Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 20

Sheriffinn hló á sama hátt og fyrr, og
bergmálið heyrðist aftur við dyrnar.
„Þarna er Denver Rathbone. Hann
myrti konuna sína og þar á eftir tengda-
föður sinn, að því er sagt er. Það er mjög
sennilegt, ef maður lítur í augu hans. Sjáðu
bara.“
Það voru augu, sem maður sér ekki nema
í svöngu villisvíni, gráðug, undirförul og
dýrsleg.
Þannig lýsti sheriffinn hverjum fanga
með fáeinum orðum.
„Hér er loks hunangið í grautnum. Við
erum allir hrifnir af honum.“
Hann gekk einu skrefi nær og sló með
lyktlunum í járngrindurnar. Það heyrðist
reiðilegt urr út úr búrinu, og Tom Con-
verse sá mann rétta úr sér og gægjast út.
Ósjálfrátt vék Tom um eitt skref. Það voru
ekki augu afbrotamanns, full af þrjózku.
Nei, það var takmarkalaus reiði í aug-
unum, því þau ógnuðu jafnvel með því
að drepa — augnaráðið var tryllt.
„Þetta er Benn Plummer, sonur hins
æruverðuga gamla Plummers. Hann er frá
góðu heimili, en varð hálfvilltur, reið hing-
að og sprengdi upp peningaskáp, og hér
höfum við haiin, þótt hann sé reiðubúinn
til að éta okkur alla lifandi. Er það ekki
rétt, Benn?“
En Benn hafði strax eftir fyrsta reiði-
urrið látið höfuðið hníga í hendur sér.
Hann hreyfði sig ekki og svaraði ekki.
Það var þá þessi maður, sem hann átti
að frelsa, hugsaði Tom með sjálfum sér.
„Flestir, sem hér eru, koma langt að,
en þessi einn er afsprengi úr næsta hér-
aði, þess vegna erum við nú svo montnir
af honum. Það er komið svolítið skap í
hann, síðan hann kom hingað. Líklegast
líkar honum ekki meðferðin. Það er ekki
líkt því, sem hann hefur haft það áður.“
Þeir gengu áfram, en Tom Converse
sá ekki mikið af því, sem var verið að sýna
honum. Heilinn vann af kappi, og þegar
þeir komu aftur í skrifstofuna, settist
hann dauðþreyttur niður. Svo Benn Plum-
mer var svona villidýr, ætli hann hafi
verið það, þegar hann var settur hér inn?
Eða hafði hann orðið það af pyntinguni
hér? Yfirheyrslur Joe Shriners gátu áreið-
anlega komið mönnum í þetta ástand.
Hugsanir Toms flugu nú til ungu stúlk-
unnar, sem hafði komið honum út í að
leggja í þetta verk, sem virtist alveg
óframkvæmanlegt. Skyldi hann þá nokk-
urntíma fá að sjá hana aftur? Og hvað
mundi hún segja, ef hann nú gæti unnið
þetta verk, með öllum þess ógurlegu hindr-
unum, að ná Benn, sem var í fangahúsi,
sem líktist peningaskáp úr járni, og varð-
menn og sheriffi, sem ekki voru menn,
heldur einhverjar óvættir í mannsmynd?
Hann varð að reyna. það var nokkuð,
sem víst var. Nú þurfti hann að fá nokkr-
ar mínútur til að hugsa ráð sitt. Samt
mátti hann ekki þegja of lengi. Or því
hann hafði komizt inn í fangelsið, vai'ð
hann að hugsa fljótt og vel, en ekki eyða
tímanum í óþarfa yfirveganir.
Sheriffinn hjálpaði honum til að hefja
samtalið.
„Hvar í bænum býrð þú og fjölskylda
þín?“
„Fyrir innan bæinn,“ sagði Tom varlega-
Varðmennirnir voru farnir á sinn stað-
„Fyrir innan bæinn. Ég skil eiginlega
ekki, við hvað þú átt,“ sagði Joe Shrinei'
og hnyklaði brýnnar. „Þú meinar kannski
innan við klettanefið.“
Skyldi nokkurt klettanef vera þar? ToH1
vissi það ekki. Kannski var þetta gildm>
sem hann átti að veiðast í. „Alveg hja
brúnni,“ svaraði Tom„ Það hlaut að veP1
brú þar nálægt.
Sheriffinn leit á hann.
„Brúnni?“ sagði hann. „Hvaða brú el
það? Það er engin brú yfir gamla árfajV
veginn.“
Tom fann að hann roðnaði lítið eitt, haiU1
greip til örþrifaráðs, til að bjarga málin11
við.
HEIMILISBLAÐl^
128