfsögðu búið hér,
eu það gætuð þér hinsvegar alls ekki . .. “
Ereddie hafði ekki hugsað út í þessa
hlið málsins. En auðvitað hafði hann rétt
jTi’ir sér. Það gat varla blessast, að hún
-Vggi hjá honum.
»Það gerir ekkert til, ég get sofið heima,“
•sa&ði hún. Henni varð litið til stigans sem
a UPP. „Er barnaherbergi ?“ spurði hún.
Þegar Terence Northam gekk upp þög-
U11 '
a undan henni, tók hún það sem svo,
að hún væri ráðin.
Ereddie komst að raun um margt varð-
andi oiginkonu Terence Noi-tham um leið
0g hún gerði hreint og tók til í húsinu
eftir hana.
Eahlia Northam hafði átt ríkulegt úr-
hmvatna og púðurs. Baðherbergið var
h af tómum glösum og farðakrukkum.
Un hafði átt fína og fallega náttkjóla
mikið af næfurþunnum sokkum. Hún
H E 1 M I L I S B L A Ð I Ð
hafði góðan smekk. Húsið var fallega
skreytt, litum blandað hæfilega saman.
Jafnvel eldhúsið var smekklega búið.
Freddie fékk þá hugmynd, að hús þetta
hefði verið innréttað og útbúið þannig,
að það mætti líkjast sem mest brúðuheim-
ili, unaðslegum ramma utan um fagra
brúðu. '
En raunveruleikinn hafði barið að dyr-
um í veru Sallyar og Bills og peninga-
vandræða. Störfin innan heimilisins höfðu
vaxið henni upp yfir höfuð, börnin orðið
plága, og svo hafði komið, að hvorki var
ráð til eins né neins. Dahlia hafði hvorki
skapgerð né ástríki til að bera, sem nægði
til þess að þrauka erfiðleikana af, og þeg-
ar brúðuheimilið var ekki orðið neitt
brúðuheimili lengur, þá hafði hún hlaupið
burt frá öllu saman.
Það stóð ennþá ljósmynd af henni á
skrifborði Terrys, lítilli og grannvaxinni
með dökka lokka, langa og granna hand-
leggi og nettar hendur.
Aðeins karlmaður gæti látið sér detta
í hug að setja þannig veru í húsverk og
gert sér vonir um, að hún m.yndi halda
þeim áfram.
En Terry hélt áfram að elska hana, og
Freddie gat ekki gert að því að gremj-
ast það, því að minna mátti sjá en það,
að hann syrgði Dahliu sína stöðugt.
Hann gat staðið fyrir framan dagstofu-
gluggann, sem Freddie hafði gljáfægt svo
að rúðan skein eins og demant, og sagt
við hana: „Þér hefðuð átt að sjá þessa
stofu eins og hún var á meðan Dahlia
var ‘hér. Hvað hér var allt fallegt!“
Freddie hefði ekki getað trúað því fyr-
irfram, að hún gæti orðið jafn særð. Það
var eins og allt verk hennar, öll hennar
áreynsla, væri varpað framan í hana. Eins
og ekkert sem hún gerði gæti jafnazt á
við það, sem Dahlia hafði verið og gert.
Terry leit dreyminn út í garðinn, þar
sem búið var að klippa runnana, mála
garðshliðið og taka til svo nosturslega —
121